6 - Επείγοντα Περιστατικά ... Α' Οξέα

Ένα άτομο τυπικό, με καλή πρόθεση, προσεκτικός, να μη πειράξει, να μη θίξει, να μη κάνει … κι έρχεται στη ζωή του ένα μπέρδεμα με τη γυναίκα του. Δεκαοκτώ χρόνια παντρεμμένοι, με παιδιά. Αυτός, αφιερωμένος στη γυναίκα του κι αυτή τον «βλέπει» δύο φορές να βγαίνει ραντεβού με μια κοπέλλα. Το είδε με τα μάτια της … ενώ στην πραγματικότητα δεν έγινε τίποτα. Πάνω στο φούντωμα αυτού του προβλήματος γίνεται μέσα του ένα κλικ, ότι όλα αυτά τα χρόνια, που ήσαν μαζί με τη γυναίκα του, ναι μεν της πρόσφερε ότι μπορούσε αλλά συνειδητοποίησε ότι δεν την αγαπούσε. Γίνεται το κλικ λοιπόν μέσα του κι αισθάνεται πλέον ότι έχει γυναίκα, ότι την αγαπάει, ότι είναι ερωτευμένος. Της το δηλώνει, άλλα αυτή δεν μπορεί να το δεχτεί. Συμφώνησαν να το αφήσουν, αυτή έλεγε ότι τον είδε, αυτός ότι δεν έκανε τίποτε, είπαν να το ξεχάσουν. Όμως αυτό δεν κράτησε πολύ. Με την παραμικρή αφορμή, κάποιες τρελές συμπτώσεις, ξανά όλα από την αρχή, ξανά ένα γκρέμισμα. Σιγά-σιγά μ’ αυτές τις κρίσεις που περνούσαν, του ζητάει διαζύγιο … την άλλη μέρα τον θέλει πάλι, φεύγει, ξαναγυρνάει, με αποκορύφωμα μια μέρα μπουκάρει στη δουλειά του και τα κάνει όλα λίμπα, κυριολεκτικά, τα ‘σπασε, δηλαδή, γυαλιά καρφιά τα ‘κανε όλα, κυριολεκτικά. Του ‘ριξε ξύλο, δηλαδή μιλάμε για ξύλο … κι αυτός επειδή κάποια στιγμή σκέφτηκε ότι αυτό το πράμα πρέπει να το κάνει, να βγει από μέσα της, δεν αντιστάθηκε. Παρόλα αυτά όμως ο άνθρωπος σκεφτόταν ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι διότι και τα παιδιά τα έχουνε τρελάνει κλπ. Σκεφτόταν λοιπόν ότι πρέπει να χωρίσει οριστικά γιατί αποκλείεται να αλλάξει η γυναίκα του. - Όλα αυτά ξεκίνησαν απ’ όταν γνωρίσαμε κάποιον Γιώργο ο οποίος γιατρεύει και μιλάει για ηθική, ότι «δεν μπορείς να είσαι λίγο καλός ή λίγο κακός. Ή καλός ή κακός. Τελείωσε. Θα διαλέξεις την θέση σου στη ζωή». Από τότε η γυναίκα μου άρχισε να παίρνει κάποια στοιχεία από αυτήν την, ας το πούμε, διδασκαλία, που τόνιζε ότι «αυτό που θέλεις, άπλωσε το χέρι και πάρτο. Όχι απλώς ζήτησέ το, ή περίμενε να στο δώσουνε. Άπλωσε το χέρι και πάρτο». Επίσης, εδώ και εννιά χρόνια πήγαινα σε μια σχολή εσωτερισμού, όπου μέσα από τις πρακτικές και από τα τέτοια, με τον πρώτο χρόνο απέκτησα δυνάμεις, να μπορώ να βλέπω πώς σκέφτεται ο άλλος … τα υπόλοιπα λοιπόν οχτώ χρόνια καθόμουνα πάνω στις δάφνες μου και έχτιζα έναν εγωισμό μέχρι εκεί πάνω … Κι έβλεπα μέσα μου όλο αυτό, ας πούμε, και ταραζόμουν, έλεγα «ποιός θα με γκρεμίσ… από αυτό το πράμα, πώς θα ξεκολλήσω;» --- Την εσωτερική υπερηφάνεια μόνο ο Θεός μπορεί να τη θεραπεύσει. Δεν πρόκειται άνθρωπος να το πολεμήσει αυτό. Μόνο ο Θεός. Ο Θεός βέβαια, εντάξει, δεν θα φανερωθεί ούτε με χέρια, ούτε … θα βάλει … ξέρει η ψυχή του καθενός πού είναι ευάλωτη … Με όσα γίνανε η δική σου η περηφάνεια γκρεμίζεται και η γυναίκα σου ουσιαστικά ανδρώνεται, η ψυχούλα της μέσα ελευθερώνεται. Ο διάβολος είναι αυτός που χτυπιέται. Όμως, η δικιά σου θυσία θα τα αλλάξει όλα. Όλο αυτό δεν είναι δικό της … πίστεψε ένα ψέμα. Και τώρα ο πονηρός τί την κάνει; Πάσι θυσία μη βγει στην επιφάνεια ότι αυτό ήταν ένα ψέμα. Βλέπεις, αυτός ο Γιώργος κατευθύνει στο να καταξιώνει το «εγώ» μας, να κάνει πράματα τα οποία να φουσκώνουν το «εγώ». Λέει, ας πούμε, ότι «εγώ είμαι η ράμπα για να πατήσετε και να φύγετε». Με τον τρόπο του τους μαζεύει να κάθονται άπειρες ώρες εκεί κοντά και να ακούνε τα ίδια και τα ίδια. Εμμέσως πλην σαφώς λέει, «να έρχεστε γιατί εγώ είμαι άπειρες ώρες εδώ για σας». Είδες μια παγίδα; Ενώ στα λόγια, ας πούμε, λέει ακριβώς λόγια του Κυρίου, στην πράξη όμως, κέντρο το «εγώ». Βλέπεις τη διαφορά; Πολλά κοινά. Πάρα πολλά κοινά. Εκτός από το ένα. Ότι το ένα, θέλει μόνο ο Χριστός να ζει, και το άλλο, μόνο εμείς να ζούμε. Πόσο λεπτή υπόθεση! Δεν έχουμε τίποτα δικό μας. Άλλος τώρα … Αυτό … Αυτό που υπάρχει μέσα μας. Αυτό τώρα αναγεννάται. Τόσα χρόνια το σκάσαμε, του βάλαμε φοβερά … φελλούς που να μη … ούτε η μυρωδιά του να μη βγει. Αν και βέβαια Αυτό είχε τρίπλες και έβγαζε την αιωνιότητά του … μας την έβγαζε και μας την βγάζει, αλλά, τώρα όμως συνειδητά θα βγάλουμε τους φελλούς. «Λάλει Κύριε, ακούει ο δούλος σου» … εδώ … Αυτό … η Βασιλεία είναι εδώ, μη ψάχνουμε πουθενά αλλού, μέσα μας είναι όλα, μη ψάχνουμε τίποτα απ’ έξω. Απ’ έξω ο άλλος θα ‘ναι. Ο Γιώργος θέλει εκεί, το λαό δικό του, να τους βγάζει έξω απ’ το Χριστό τους και να γίνει αυτός Χριστός. Η βασιλεία εκεί, η βασιλεία εξάρτηση, «μη μου φύγει κανείς, ότι θέλετε, φωτάκια όσα θέλετε, όσα κιλοβάτ φωτάκια θέλετε, θα σας τα δώσω όλα, αλλά, εδώ η βασιλεία». Κι ο Γιώργος δεν ξέρω σε τί επίπεδο θα τη φάει, αλλά θα τη φάει. Δεν νομίζω ότι την πάτησε κακοπροαίρετα … ε, φυσικά έδωσε τροφή κι αυτός, αλλά δεν το ‘κανε συνειδητά να υποταγεί στο διάβολο. Βέβαια πολλές δαιμονικές επιρροές ενήργησαν και βρήκε πρόσφορο έδαφος εκεί ο πονηρός και βρήκε το τέλειο εργαλείο του. Ε, δεν μπορεί παρά να μην αγαπά ο Χριστός αυτές τις ψυχές που αποκαλύπτουν το αντίχριστο πνεύμα, αυτές τις αγαπά πολύ. Γιατί είναι πιο πονεμένες ψυχές, γιατί τρων όλο το σκατό τώρα, να πούμε, αλλά το ξεμπροστιάζουν. Δόξα σοι ο Θεός. Τώρα θα δεις την άλλη οπτική του Γιώργου, γιατί όσο εσύ πια θα ‘χεις ακλόνητη στάση στην ψυχούλα σου … πω, πωωω … Αλλά, μη φοβηθείς. Αυτό θα ‘ναι ακόμα πιο δυνατή βεβαίωση για να είναι ασφαλισμένη η ψυχή στη δικιά μας στάση. - Απλώς δεν θέλω να κάνω … να δημιουργήσω κακό στην γυναίκα μου που είναι στο περιβάλλον του. Για να ξεκολλήσει πρέπει να γίνει ένα θαύμα, ας πούμε … --- Θαύμα θα γίνει και θα το δεις. Αλλά πρώτα ήθελε ο Θεός εσύ να κάνεις την αλλαγή. Η μεγαλύτερη βοήθεια που θα δώσουμε στη σύζυγο είναι τώρα η δική μας ακλόνητη κατάσταση για να μπορέσουμε να την ξεμπλοκάρουμε κι αυτήν. Γιατί είναι αλήθεια ότι τώρα πια είναι υπόδουλη τελείως. Ότι θέλει ο πονηρός κάνει από εκεί. Και φυσικά την μανία του πού θα την βγάλει; Ξέρει ότι εσύ ποτέ δεν ήσουν δικός του. Το ξέρει ότι εσένα όσο και να σε πείθει με το μπλα-μπλα-μπλα, μέσα, βαθιά, το παιδί είναι ζωντανό. Ξέρεις, ότι έκανε μας βγήκε σε καλό. Δηλαδή πήρε πέτρες να μας χτυπήσει ο πονηρός, αλλά την πάτησε. Θα κάνουμε Εκκλησία και θα χοροπηδάει ο Κύριος και θα σκάει αυτός. Γιατί και στους δυο σας μόνο καλό βγάζει η μπόρα σας. Όμως μη σου μπει η συναισθηματική κατάσταση προς την … γιατί ξέρεις μπαίνει λίγο, «πώς θα γίνει να την σώσω». Δεν θα την σώσουμε εμείς. Γιατί τώρα ο διάβολος θα κάνει χίλια μύρια να σε πισωγυρίσει. Τώρα θέλει ακλόνητη θέση. Δεν λυπόμαστε τίποτα τώρα. Θα κάνει ο Κύριος τα πάντα. Τα εξωτερικά τα έχει αναλάβει όλα η αγάπη Του. Γιατί είναι εδώ! Δεν μπορεί να κάνει ο διάβολος τίποτα. Ο Κύριος θα τα οδηγεί όταν εμείς Του τα δίνουμε. Όταν εμείς Του δίνουμε την προαίρεσή μας, θα τα αναλάβει Αυτός. Όταν δώσουμε όμως την προαίρεσή μας στον άλλον, ο άλλος θα αναλάβει. Τα έξω και στις δυο πλευρές θα τα αναλάβουν τα δυο αφεντικά, ανάλογα πού η ψυχή πλέον δίνει το οκέι της. Έχει δυο πρόσωπα η σύζυγος. Έχει δυο πρόσωπα. Αυτό το αληθινό της, το αυθεντικό, που είναι γλύκα, και το άλλο, σκέτος διάβολος. Και αυτή η διαίρεση την τρελαίνει. Όσο συγκατατίθεται στη λογικοφάνεια αυτής της στάσης και θέσης, που ήταν καθαρά διαβολική, η οποία όμως την πίστεψε, ε, οπότε αγκάλιασε τον διάβολο. Ε, θα φάει το κόστος του διαβόλου τώρα. Όμως αυτό το μόνο που κάνει είναι να ανδρώνει την ψυχή μέσα, γιατί η ψυχή μέσα μάχεται σ’ αυτό, δεν υποτάσσεται, γι' αυτό ακόμα βλέπεις ότι και η ίδια της θα 'θελε να τελειώσει όλο αυτό το ιστορικό, αλλά, ακόμα έχει εξουσία ο πονηρός, γιατί ακόμα η ίδια δεν είδε το ψέμα που πίστεψε. Ούτε τα παιδιά πληγώνονται. Μπορεί να είναι επώδυνο, πονάνε, αλλά, δεν έχουν τραυματικές εμπειρίες, γιατί βλέπουν τον σταυρό σας, και οι δυο σταυρωμένοι είστε. Δεν καλοπερνάτε. Δεν ντολτσέβετε. Εκτός αυτού, της μαμάς … δεν είναι από έκφραση αγάπης; Γιατί αν ήτανε ζαμανφουτίστρια θα έλεγε, «φφφ, στα παλιά μου τα παπούτσια, έχω και άλλοθι να φύγω». Δεν φεύγει, χτυπάει … χτυπιέται εκεί μέσα. Όμως είναι μια τρομερή εμπειρία, πρώτον για μας, να πέσει το είδωλό μας όλο, να γίνουμε ρεζίλι. Ευλογία αυτό, πολύ μεγάλη δωρεά. Άρα, κατά την καρδία μας, μας έδωσε ο Θεός. Απλώς δεν γνωρίζαμε πώς ... και δεν φανταζόμασταν φυσικά. Αυτό αρχίζει και γίνεται. Όταν λοιπόν ο Θεός χρησιμοποιεί για νυστέρι του τη σύζυγο θα την αφήσει; Είναι δυνατόν; Αλλά δεν τελείωσε ακόμα το δικό σου χειρουργείο. Ουσιαστικά πάλι εμείς είμαστε το πρόβλημα. Γιατί ακόμα μέσα μας δεν κόπηκε από τη ρίζα όλο αυτό το σάπιο και το εγωπαθές που υπάρχει. Τώρα, μόλις βλέπεις την αντίδραση της …, «Θέε μου συγχώρα με, κι άλλο έχω, Εσύ ξέρεις», έτσι … . Όχι το πρόβλημα απέναντι, το πρόβλημα εδώ, σε μένα! Μόλις θα τελειώσεις … θα βεβαιωθείς ότι τέλειωσες όταν θα δεις την άλλη όψη της. Όμως, μην αισθανθείς ότι τα παιδιά έχουν τραυματικές εμπειρίες, απλώς ωριμάζουν κι αυτά μέσα από τον πόνο. Ε, εισπράττουν, όμως, ότι και οι δυο σας πονάτε και δεν είστε ζαμάν-φου, ας πούμε, ο καθένας να περάσει όπως θέλει. Πονάτε. Κι αυτό το εισπράττουν οι ψυχούλες τους, έστω κι αν δεν μπορούν να το ερμηνεύσουν όλο αυτό. Άφησέ το … . Θα δεις. Πανηγύρια θα έχουμε. Και μη φοβάσαι, δεν υπάρχει κίνδυνος, μπορεί να σου έβγαλε ψαλίδι, να σου έριξε ένα … να έσπασαν γυαλιά επάνω σου … αλλά, άγγελοι την κρατάνε. Όμως βγήκε το θηρίο. Βγήκε όλη η μανία. Πρώτη φορά ξέσπασε τόσο έντονα. Σε έστειλε στο διάολο … αλλά δεν πειράζει … Όταν ο διάβολος σε στέλνει στο διάβολο σημαίνει ότι στο Θεό μας στέλνει. Άστο … πανηγύρια έχουμε. Ούτε να αισθανθούμε ότι ψυχολογικά είναι άρρωστη … αλλά έχει τη μάχη των δύο πνευμάτων ολοζώντανη μέσα της. Είναι μάχη δύο πνευμάτων. Εύκολο πράγμα είναι; Και το ζει όμως πολύ συνειδητοποιημένα. Και δεν είναι καθόλου εύκολο. Αλλά βλέπεις όμως, δεν υποτάσσεται στο εγωπαθές της, έχει στιγμές που παλεύει η ψυχούλα της. Εμείς τώρα να γίνουμε καλογεράκια … Όχι αυτή την εικόνα που είχαμε μέχρι τώρα. Αυτό το ψεύτικο, το ανθρωπομορφικό, το εικονικό, το εξωτερικό. Όχι έτσι. Τα καλογεράκια δεν είναι αυτά τα υποτακτικά, έτσι, σαν φυτά που είναι. Τα καλογεράκια είναι αυτά που όλη μέρα πορνεύουν, γελάνε, χαίρονται, τραγουδάνε, κάνουνε … αυτά τα καλογεράκια. Τα αυθεντικά. Όπως είναι τα παιδάκια. Τα παιδάκια έχουν αναστολές; Δεν έχουν … δεν τους νοιάζει, αν σπάσουν τα μούτρα τους, αν βγάλουν το βρακί τους, αν βραχούνε, μια ζωή απόλαυση έχουν, γκρεμίζουν το σπίτι, δεν κλαίνε … δεν έχουν καμιά αναστολή. Τέτοια καλογεράκια να γίνουμε. Όχι αυτό το εξωτερικό, δηλαδή, καταλάβατε; Μας δηλητηρίασαν αυτά τα εξωτερικά. Η ταπείνωση του Χριστού δεν είναι εξωτερικό σχήμα. Ταπείνωση ουσιαστικά είναι κανείς να ‘χει «νου Χριστού», γιατί ο Χριστός το φόρε… η όλη Του στάση στη γη είναι η ταπείνωση. - Αυτό σκέφτομαι. Δηλαδή κοίταξε, Τον σταυρώσανε, ήτανε ο Θεός και Τον σταυρώσανε. Εγώ παραπονιέμαι που η γυναίκα μου λέει, και όλος ο κόσμος το έχει μάθει, ας πούμε, ότι εγώ την απατώ, κι ότι εγώ είμαι … --- Δόξα σοι ο Θεός. Πόσο χαίρομαι! Πόσο χαίρομαι! Γιατί έτσι γίνεται ξεφτίλα ο διάβολ… Ουσιαστικά ήταν ένα απωθημένο μέσα στη σύζυγο όλο αυτό το πράγμα, ένα απωθημένο στη ψυχή. Η πορνεία υπήρχε μέσα της. Και η πορνεία δεν είναι να πάω να ακουμπήσω δέρμα γυναίκας. Η πορνεία είναι πολύ βαθειά. Όταν η ψυχή μέσα αποστρέφεται την κοινωνία της και την υποταγή της στον Κύριό της ουσιαστικά πορνεία είναι. Κι εσύ πόσο δεν πόρνεψες σ’ αυτό … στο ότι ουσιαστικά μέσα σου ένα «εγώ» έτρεφες. Ένα διάβολο. Και πού ήταν η ψυχή; Δεν ήταν υποταγμένη στον Κύριό της. Οπότε το δαιμονικό πνεύμα, δηλαδή, ήτανε σε απόλυτη κυριαρχία μέσα μας. Η ψυχή ήταν σε απόλυτη πορνεία. Ε, κι αυτή η πορνεία αρχίζει και βγαίνει στην επιφάνεια … τάχα πήγες με γυναίκα. Και καμία σχέση δεν έχει αυτό. Αλλά βγαίνει το άλλο όμως. Η παλιά μας, η αληθινή πορνεία και η βαθειά πορνεία που μέχρι τότε δεν την γνώριζα. Είναι ευλογημένα αυτά. Ευλογημένα. Ας πιούμε όλο το ποτήρι, όμως. Δεν το ήπιες όλο. Και ξέρεις τώρα, ακόμα ο βολεμένος «εαυτός» θέλει ακόμα δικαίωση. Όχι, όχι, να γίνει ρεζίλι όλο. Γιατί μας ήπιε το αίμα τόσα χρόνια. Από τον Χριστό που είχες μέσα σου έπινε, το ξέρεις; Δεν είχες δυνάμεις από αλλού. Από Εκείνον είχες. Κι αυτές τις καπηλευόταν κάποιος άλλος. Δεν είναι πορνεία αυτή; Δηλαδή να παίρνεις δύναμη από αλλού και να τη δίνεις σ’ άλλο κύριο; Κι έτσι δεν γινόταν, ας πούμε, αυτό … «τα Σα εκ των Σων», δεν προσφερόταν τα δικά Του από τα δικά Του. Ε; «Τα Σα εκ των Σων» αυτό δεν λέμε; Τα δικά Σου από τα δικά Σου, Σοι προσφέρωμεν. Εκείνη την ώρα που γίνεται ο άρτος και ο οίνος, Σώμα και Αίμα Χριστού. Όταν όλη η Εκκλησία, όλη η καρδιά, με όλη την καρδιά, «τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρωμεν», Του τα προσφέρουμε. Δηλαδή όταν φτάσει η στιγμή που η ψυχή πια, ότι έχει μέσα της, θελήματα, επιθυμίες, πόθους, καταξιώσεις, λογικές, «τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρω», σε Σένα τα προσφέρω όλα αυτά, «κατά πάντα και δια πάντα», τότε σαρκώνεται ο Λόγος μέσα στην καρδιά μου. Τότε γίνεται η σάρκωση του Λόγου μέσα μου. Έτσι δεν είναι; Δεν είναι όμορφα αυτά; Αλλά αυτό σημαίνει, βασική προϋπόθεση, η παρθενία για τις έξωθεν μέχρι τώρα πορνείες. Αφού μέχρι τώρα πορνεύουμε. Σε πρόσωπα, σε σκέψεις, σε απόψεις, σε θέσεις. Ένα «εγώ» υπερτραφές. Έτσι δεν είναι; Και τώρα έρχεται η ώρα που όλο αυτό το γκρεμίζει. Δηλαδή, μέσα από μια, ας πούμε … πώς να το πω; Ε, μια ανθρώπινη μπόρα που περνάτε, να γκρεμίζεται όλος ο διάβολος που έχεις μέσα σου. Δηλαδή με πολύ ανθρώπινα πράγματα να γκρεμίζεται το δαιμόνιο όλο. Δεν είναι ευλογία; Ποιός άλλος θα μπορούσε να στο γκρεμίσει; Κανείς δεν θα το κουνούσε. Ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να στο κουνήσει ήταν εκείνη που αγάπησες. Κι από ‘κει άρχισε και γκρεμίζεται. Δεν έχει λογική. Δεν το ξέρει η σύζυγος. Και την βλέπεις, έχει κόστος για την ίδια να κρατάει αυτή την αμετακίνητη στάση της. Θα μπορούσε εκείνη να βάλει νερό στο κρασί της για να είναι καλά μαζί σου. Όμως δεν το επιλέγει αυτό. Την αφήνει ο Ουρανός να ‘ναι πολύ σκληρή μόνο και μόνο για να σπάσει το δικό σου. Γιατί ένα σκληρό πράμα θέλει πιο σκληρό αντικείμενο για να το σπάσει. Δεν έχουμε ακόμη πολύ δρόμο, η πολύ μαγκιά έσπασε. Βλέπεις ήρθε πλέον η στιγμή που λες, «εδώ δεν παλεύεται. Δηλαδή αν τώρα έβγαλε ψαλίδια την άλλη φορά τί θα βγάλει; Τσεκούρια; Τί θα κάνουμε;» Από Θεού άρξασθαι. Τώρα από Θεού αρχίζουμε. Μόνοι μας δεν το παλεύουμε. Το καταθέτουμε και ζητούμε δύναμη. Ε, τυχεράκια; Ποιός θα το γκρέμιζε αυτό; Πριν τριάντα χρόνια έβγαλες τον σταυρό από πάνω σου … Δεν έβγαλες τον Χριστό, όμως. Τους τύπους έβγαλες. Το είδωλο έβγαλες. - Ο διάβολος έχει λογική ανθρώπου; --- Ε, τώρα, σε τόσα χρόνια, διδακτορικό πήρε. Λογικότατος. Επειδή, ξέρεις, είναι πάρα πολύ αδύναμος, ο μόνος τρόπος που μπορεί να επιβιώσει, είναι να ταυτίζεται με τη λογική μας. Ενώ ο Κύριος δεν έχει κανένα πρόβλημα να καταξιωθεί πουθενά. Κατάλαβες; Αυτός, όμως, πρέπει. - Τον διάβολο τον έβαλε ο Θεός για να μας πειράξει; --- Δεν τον έβαλε ο Κύριος, αλλά, ακόμα κι αυτό το χρησιμοποιεί για το καλό μας. Δηλαδή, φαντάσου, τόσο αγάπη μας έχει. Αλλά δεν ήταν όμως η ευχή του Θεού να γίνουν έτσι. Δεν ήταν δηλαδή από την αρχή ένα σχέδιο, να πέσει ο πονηρός κλπ, κλπ, αλλά ακόμα κι αυτό, τόσο πολύ αγάπη έχει για το λαό Του, που το χρησιμοποιεί ακόμα κι αυτό. Ουσιαστικά ευεργέτης μας είναι ο πονηρός. Τί κάνει τόσα χρόνια; Ετοιμάζει την έλευσή του Κυρίου. Χαζοπούλι δεν είναι στην ουσία; Η πίστη μας όμως τώρα θα περάσει αυτές τις μεγάλες δοκιμασίες, στο τί ακριβώς θα είναι το αυθεντικό του Θεού και τί δεν θα είναι του Θεού. Ε, θα είναι τόσο μπερδεμένες και δυσδιάκριτες αυτές οι έννοιες, γιαυτό έχουμε ανάγκη τώρα, την ευλογία και την χάρη των αγίων και της Παναγίας. Αρχίζει πια η ψυχή να διακρίνει τα δύο πνεύματα. Γιατί θα ‘ναι τόσο λεπτές οι υποθέσεις. Όταν στις μέρες μας θα ‘ναι τόσο πρόκληση όλα … Με ποιά έννοια; Ότι, ο αληθινός Θεός θα ‘ναι ο «κακός» Θεός που θα θέλει τις ψυχές να βασανίζονται, να ‘ναι θλιμμένες, να ‘ναι διωκόμενες, να ‘ναι πεινασμένες, να ‘ναι … τέτοιος, «Τί Θεός είναι αυτός! Τί κακός Θεός είναι αυτός!» Κι ένας δίπλα ο οποίος θα τα δίνει όλα, κι ο οποίος θα καταξιώνει σε απόλυτο βαθμό κάθε στάση και θέση της ψυχής. Ακόμα και τη σωτηρία θα την έχει βεβαιωμένη, με βούλα! Ενώ ο αληθινός Θεός δεν θα βεβαιώνει καμιά σωτηρία των «εαυτών» μας … Πείτε εσείς, στην Εκκλησία όλο για να σωθούμε δεν λένε; Να πάμε για να σωθεί η ψυχή μας, να πάμε στον παράδεισο; Όλοι για μια σωτηρία δεν μας μιλάνε; Όμως μια σωτηρία, εγωπαθή σωτηρία. Δεν έχουμε καταλάβει τι σημαίνει να σωθεί ο εαυτός μου. Τί σημαίνει να σωθώ. Δεν το ‘χουμε πιάσει αληθινά, τί σημαίνει να σωθώ. Δεν σημαίνει ότι θα καταξιωθεί ο εαυτός μου. Σωτηρία μου, ουσιαστικά τί σημαίνει; Ουσιαστικά να καταστραφώ εγώ για να φανερωθεί ο Θεός. Πες μου εσύ, πού είναι αυτό; Ποιά Εκκλησία στο λέει! Βλέπετε, λοιπόν, ότι όταν θα ‘ρθει ο αληθινός … «εγώ δεν Σε ξέρω Εσένα! Τί είσαι Εσύ ρεσύ; Θεός είσαι Εσύ;» Δηλαδή αυτή την αίσθηση έχω αν δηλαδή, όντως, φανερωθεί ένας, που θα είναι εκφραστής αυτού του αληθινού Θεού … κατευθείαν θα τον πάμε στην πυρά. Ενώ ο άλλος είναι ακριβώς αυτός που θα αναπαύει τους «εαυτούς». Και ο Κύριος το έχει πει, «στις μέρες εκείνες, όποιος θα πάει να σώσει την ψυχή του θα την χάσει. Όποιος θα την χάσει, αυτός θα την σώσει». Πού γίνεται αυτό; Πείτε μου εσείς! Όταν όλοι πάνε για μια σωτηρία, για ένα βόλεμα. Γιατί η σωτηρία είναι βόλεμα. Μας έχουν κάνει παράδεισο τί; … τουλάχιστον οι μουσουλμάνοι λένε ρε παιδί μου: «θα ‘χει γυναίκες, θα ‘χει χασίς, θα ‘χει νερά, θα ‘χει φαΐ, θα ‘χει!» Εμάς, ο δικός μας τί θα ‘χει; Μας είπαν ποτέ; Να μπούμε λέει στον παράδεισο … Τί είναι ο παράδεισος ρε παιδιά; Παράδεισος σημαίνει κάψιμο του «εαυτού»! Εξαφάνιση του «εαυτού». Αυτό είναι παράδεισος … Πού είναι αυτά; Ενώ αλλιώς καταξιώνεσαι. Εμπειρίες αποκτάς. Γνώσεις αποκτάς. Γιατί και η γνώση είναι του αλλουνού. Την γνώση την πήραμε απ’ τον όφη. Μέχρι τότε ο άνθρωπος δεν γνώριζε … ήταν … κολυμπούσε μέσα στο Πέλαγος. Την γνώση λοιπόν άρχισε να την δίνει ο άλλος. Αν αυτή την γνώση δεν την επιστρέψουμε πίσω, τον άλλο θα έχουμε γέροντα, τον άλλο θα προβάλουμε, πάλι. Η γνώση αυτόν προβάλει. Καταλάβατε; Είναι πολύ λεπτές υποθέσεις. Όταν, λοιπόν, ο ένας, με κάθε τρόπο θα καταξιώνει και θα δικαιώνει όλο αυτό το πράγμα, κι ένας Άλλος θα κάνει το παν να το σβήσει, ποιός θα το αντέξει; Κι όταν η πρόκληση θα είναι δίπλα-δίπλα, κολλητά. Το ένα θα σε δοξάζει και το Άλλο θα σε σβήνει. Βλέπετε πιθανό να γλυτώσει κανείς; Στις μέρες μας; Κι όταν θα προβάλλεται από την ίδια την Εκκλησία! Από την ίδια Εκκλησία θα δοξάζεται: «να, η Δευτέρα Παρουσία, ήρθε!» Το βλέπετε μακριά; Συγχωρέστε με, αλλά, πάρα πολύ κοντά το βλέπω. Αλλά ξέρετε, τί διαστροφή πάθαμε; Στο ότι κάνουμε το παν να περισώσουμε αυτόν τον «εαυτό», αυτή είναι η διαστροφή. Δηλαδή, δεν το στρέψαμε αλλού, να φανερωθεί ένα Φως άλλο. Δεν έχουν σημασία τα δικά μας φωτάκια. Ξέρετε, ο διάβολος επειδή είναι σκοτάδι, για να μπορέσει να επιβιώσει το σκοτάδι … επειδή το σκοτάδι δεν είναι δημιούργημα, δεν είναι όντα το φως και το σκοτάδι, αλλά το σκοτάδι είναι απουσία φωτός. Τώρα αν, κι ένα κεράκι ν’ ανάψει … το δικό του, το σκοτάδι έχει σβήσει. Συμφωνείτε; Χάθηκε το σκοτάδι του. Άρα ο μόνος τρόπος για μπορέσει να επιβιώσει το σκοτάδι είναι να μας πείσει ότι είναι φως. Και τί γίνεται μας βγάζει φωτάκια, τί θέλει ο τάδε, αυτά τα φωτάκια, όλοι μας έχουμε φωτάκια. Μας τα δίνει όλα αυτός, μη τυχόν και ζητήσουμε κάνα Φως. Καταλάβατε; Είναι φοβερό το παιχνίδι του που παίζει ώστε μη τυχόν … γιατί αν θα ανάψει το Φως το άλλο, τα φωτάκια μας χάθηκαν, τελειώσανε. Ποιός θέλει να χαθεί το φωτάκι του; Όταν το θεωρούμε πολύ σπουδαίο και σημαντικό. Κι όταν ο άλλος επιβραβεύει συνέχεια, και στο δοξάζει αυτό. Κι έρχεται ένας Άλλος που στο σβήνει. Η παγίδα δεν είναι τρομερή; Και αν θα βγει ένας τρελός, ας πούμε, και μας πει, «ξέρετε αυτά …» ε, ποιόν θα κυνηγήσουμε τότε; είναι, δηλαδή, μαθηματική ακρίβεια αυτό. - Δηλαδή η ανθρώπινη λογική του, ας πούμε, έχει ατέλειες; --- Αν τα βλέπεις με την ανώτερη οπτική, ναι. Από την ανθρώπινη δεν πρόκειται να δεις ατέλεια. Γιατί θα καλύπτει κάθε κενό σου. Δεν θα έχει καμιά ατέλεια. - Αν όμως εσύ, ας πούμε, πατήσεις πιο βαθιά μέσα σου; --- Έτσι. Στο μέσα σου, που είναι η άλλη οπτική. Αυτό όμως τί θέλει; Να κωφεύσουμε στις έξωθεν αλήθειες και λογικές. Και το άλλο που διάβασα στον Προφήτη Ιεζεκιήλ, ότι εκείνες τις μέρες λοιπόν, που φανερώνεται αυτός ο θεωμένος άντρας, του λέει ο Θεός, πάνε σημάδεψε τους δικούς Μου. Πριν σφραγίσει ο διάβολος τους δικούς του, θα σφραγίσει ο Θεός τους δικούς Του. Και ποιοί είναι οι δικοί Του; Αυτοί οι οποίοι στενάζουν και οδυνώνται, αυτοί που πονούνε και στενάζουν για τον πόνο του Ουρανού. Ότι είναι η πιο επώδυνη περίοδος για τον Ουρανό, είναι τώρα, γιατί ο Ουρανός ποθεί τις ψυχές, ποθεί τη φανέρωσή Του, θέλει να γίνει ο καθένας κατοικητήριό Του, να γίνει ο καθένας Θεός μέσα του, κι εμείς … για τελείως χαζομάρες, μεριμνάμε και τυρβάζουμε, για κάτι τελείως επουσιώδη πράγματα. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόνος στον Ουρανό. Εμείς τώρα πονάμε για τον ποπό μας, όχι για τον πόνο του Θεού. Είμαστε ακριβώς, οι εξ αριστερών λησταί, οι οποίοι, δίπλα μας χλευάζεται, διώκεται ένας αδίκως θανατούμενος και δεν μας νοιάζει, αλλά, ο ποπός μας, μας νοιάζει. Κι εμείς τώρα, ενώ υπάρχει τόσος πόνος στον Ουρανό για όλη αυτή τη κατάσταση, «πώς θα σωθούν τα οικονομικά μου, πώς θα φτιάξω με τα παιδιά μου, πώς θα κάνω με τη γυναίκα μου, πώς θα γίνει με τη δουλειά μου», για τελείως μου … μου … μου … χαζομάρες και βλακείες, χάνουμε τη δόξα του Ενός και τον πόνο του Ενός. Και ο Κύριος σημαδεύει τον λαό Του. Ποιούς; Αυτούς που συμμετέχουν … «των καταστεναζόντων και κατοδυνομένων με τον δικό Μου πόνο». Και ο Κύριος, βέβαια, μετά λέει, αρχίστε, στους αγγέλους, αρχίστε από τους αγίους μου, από τις Εκκλησίες, από τους ιερείς, δηλαδή. Γιατί είναι αυτοί που λένε το λαό, ότι του λένε, «ο Θεός εντάξει, δεν μας βλέπει τώρα». Και τώρα ο Θεός σημαδεύει τις ψυχές. Και στο τέλος λέει μάλιστα, πηγαίνει ο άντρας αυτός στον Κύριο και Του λέει, «πεπλήρωκα, τελείωσε το έργο, έγινε πια η σάρκωση Σου στη γη, οι ψυχές που έχουν μέσα τους αυτό το παιδί τις σφράγισα, δικές μου είναι». Ε, δεν είναι ωραίες μέρες ρε παιδιά; Τί λέτε; Αυτά όμως να αρχίσει να τα βιώνει η ψυχή τώρα θέλει εσωστρέφεια, θέλει κώφευση από τα απέξω. Μη μας πιάσει αυτή η έξωθεν … η διάσπαση, γιατί ξέρετε ο πονηρός αυτό θέλει, να μας κάνει τερτίπια απ’ έξω για να μας διασπάει. Όλα επί της γης είναι … όλα εδώ. Καταλαβαίνεις; Και το ξέρει ο πονηρός ότι ο Κύριος θα ‘ρθει εδώ, οπότε αυτό που περιμένει ο άνθρωπος, αυτός πάει να το προετοιμάσει, αυτός να το καθιερώσει, για να πειστεί ο κόσμος ότι αυτό είναι. Δηλαδή θα κάνει μια βασιλεία προ της Βασιλείας. Αλλά ξέρει όμως ότι αυτό είναι τελειωμένο παιχνίδι για τον ίδιο. Αλλά θα το χρησιμοποιήσει γιατί βρίσκει πρόσφορο έδαφος σ’ εμάς τα χαζοπούλια. Αν δεν μας έβρισκε εμάς τόσο πλέον επιρρεπείς σ’ όλο αυτό, δεν θα είχε δύναμη. Αλλά είναι γραμμένο όμως τί θα γίνει. Θυμάστε τί έλεγε ο Κύριος: «άραγε όταν θα επιστρέψω θα βρω την πίστη;» Δεν το ρωτούσε, ήταν σίγουρος ότι δεν θα βρει τίποτε. Όλοι θα είμαστε για ένα βολεμένο «εαυτό». Κι αυτή τη βασιλεία θα τη φέρει ο άλλος. Ενώ ο Κύριος φέρνει μια Βασιλεία αφανισμού των «εαυτών», ο άλλος θα φέρει μια βασιλεία των «εαυτών». Ε, στις μέρες μας, πείτε εσείς, ποιά βασιλεία θέλει ο κόσμος; Ποιός μπορεί να τολμήσει να πει ότι, «έρχεται η Βασιλεία του Θεού», όταν όλοι οι άνθρωποι ζητούν μια βασιλεία των «εαυτών» τους! Αλλά τί θα γίνει; Θα δοξαστούν όλοι αυτοί οι «εαυτοί», θα βγουν στη φόρα και τότε θα συντριβούν. Το κλειδί είναι να εστιάζω στην αλήθεια, που υπάρχει μέσα μου. Αυτό να είναι μπροστά μας, το σημείο αναφοράς. Γιαυτό και τώρα θέλει, ούτε μια επιθυμία. Γιατί και μια επιθυμία μπορεί να μας κάνει λίμπα. Δηλαδή τώρα μια επιθυμία, ας πούμε, αν θα γίνει πόθος και επιθυμία, ο μεν Κύριος ακόμα μας την στερεί, ο άλλος θα μας την φέρει. Ε, πείτε μου εσείς, ποιός δεν θα την πατήσει; Όταν η επιθυμία είναι μπροστά, δεν είναι η αλήθεια. Τώρα καμιά επιθυμία! Και την ποιό εύλογη επιθυμία. Είναι στιγμές δηλαδή πάρα πολύ λεπτές. Δεν μπορεί κανείς να το καθορίσει. Ποιος μπορεί να πει ότι δεν θα την πατήσει; Θυμάστε η γυναίκα του Λωτ. Τί είχε; Μια περιέργεια. Δεν έγινε δεκτή. Στήλη άλατος. Θυμάστε; Και ο Κύριος το είπε, ότι τις τελευταίες μέρες θα ‘ναι σαν τις μέρες του Νώε και του Λωτ. Ο Νώε, τί του λέει ο Θεός; Στον Καύκασο, τώρα, στο Αραράτ, εκεί που θάλασσα για να δει κανείς θέλει πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα να πάει μακριά. Του λέει να κάνει μια Κιβωτό, και με συγκεκριμένα ξύλα, συγκεκριμένες διαστάσεις, και πόσα χρόνια κρατάει η κατασκευή της Κιβωτού; Εκατόν είκοσι χρόνια … χα, χα, χα, φαντασθείτε τί φτύσιμο έφαγε ο Νώε, τί κοροϊδία … τί ακλόνητη πίστη είναι αυτή που να … μέσα στον Καύκασο, να κατασκευάζεις μια Κιβωτό και να τρως όλη την κοροϊδία, να μη βλέπεις πουθενά κανένα σημάδι βεβαίωσης γιαυτό, κανένα σημάδι. Και τελικά ποιός δικαιώθηκε, όμως; Πείτε μου τώρα, σ’ αυτές τις μέρες, ένας τρελός, ας πούμε, κρατάει μέσα του μια αλήθεια, την οποία δεν κλονίζεται απ’ τη … με πολύ κόστος, από τις έξωθεν επιρροές, κουφεύει και προχωράει. Πχχ… πού θα γίνει αυτό; Πείτε μου. Δεν είναι πάρα πολύ … πολύ δυνατή πίστη χρειάζεται αυτό. Και καθόλου «εαυτό». Να μη λυπηθεί κανείς τον εαυτό του! Ο Νώε έκανε Κιβωτό εμείς πρέπει να κάνουμε σωσίβια. Ουσιαστικά Κιβωτός γίνεται ο ίδιος μας ο εαυτός, ξέρετε πώς; Αν προσέξτε, όταν το σώμα είναι ζωντανό, στη θάλασσα μέσα, πνίγεται. Επειδή οι πόροι είναι ανοιχτοί μπαίνει το νερό και μας πνίγει. Αν όμως πεθάνει και κλείσουν οι πόροι, το ίδιο το σώμα γίνεται Κιβωτός. Η Κιβωτός είναι το σώμα μας, αλλά, καλείται να πεθάνει για όλα, για να γίνει Κιβωτός, ειδάλλως το ίδιο μας το σώμα θα μας καταδικάσει. Οι αισθήσεις είναι αυτές στις οποίες μπαίνει ο πονηρός. Από τις αισθήσεις μέσα μπαίνει και βγαίνει. Πρέπει να κλείσουν οι αισθήσεις. Γιατί ο πεθαμένος τί είναι; Δεν έχει αισθήσεις. Ε, τώρα πείτε εσείς στη πράξη, πόσο δύσκολο κι ακατόρθωτο είναι, να μη ζουν οι αισθήσεις, να μη βλέπω αυτά που βλέπω. Γιαυτό τότε όταν φανέρωνε … η Παναγία μας, τότε, εκείνα τα χρόνια έλεγε, «θα βλέπετε με τα αυτιά σας και θα ακούτε με τα μάτια σας. Μη βλέπετε αυτά που βλέπετε, αλλά, από αυτά που βλέπετε να ακούει η ψυχή, τί ακριβώς συμβαίνει. Κι αυτό που ακούτε να βλέπετε». Καταλάβατε; Να μην ισχύουν αυτές οι αισθήσεις που έχουμε τώρα, γιατί αυτές σίγουρα θα μας δώσουν λάθος αποτέλεσμα. Πρέπει η ψυχή να βλέπει πίσω από όλα αυτά. Πρέπει να τον μπερδέψουμε. Είναι αλήθεια ότι είναι η στιγμή της τρίπλας! Όσοι τριπλάρουν τώρα πολύ το γουστάρω. Αλλά όλα αυτά με μια αίσθηση, να κρύψουμε τελείως αυτό το βαθύ της ψυχής. Το παιδί δηλαδή τελείως κρυφό. Δεν μπορεί αυτό να γίνει … γιαυτό θέλει πάρα πολύ κρύψιμο στις μέρες μας. Γιαυτό και στον Γιώργο, κουβέντα, τίποτα. Έτσι … θα αποστασιοποιείσαι σιγά-σιγά θα δεις … μόλις θα πας θα δεις την φάτσα του, θα ‘ναι ενοχλημένος πολύ. Τον άκουγα χθες ήτανε μπαρούτι … Ξέρετε δεν θέλει ο Ουρανός τώρα να το ζήσουμε όλο το μυστήριο, και ξέρετε τί μας κάνει; Δεν ανοίγει όλη την αυλαία, δεν την ανοίγει. Αφήνει μια κουρτίνα ανοιχτή, με πόθο να πας να δεις, άλλη κουρτίνα. Πφουου! Πας εκεί με πόθο να ‘νοίξει, άλλη κουρτίνα, όλο κουρτίνες. Λίγο-λίγο, λίγο-λίγο, δεν θέλει ο Ουρανός, δεν το αντέχει το σαρκίο μας, είναι τόσο, τόσο πολύ μεγάλο που δεν το αντέχει το σαρκίο μας. Δεν το αντέχει. Αλλά ετοιμάζει τις ψυχές. Τις νεκρώνει, τις νεκρώνει, γιατί πρέπει να είναι τελείως νεκρές οι υποστάσεις μας για να αντέξουν την θεότητά Του. Αυτοί που θα είναι στη γη, δηλαδή ... αυτοί που έχουν φύγει, είναι τελειωμένοι, τυχεροί. Δηλαδή πιο τυχεροί απ’ όλους θα ‘ναι αυτοί. Αλλά πιο συνειδητοποιημένοι θα ‘ναι αυτοί που θα αντέξουν όμως το καμίνι το τελευταίο, γιατί θα Τον υποδεχτούν εν ζωή, αλλά νεκροί όμως, από τις αισθήσεις, από τα «θέλω», από τις επιθυμίες, από τις λογικές, από τους «εαυτούς». Τίποτα, δεν υπάρχει «εαυτός». Και μια Εκκλησία να σώζει τους «εαυτούς». Γιατί τώρα, ειλικρινά αν ήμουνα ηγούμενος, θα την κλείδωνα την Εκκλησία, θα τους έδινα και καμιά τσόντα, πάντε να δείτε καμιά τσόντα να ‘χετε υλικό ρε παιδιά. Τώρα εκεί τί κάνετε; Μπρ, μπρ, μπρ, μπρ, μπρ, μπρ, τίποτα δεν μένει. Είναι ένας πνευματικός αυνανισμός. Πάμε και ικανοποιούμαστε ότι κάναμε. Ο Θεός δεν θέλει αυνανισμούς. Θέλει λιώσιμο του «εαυτού». Χαλαρά. Πώς το λένε; Όπως όταν … πότε σαρκώνεται ένα παιδί; Όταν προσφέρεται, ρε παιδί μου, το ανδρόγυνο λιώνει, δεν υπάρχει για τον εαυτό του, δεν κρατάει για τον εαυτό του, τότε σαρκώνεται το παιδί. Έτσι δεν είναι; Ε, τώρα πώς θα σαρκώσω μέσα μου τον Λόγο αν ο «εαυτός» μου δεν λιώσει, δεν θα γίνει αυτή η συνουσία με τον Κύριο αν η μήτρα μου, μέσα, δεν είναι λιωμένη και σε οργασμό για να πάρει το σπέρμα του Θεού και να το κάνει Λόγο, να το κάνει σάρκα, «ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Ε; δεν είναι όμορφα αυτά; Απλώς τώρα βλέπεις αυτή η παγίδα … «Πήγα στην Εκκλησία». Ε, και τί έγινε που πήγες; Πήγαν τα πόδια σου, ή ξέρω γω, είπες ένα Ψαλτήρι, ή διάβασες και σημαίνει αυτό τίποτα; Αυτό παραμυθιάζει … Αλλά τινάζεται πλέον στον αέρα η λογική όμως. Ξεβολεύει τους «εαυτούς», ξεβολεύει, τα κουνάει όλα. Κουνιούνται όλα, συθέμελα, το οικοδόμημα της γνώσης του καλού και του κακού, όλα τινάζονται τώρα. Αλλά μέσα η ψυχή αρχίζει και αναπνέει.