Η σπίθα ...

Τα σβήνω όλα ρε, όλα τα σβήνω           μέσα στη στάχτη μία σπίθα μόνο αφήνω           κρυφή μια σπίθα μέσα βαθειά μου           αυτή που είχα από μικρή στα όνειρά μου           που μου τη λέγανε τα παραμύθια           κι εγώ την έκανα την μόνη μου αλήθεια           κι ήθελα πάντα να προχωράω           κι αυτή, μονάχα αυτή τη σπίθα να κοιτάω           μια σπίθα πού 'μοιαζε κατάρα μόνο να 'ναι           που όλοι θέλαν εξ' αρχής να την πατάνε           γιατί είναι λένε αρκετή έτσι να γίνει           μια τέτοια σπίθα ένα ολόκληρο καμίνι           κι ό,τι δεν είναι ίδιο με 'κείνη           μπροστά της λιώνει μέχρι στάχτη ν' απομείνει.           Έτσι μου τα 'καψε όλα κι εμένα           δίπλα της δεν αντέχει ούτε ένα ψέμα           όλα στα παίρνει και μένεις μόνος           μοιάζει να χάνεται απ' τα μάτια κάθε δρόμος           αγάπες, μίση, έρωτες, σκέψεις           κι αυτές ακόμα που αραδιάζω εδώ οι λέξεις           όλα αλλάζουν, όλα περνάνε           όσο κι αν θέλουνε η αλήθεια αυτά να 'ναι           δεν είναι τίποτα, σκιές μου μοιάζουν           μπροστά στη σπίθα μου στα πόδια όλοι το βάζουν.           Κάθε λαμπρή μου φορεσιά ρούχο καμένο           τίποτα δεν κρατιέται μόνο του αναμμένο           ούτε εκείνο που εαυτό μου           το 'λεγα όταν ψηλαφούσα το κενό μου.           Κι αυτό τ' αφήνω, τ' αστέρια σβήνω           θέλω μονάχα αυτή η σπίθα ν' απομείνω           για να 'ρθει ο άνεμος να τη φουντώσει           ν' αγαπηθούνε κι έτσι αυτή να μεγαλώσει           παιδί του ήλιου, φωτιά να γίνει           κι απ' το σκοτάδι τίποτα πια να μη μείνει           να ζει το φως μου, η σπίθα εντός μου           και ν' απλωθεί μέχρι τα πέρατα του κόσμου           να μην υπάρχει τίποτα ξένο           μόνο ότι αντέξει με το φως να 'ναι ενωμένο           κανείς εχθρός πια, καμία πλάνη           κανένα ψέμα, ούτε δόλος ή πλεκτάνη.           Έτσι όπως θέλω, έτσι όπως θέλεις           να μην υπάρχει δουλευτής ούτε τεμπέλης           ούτε πια κάτι διαχωρισμένο           εκεί που είσαι κι εγώ δίπλα σου να μένω. Share