Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Δε με νοιάζει τίποτα …

Τί με νοιάζουν όλ' αυτά; Δεν με νοιάζει τίποτα.
Γίνανε ανούσια όλα πια ή ύποπτα.
Σχέδια, αναφορές, πλάνα ανακατέματα
αναγούλα μ' έπιασε, μ' άναψαν τα αίματα.
να σκεφτούμε τί και πώς να διαφωνήσουμε
και με το κεφάλι μας όλα να τα λύσουμε.
Θαρρείς κι έγινε ποτέ ό,τι λογαριάζαμε
χόρευε η ζωή κι εμείς αγρόν αγοράζαμε.
Απ΄ τη μια δεν έκανες τίποτα στη πράξη
κι απ' την άλλη όσα λες τα θαρρείς εντάξει.
Έξω όλα γκρεμίζονται στο μυαλό όμως μέσα
στέκει πάντα αγέρωχη κάποια πριγκηπέσα.
Τα στολίδια της πολλά και λαμπρό το στέμμα
τρέφεται από πονηριά, φαντασία και ψέμα.
Τί με νοιάζουν όλ' αυτά; Δεν με νοιάζει τίποτα.
Γϊνανε ανούσια όλα πια ή ύποπτα.
Σχέδια αναφορές, σκέψεις και μπερδέματα
το μυαλό λαβύρινθος χίλια μύρια στρέμματα.
Άλλος λέει το μακρύ κι άλλος το κοντό του
ο καθείς στο μάταιο παραμιλητό του.
Κόλλησε το πρόγραμμα του υπολογιστή μας
και διεγράφη απ' το σκληρό πλήρως η έμπνευσή μας.
Ό,τι κι αν μας κατεβεί λέμε είναι χρυσάφι
και σκατό να ήτανε δεν θα πάει στράφι.
Αφού αξία έχει πια τόση η οικονομία
και ν' αφήσεις μια πορδή έχει σημασία.
Πω-πω τί σημαντικά είναι όλα σήμερα! ...
Ήρθανε τα άγρια κι έδιωξαν τα ήμερα.
Βρε αμάν τί νόημα έχει η κάθε ιδέα!
Άνετο είναι το κελί κι έχει ωραία θέα!
Και συντρόφια ένα σωρό, ποντικούς και φίδια
και ωραία διακόσμηση, στάχτες και σκουπίδια.
Άντε να 'μαστε γεροί μη τυχόν αλλάξει
κάτι από όλα αυτά και χαθεί η τάξη.
Να 'μαστε καλά παιδιά, νοικοκυρεμένα
τίποτα μην κουνηθεί απ' τα δεδομένα,
γιατί νοιώθουμε ευτυχείς, φτάνει να μπορούμε
πάντα έτσι ακίνητοι και νωθροί να ζούμε.