Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

8 - Επείγοντα Περιστατικά ... Γ' Οξέα

Ένας πολύ δύστροπος άνθρωπος, πάρα πολύ δύστροπος. Πολύ ακραίων απόψεων. Η ψυχή του όμως μέσα πολύ βαθιά και δυνατή. Τσαλακώνει, με πάσα ευκολία το ίματζ του, το έξω, για να σωθεί το Παιδί του μέσα. Πεσμένος με τα μούτρα στα σαρκικά. Αλλά ξέρετε αυτά τα πάθη δεν τα φοβάμαι. Γιατί αυτά δεν δικαιώνουν τον «εαυτό». Ο διάβολος, ξέρετε, ούτε με γυναίκες πάει, ούτε κλέβει, νηστεύει όλη μέρα, αγρυπνεί όλη μέρα, μία αμαρτία έχει, την υπερηφάνεια. Αυτός ο άνθρωπος ισοπέδωσε αυτή την υπερηφάνεια. Και μη νομίζετε ότι καλοπερνάει με τα σαρκικά. Είναι υπόδουλος, αλλά, αυτά τα σαρκικά πάθη ξεφτελίζουν το «εγώ». Δεν είναι βδελυκτά στα μάτια του Θεού … με ποιά έννοια; Η πορνεία, βέβαια, είναι βδελυκτή, αλλά, η πορνεία, η πνευματική πορνεία. Εκείνη είναι πιο σιχαμερή. Δεν είναι η σαρκική τόσο πορνεία. Γιατί κι αυτός ο άνθρωπος, ουσιαστικά, εκτίθεται ο ίδιος. Έφαγε πουθενά γλυκό ψωμί; Δεν χάρηκε τα παιδιά του, δεν χάρηκε την οικογένειά του, δεν χάρηκε τίποτε. Από την άλλη μεριά ο Θεός με όλη αυτή την κατάσταση την γυναίκα του την κάνει μπαμπάτσικη, γιατί είναι δυναμικό πλάσμα, κρατάει, είναι καπετάνιος στο σπίτι, κράτησε την οικογένειά της, και τον ίδιο ουσιαστικά τον αφήνει να μη καταξιωθεί σ’ αυτή την διαστροφική Εκκλησία, μέσα από αυτές τις βλακείες που κάνει. Είναι παιδικοβλακείες, πώς να σας πω; Δεν είναι της υπερηφάνειας, της δικαίωσης. Δεν έχει το άλλο, το δυσκολότερο, την εσωτερική υπερηφάνεια που μόνο ο Θεός μπορεί να την γκρεμίσει. Το πρόβλημά του είναι εύκολο γιατί είναι όλα χύμα. Βγαλμένο έχει το βρακί του αυτός. Ε, τί να ντραπεί; Ρεζίλι είναι. Δεν έχει καμιά υπόληψη στον εαυτό του.

Η ψυχή του όμως είναι δυνατή μέσα του. Δεν έχει σημασία τί βλακείες κάνει έξω … Αλλιώς θα του είχε σαλέψει. Έπρεπε αυτός να είναι με ψυχοφάρμακα, καταλάβατε; Δηλαδή να είναι στο Ψυχιατρείο. Γιατί δεν έχει καμιά λογική. Τί χαίρεται; Μια ζωή στο φτύσιμο είναι, σε κάθε τι. Σημαίνει ότι ο Θεός τον κατευθύνει στο να χάσει τελείως κάθε καταξίωση ανθρώπινη και όταν θα ‘ρθει η ώρα, το παιδί από μέσα … ουχούουου θα Τον ακολουθήσει τον Κύριο … ενώ όλοι οι καθωσπρεπικοί δεσποτάδες και παπάδες πφφφ … Δεν είναι ευχάριστο ρε παιδιά, να φοράει ράσα και να ‘ναι στο φτύσιμο από μια Εκκλησία, δεν είναι ευχάριστο. Δεν το γευθήκατε γιατί δεν το ζήσατε, αλλά, ξέρετε ένας ιερέας δεν είναι εύκολο … κι όμως παρ’ όλα αυτά δεν κάνει καμιά προσπάθεια να κάνει τον καλό, και από παντού τρώει φτύσιμο. Ε, πώς να μη χαίρεται κανείς;

Δώστε στη παπαδιά όμως λίγο από αυτό το φως να πάρει δύναμη, γιατί κι αυτή η κοπέλα γλυκό ψωμί δεν τρώει … βέβαια κρατάει την αλήθεια της, την κρατάει, την περπατάει, αλλά λίγο αν δει κι απ’ αυτό … θα χοροπηδάει μετά, θα φιλάει τον σταυρό της συνέχεια. Φαντασθείτε τί μέρες μας έρχονται; Να φιλάμε το σταυρό μας. Εκεί που θα σταυρωθούμε, να τον φιλάμε. Γιατί εκεί χαλάει όλο το έξωθεν μας.

Δόξα τω Θεώ. Ξέρετε η οπτική του Θεού είναι τελείως διαφορετική από ότι του ανθρώπου. Τα πάνω κάτω έρχονται. Ενώ ο άλλος … επάνω στη λογική σου θα βγάζει την ερμηνεία. Ε, πες μου εσύ, ποιός δεν θα τον προσκυνήσει; Έτσι δεν είναι; Γιατί καταξιώνει πάλι τον «εαυτό» μας. Ένας άνθρωπος όμως σαν τον παπα-…… δεν καταξιώνει τους «εαυτούς». Σπάζει τις μαγκιές μας. Όλων. Και δώστε στην … τη δύναμη γιαυτό που περνάει, ότι όλο αυτό είναι μόνο για να μη καταξιωθεί πουθενά το ίματζ κανενός, ούτε του παπα-……. ούτε το δικό της. Αυτά όλα γίνανε για να δυναμώσουν οι ψυχές.


Ένα περιστατικό με μια κυρία που ο γιος είχε … έχει δυο παιδιά μια οικογένεια, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, το αγόρι στο στρατό έπαθε ένα ατύχημα κι έμεινε τετραπληγικός. Ε, χρόνια πάλευαν να μπορούν λίγο να τον ανακουφίσει κ.λπ. δεκαπέντε χρόνια, είναι τώρα κάπου τριανταπέντε χρονών το παιδί, πολύς ο αγώνας. Αλλά η μαμά είχε κόλλημα στο γιο, μια άρρωστη κατάσταση, που εν ονόματι της ασθενείας αυτό νομιμοποιήθηκε, ας πούμε. Ε, λέμε τί άλλο να κάνει η γυναίκα; Αλλά δεν το ήξερε η ίδια ότι όλο αυτό δικαίωνε έναν «εαυτό», μακριά φουστάνια μέχρι τον αστράγαλο, καθόλου περιποίηση στον εαυτό της, κάθε λίγο στις αγρυπνίες, Θείες Κοινωνίες, ο άνδρας της παραλία, τώρα δεν είμαστε για τέτοια, τσακ, βολεύτηκαν όλα … Ο σύζυγος φυσικά … «που δεν ντρέπεται, δεν σέβεται τον αγώνα μου», έλεγε αυτή, «δεν πατάει στην Εκκλησία, δεν εξομολογείται» κ.λπ. κ.λπ.. Λοιπόν, μέχρι τότε, ας πούμε, δικαιωμένη κατάσταση, η μάνα. Εμένα πάντοτε με εξέπλησσε η διαβολική ταραχή που είχε το παιδί το τετραπληγικό. Διαβολική ταραχή, ένα φοβερό πράγμα, σκέτος διάβολος! Σκέτος διάβολος, στην κυριολεξία! Με τον μόνο που μπορούσε έτσι να ηρεμήσει ήταν όταν μιλούσαμε μεταξύ μας. Τέλος πάντων. Πριν λίγο καιρό, μου γράφει ένα γράμμα η κυρία αυτή, ότι έπιασ … γεμάτο οργή το γράμμα, έπιασε «στα πράσα» τον σύζυγό της, ότι πήγε, τέλος πάντων, με μια κυρά εκεί πέρα από το χωριό, και «δεν σέβεται τον αγώνα μου», και τέτοια, και φυσικά και πήγε στον πνευματικό, της έδωσε και το στεφάνι της δικαιοσύνης ο πνευματικός. Μάλιστα πήρε και τον γιο και τον πιάσαν τον μπαμπά «στα πράσα», εξήντα χρονών άνθρωπο, δεν είναι και μικρό … ναι, κ.λπ., και «δεν σέβεται» και τέτοια. Λοιπόν, αυτά η εξωτερική οπτική της υπόθεσης. Όταν διάβαζα το γράμμα είδα όμως τον διάβολο που είχε η ίδια της, ότι η μεγάλη πόρνη ήταν αυτή στην υπόθεση, και ότι … επειδή όμως είχε καλή προαίρεση και δεν πρόκειται ποτέ να το ‘βλεπε, ο Θεός, τον εκλεκτό του δούλο, τον σύζυγό της, τον έκανε, τον επέτρεψε να γίνει κατάρα αυτός, για να την γλυτώσει από την κατάρα. Εκεί πια έντονα το ένιωσα έτσι και μέσα μου αισθανόμουν ότι, «εσύ» λέω «από την ψωρο-υπερηφάνειά σου θα άντεχες ποτέ να πορνεύσεις; Θα έπαιρνες το ντουφέκι να καθαρίσεις τον εαυτό σου. Ενώ ο άλλος έχει δύναμη να σηκώσει το βάρος, τί; Δυο λεπτά ηδονή και χρόνια οδύνη, και συ τον λες ότι καλοπερνάει ο άντρας σου». Έτσι είναι. Και την πήρα τηλέφωνο λοιπόν, να της πω ότι, ξέρεις, λέω, λυπάμαι αλλά αισθάνομαι ότι … σε αγαπάει πολύ η Παναγία και είσαι πολύ τυχερή για να δεις τη δική σου πορνεία. Πώ! Τί είπα; Χαμός έγινε. «Κι έχουν δίκιο που λένε ότι είσαι πλανεμένος», σιγά που θα με … που θα με πεις εμένα πλανεμένο ή θα με πεις δαιμονισμένο, παλιοπουτάνα! Την κάνω μία. Μεγάλη γυναίκα, σεβάσμια γυναίκα, να της μιλήσω έτσι; Παναγία μου! … πουτάνα, της είπα. Αλλά έγινε χαμός, αφού έκλεισα τις πόρτες μη με ακούουν στο τηλέφωνο, έγινε χαμός, μάχη έπεσε. Βρωμάς ολόκληρη, της λέω, παλιοπόρνη! Πωωω, χαμός! Μισή ώρα βριζόμασταν, ο ένας έβριζε τον άλλον. Μετά από μισή ώρα όμως, μούκανε εντύπωση, αμέσως έτσι, έγινε το κλικ μέσα της και είδε! Πω, πω! Και πατάει τα κλάματα, η ψυχούλα, και τότε πήρε την άλλη εκδοχή της κατάστασης. Αλλά αυτό, ποιός να το δει; Όταν η οπτική μας είναι μόνο στραμμένη στον «εαυτό» και όχι στον Κύριο. Δεν θέλουμε την δόξα του Κυρίου, θέλουμε την δόξα του «εαυτού». Αν θέλουμε την δόξα του Κυρίου δεν θα φανερωθεί ο «εαυτός». Αν έστω και ίχνος «εαυτού» δεν σβήσει όλο θα το έχουμε φάει.

Είναι πολύ λεπτό θέμα, που ζητάει η ψυχή ακριβώς να οδηγηθεί στα βήματα του Κυρίου της έως τέλους. Φυσικά δεν είναι κάτι που θα το κάνει ο ίδιος, θα το κάνει ο Κύριος, γιατί μόνο Αυτός περπάτησε τέτοιο δρόμο, μόνο ο Κύριος τον περπάτησε μέχρι τέλους. Αλλά αν δεν κολλήσουμε πάνω Του, αν δεν έχουμε όλη μας την αναφορά σε κάθε τι, στο λογισμό, στη … τίποτα, τίποτα άλλο δεν υπάρχει.

- Να ρωτήσω, την «ευχή» μπορούμε να τη λέμε, το, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» για αγαπημένο πρόσωπο;


--- Ναι, αλλά ξέρετε πια … το «ελέησόν με» θα περιλαμβάνει όλους. Αν θέλετε, καμιά φορά και αισθάνεσθε την ανάγκη για κάποιο πρόσωπο να το λέτε, αλλά, καμιά φορά, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος πάλι να κωλύσουμε στα πρόσωπα … αυτό το «ελέησόν με» τώρα να είναι για όλη την ανθρωπότητα … Αυτό το Χριστό που έχει κάθε ψυχή … Όταν εγώ ζωντανεύω το δικό μου θα ζωντανέψει παντού. Καταλάβατε; Αυτό θα λέω, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον κόσμο» όλο … κάθε ψυχούλα, ξύπνησε τους, Εσύ … Χριστός θα υπάρχει, παντού, όλα Χριστός θα ‘ναι.

Τώρα σιγά-σιγά θα φαίνεται το βάθος της διαστροφής που πάθαμε. Τρώγαμε από τον Χριστό για να ζούμε εμείς, για να φανερωθούμε εμείς. Τώρα σιγά-σιγά το ανάποδο, το έξω προς τα μέσα τώρα. Εκείνος τώρα θα μεγαλύνεται, Εκείνος θα δοξάζεται, εμείς δεν υπάρχουμε. Αλλά εδώ δεν θα μπαίνει το συναίσθημα … γιατί τώρα ο Ουρανός μας θέλει. Είναι πάρα πολύ επώδυνο το ξερίζωμα απ’ όλα. Κοντεύεις να πεθάνεις! Είναι τρέλα! Κοντεύεις να σαλέψεις! Αλλά τελικά ο Ουρανός δεν χαρίζει κάστανα, είναι πολύ Ερωτιάρης, και το θέλει όλο δικό Του. Είναι Φοβερός. Πολύ Έρωτα έχει!

Κάποιοι φοβούνται το απόλυτο, το απεύχονται, νοιώθουν ότι δεν μπορούν το απόλυτο Καλό και δεν καταλαβαίνουν ότι κάποιος άλλος τους βάζει αυτή τη φωνούλα μέσα τους γιατί ξέρει ότι η καρδιά μας καταξιώνεται στο Απόλυτο, ουσιαστικά όλοι θέλουμε απόλυτα πράγματα όχι μεσαία.

Καλείται η ψυχή τί θέλει τώρα; Θέλει τη δική της δόξα, ή τη δόξα του Θεού; Δεν είναι εύκολο, κακά τα ψέματα. Καλείται η ψυχή να ‘ρθει στη φυλακή της. Και συνειδητοποιημένα να το αρνηθεί όλο αυτό το πράγμα, για να σβήσουν τα φωτάκια όλα και να λάμψει ένα Φως. Εσύ να χαθείς.

Ο διάβολος θέλει «κεφάλια», ποσότητες, νούμερα ενώ ο Κύριος «όπου δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το Εμόν Όνομα …» δεν έχει ανάγκη πολλούς, γιαυτό και το δικό Του ποίμνιο είναι το μικρό ποίμνιο. Με τον ένα Χριστό, όλοι ένα στο τέλος, γιατί σβήνουν οι «εαυτοί». Υπάρχει Ένας. Αλλά όχι σαν μια δύναμη ομάδας. Ενώ ο άλλος χρειάζεται τη δύναμη της ομάδας γιατί μέσα είναι αδύναμος τελείως, και όλη η δύναμή του είναι στο έξωθεν. Η βασιλεία των έξωθεν. Του Κυρίου είναι έσωθεν. Αυτή είναι η διαφορά. Είναι πάρα πολύ ουσιαστικό στοιχείο. Αυτά όμως σιγά-σιγά θα περπατηθούν στη καθημερινότητά μας, γιατί αυτή η μάχη γίνεται και μέσα μας. Ένας «εαυτός» που έξω θέλει διαρκώς κι ένα έσωθεν. Αυτή η μάχη πρώτα καλείται να γίνει μέσα, για να μπορεί η ψυχή να ‘χει θέση εκεί στη μεγάλη στιγμή που έρχεται και σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτό τώρα είναι υπόθεση της γης. Καταξίωση της γης! Γίνεται γη της δόξης Του, η γη των παθών. Τη γη τη κάνει δικιά Του, τη κάνει Ουρανό Του. Καταξιώνει … δηλαδή γίνεται η Βασιλεία Του, η Βασιλεία του Θεού επί γης, γίνεται Ουρανός η γη. Είναι φοβερό. Βέβαια δεν είναι κατανοητά αυτά τα πράματα για το κοινό νου. Δεν χωράνε στον μικρό νου, αλλά η καρδιά όμως των ανθρώπων … απόλυτα κατανοητό στην καρδιά. Δεν χωράει στο νου, γιατί ο νους είναι πάρα πολύ περιορισμένος. Μάλλον δεν χωράνε στη διάνοια, όχι στο νου, γιατί ο νους είναι άλλο. Ο νους είναι ο ηγεμών της καρδιάς. Ενώ τώρα σε μας δεν υπάρχει αυτό, υπάρχει διάνοια, υπάρχει σκέψη, το επιφανειακό, αυτό βέβαια είναι πάρα πολύ περιορισμένο. Αλλά η καρδιά όμως του ανθρώπου, επειδή αυτή είναι η φύση της, αυτή είναι η καταγωγή της, είναι ουράνια κατάσταση. Έρχεται ο Ουρανός επί της γης.

Πρώτη φορά στη ζωή μας θα το πούμε, «ελθέτω η Βασιλεία Σου, γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν Ουρανώ και επί της γης». Κι αυτή η γη θα γίνει γη της δόξης Του. Γη άφθαρτη. Γη αιώνια, στην οποία θα περπατάται αενάως μόνο ο Θεός, δεν θα υπάρχουν «εαυτοί», θα είναι μόνο ο Θεός, και όσο Φως εμείς έχουμε από Αυτόν τον Θεό, αυτό θα περιφέρεται, αυτό θα φανερώνεται. Όταν οι ψυχές μας πλέον γίνουν Χριστός, αμέσως θα συντονιστούμε με όλο το Σύμπαν. Καλείται κανείς, για να ‘ρθει σε επικοινωνία, με τον πιο ασφαλή τρόπο, με κάθε δημιούργημα του Θεού όπου κι αν βρίσκεται στο Σύμπαν, ο ίδιος πρώτα να συντονιστεί στη συχνότητα του Δημιουργού. Οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια είναι ματαιοπονία. Μια χαμηλή συχνότητα δικιά μας πάει να συντονιστεί με ποιά συχνότητα; Έρχεται όμως η ώρα που όλο αυτό … θα ‘ρθει ώρα που θα ξεδιπλωθεί όλο, σαν ένα απέραντο σχέδιο πολύ μοναδικό και μόνο η δόξα Του θα φανερώνεται και θα χοροπηδάμε για τη δική Του δόξα. Είναι ασύλληπτο για τη λογική μας. Είναι θέμα χρόνου. Δηλαδή όπως στη λογική σου πρώτα … στη σκέψη σου κάτι το ‘χεις τελειώσει και μετά το κάνεις και στη πράξη … ε, έχει τελειώσει όμως. Δηλαδή, όταν πλέον εδώ έχει τελειώσει … αυτό έχει τελειώσει από το 2004. Ήδη ετελειώθη. Τότε ετελειώθη. Ε, τώρα είναι θέμα χρόνου. Αυτά … πού να τα συζητήσεις; Με ποιόν; Δεν συζητιώνται.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου