Δε με νοιάζει τίποτα …

Τί με νοιάζουν όλ' αυτά; Δεν με νοιάζει τίποτα. Γίνανε ανούσια όλα πια ή ύποπτα. Σχέδια, αναφορές, πλάνα ανακατέματα αναγούλα μ' έπιασε, μ' άναψαν τα αίματα. να σκεφτούμε τί και πώς να διαφωνήσουμε και με το κεφάλι μας όλα να τα λύσουμε. Θαρρείς κι έγινε ποτέ ό,τι λογαριάζαμε χόρευε η ζωή κι εμείς αγρόν αγοράζαμε. Απ΄ τη μια δεν έκανες τίποτα στη πράξη κι απ' την άλλη όσα λες τα θαρρείς εντάξει. Έξω όλα γκρεμίζονται στο μυαλό όμως μέσα στέκει πάντα αγέρωχη κάποια πριγκηπέσα. Τα στολίδια της πολλά και λαμπρό το στέμμα τρέφεται από πονηριά, φαντασία και ψέμα. Τί με νοιάζουν όλ' αυτά; Δεν με νοιάζει τίποτα. Γϊνανε ανούσια όλα πια ή ύποπτα. Σχέδια αναφορές, σκέψεις και μπερδέματα το μυαλό λαβύρινθος χίλια μύρια στρέμματα. Άλλος λέει το μακρύ κι άλλος το κοντό του ο καθείς στο μάταιο παραμιλητό του. Κόλλησε το πρόγραμμα του υπολογιστή μας και διεγράφη απ' το σκληρό πλήρως η έμπνευσή μας. Ό,τι κι αν μας κατεβεί λέμε είναι χρυσάφι και σκατό να ήτανε δεν θα πάει στράφι. Αφού αξία έχει πια τόση η οικονομία και ν' αφήσεις μια πορδή έχει σημασία. Πω-πω τί σημαντικά είναι όλα σήμερα! ... Ήρθανε τα άγρια κι έδιωξαν τα ήμερα. Βρε αμάν τί νόημα έχει η κάθε ιδέα! Άνετο είναι το κελί κι έχει ωραία θέα! Και συντρόφια ένα σωρό, ποντικούς και φίδια και ωραία διακόσμηση, στάχτες και σκουπίδια. Άντε να 'μαστε γεροί μη τυχόν αλλάξει κάτι από όλα αυτά και χαθεί η τάξη. Να 'μαστε καλά παιδιά, νοικοκυρεμένα τίποτα μην κουνηθεί απ' τα δεδομένα, γιατί νοιώθουμε ευτυχείς, φτάνει να μπορούμε πάντα έτσι ακίνητοι και νωθροί να ζούμε.

«Γύρω-γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης»

Όλο το θέμα είναι ότι είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία. Σε όλα. Όχι σε κάτι. Και στα σκατά και στα όμορφα. Όταν ανοίγουμε τη βρύση και έχει πολύ καιρό να τρέξει το νερό δεν πίνεται. Είναι πολύ βρώμικο. Είναι γεμάτο σκουριά και διάφορες άλλες βρωμιές και πρέπει να το αφήσουμε πολύ να τρέξει για να καθαρίσει. Αν δεν καθαρίσει και μετά από αυτό, σημαίνει ότι η βρωμιά δεν είναι θέμα σωλήνα αλλά υδροδότησης. Είναι πιο βαθύ το πρόβλημα. Το νερό από μόνο του ποτέ δεν είναι βρώμικο. Η πηγή είναι πηγή. Το πρόβλημα είναι στο από πού περνάει το νερό. Γι’ αυτό λέω ότι όλοι είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία. Ένας σωλήνας να τρυπήσει, μολύνεται όλο το πράμα. Επομένως ότι κάνουμε, λέμε, σκεφτόμαστε, είναι διάδραση. Δεν ξεκινά και τελειώνει στην υποτιθέμενη ατομικότητά μας. Σπάω εγώ; Σε μόλυνα κι εσένα και όλο το δίκτυο. Ποιος θα πάει να πιεί νερό; Το παιδί. Αυτό που είναι τόσο ευαίσθητο να προσβληθεί από τη βρώμα. Το λουλουδάκι αυτό το ευαίσθητο. Θα πιεί νερό με δηλητήριο. Πάνω του ασελγούμε. Αυτό βιάζουμε. Αυτό απατάμε. Γιατί παντού και πάντοτε είναι μέσα μας. Και θέλει να μεγαλώσει. Όχι να γίνει ένας μεγάλος, ένας ακόμα μεγάλος αγωγός που να επιτρέψει τα δικά του σκατά να μολύνουν το νερό, αλλά να τρανέψει. Να γίνει μεγάλο παιδί. Τόσο μεγάλο, που να χωρέσουμε όλοι μέσα του και να μας πάρει στη πηγή. Να πίνουμε από ‘κει νεράκι πεντακάθαρο. Χωρίς σωλήνες, χωρίς δίκτυα υδροδότησης, χωρίς βρύσες, χωρίς σκατά! Χωρίς να είμαστε χώρια. Χωρίς εγώ, εσύ, αυτός, εκείνος, ο άλλος. Χωρίς σου ‘κανα και μου ‘κανες. Το παιδί αυτό κλαίει μέσα μας. Πεινάει, κρυώνει. Σκοτώνεται, βιάζεται. Κι όμως πάλι και πάλι καταδέχεται να γεννιέται. Απ’ την αρχή. Μόλις αφεθούμε στη συν-ουσία με την καρδιά μας, μόλις σβήσουμε τον βιαστή εαυτό μας και κλάψουμε από πόθο, από αληθινή δίψα για την πηγή, πάλι γεννιέται. Η κάθε επόμενη συνειδητοποίηση της κακοποίησης μέσα του είναι πιο επώδυνη για όποιον νοιάζεται για το παιδί και λαχταράει την πηγή. Γίνεται μαχαιριά στην καρδιά γιατί εκεί γεννιέται το παιδί κι εκεί κρύβεται, να γλυτώσει από την οργή και την μανία του παιδεραστικού μας κόσμου. Και κάθε φορά που κακοποιείται ορφανή μάνα γίνεται η καρδιά μας που κλαίει την άδεια της αγκαλιά. Ματώνει η καρδιά μαζί του και ατροφεί χώρια του. Δεν έχει τίποτα άλλο η καρδιά να θρέψει. Αυτός είναι ο ρόλος της. Αυτός ο προορισμός της. Να θρέψει το παιδί. Χωρίς αυτό, ο άνθρωπος γίνεται ένα άδειο σαρκίο με μια άδεια παγωμένη καρδιά που χτυπάει χωρίς νόημα, χωρίς νου, μια σκέτη αντλία, ένα ρολόι που απλώς μετράει το χρόνο για το τέλος. Κι ο άνθρωπος που επιλέγει να ζήσει με τέτοια καρδιά δεν μπορεί να έχει την χαρά που έχουν τα παιδιά. Γίνεται ένας άχαρος, στεγνός, εγκεφαλικός … κακιώνει από τον φόβο του γιατί γνωρίζει καλά πως το μόνο του ραντεβού είναι με την φθορά και τον θάνατο. Και ζει άρρωστος. Ούτε καν ζει. Νομίζει ότι ζει. Και όλο τρέχει στους γιατρούς ή στην αγορά για να ξεχαστεί. Εκεί στο παζάρι. Να πάρει και να πάρει. Να ταΐσει την καρδιά με όλα τα σκατά. Με πράγματα, προσομοιωτές χαράς και ζωής. Με δήθεν μεγαλεία, δόξες, καταξιώσεις, δίκια, δεκανίκια … με ό,τι μπορεί. Και παίρνει και παίρνει κι όλο πιο θυμωμένος είναι γιατί δεν χορταίνει. Δεν γεμίζει η καρδιά και του έρχεται να σκάσει. Κι ανοίγει τα παράθυρα να πάρει λίγο αέρα, αλλά και κάτω απ’ το παράθυρό του μόνο σκουπίδια ένα σωρό, τα περιττώματα των αποκτημάτων του, αναδύουν την μπόχα τους ή μάλλον τη δική του μπόχα. Και πιο πέρα στην αλάνα παίζουν τα παιδάκια ανέμελα. Ακόμα και από τα σκουπίδια βρίσκουν παιχνιδάκια. Και γελούν κάτω απ’ τον ήλιο. «Γύρω-γύρω όλοι στην μέση ο Μανώλης». Ποιος είναι ο Μανώλης; Το παιδί είναι ο Μανώλης. Και κάνουν κύκλο και το κρύβουν στη μέση. Το προστατεύουν παρότι είναι αθέατο για τα μάτια των μεγάλων που δεν καταλαβαίνουν πια το παιχνίδι και το θεωρούν μια ανόητη παιδική φαντασία. Δεν υπάρχει Μανώλης γι’ αυτούς. Ούτε δαχτυλίδι. «Πού ‘ν’ το, πού ‘ν’ το, το δαχτυλίδι; Ψάξε, ψάξε δεν θα το βρεις». Δεν θα το βρεις γιατί δεν το βλέπεις. Δεν το γνωρίζεις. Δεν το θυμάσαι. Το δαχτυλίδι το βρίσκει μόνο όποιος ξέρει τον Μανώλη. Τώρα ο κόσμος έμεινε χωρίς τον Μανώλη και χωρίς το δακτυλίδι. Δεν ξέρει τι του φταίει. Τα παιδιά παίζουν το παιχνίδι τους με τον Μανώλη, με το δαχτυλίδι και με ότι αγαπάει η ψυχή τους. Δεν τα εμποδίζει καμία λογική, ούτε η τύφλα της κυρίαρχης θεοποιημένης αντίληψης που υπενθυμίζει πάντοτε και με κάθε τρόπο στους μεγάλους ότι δεν υπάρχει ούτε Μανώλης, ούτε δαχτυλίδι, ούτε παιχνίδι. Οι μεγάλοι προσπαθούν να επινοήσουν έναν Μανώλη ή ένα δαχτυλίδι στα μέτρα τους. Τέτοιο που να τον αναγνωρίζουν οι αισθήσεις και η λογική τους. Στα έδρανα της Βουλής, πίσω απ’ τα γραφεία τους, στις θλιβερές και πνιγηρές δήθεν διασκεδάσεις τους. Και όλοι τσακώνονται και βρίζουν και διαφωνούν για το ποιος έχει δίκιο. Ποιος έχει τη πιο σωστή άποψη. Γιατί μόνο άπ-οψη μπορούν να έχουν. Γιατί δεν έχουν όψη. Δεν έχουν πρόσωπο. Το πρόσωπο είναι μόνο ο Μανώλης. Ο αληθινός Μανώλης. Μόνο δηλαδή αυτός ο Μανώλης που δεν πέρασε στη λήθη. Που δεν τον ξέχασαν και δεν τον διέγραψαν από το παιχνίδι τους, οι βιαστές του παιδιού, που θέλουν είπαμε να επινοήσουν και να κατασκευάσουν οι ίδιοι τον δικό τους Μανώλη. Γιατί τους νοιάζει ο πραγματικός Μανώλης κι όχι ο αληθινός. Τους νοιάζει η πραγματικότητα και όχι η α-λήθεια. Μόνο ό,τι πιάνεται, μετριέται, αξιολογείται με μονάδες κέρδους, μόνο ό,τι είναι πράγμα, ό,τι ξοδεύεται, ό,τι καταναλώνεται, ό,τι πεθαίνει. Και βρίζουν και βρίζουν … δεν καταλαβαίνουν τι λάθος κάνουν και δεν μπορούν να βρουν τον σωστό Μανώλη. Ούτε καν αυτό. Δεν καταλαβαίνουν δηλαδή ποιος κάνει το λάθος και το ψάχνουν ο ένας στον άλλον. Πάντοτε στον άλλον. Έχουν φτιάξει εκατοντάδες Μανώληδες και όλο τους το πρόβλημα είναι να αποδείξει η κάθε ομαδούλα ότι ο δικό της Μανώλης είναι ο πραγματικός και ότι για όλα φταίει των αλλονών ο Μανώλης. Χαμός γίνεται. Πολλοί τα παρατάνε. «Ρε δεν πάει στα κομμάτια κι ο Μανώλης;» Κλείνονται στο σπίτι ή στο γραφείο ή όπου τέλος πάντων για να ησυχάσουν απ’ αυτό το βάσανο και αποδιώχνουν την παραμικρή έγνοια περί Μανώλη. Κοιμούνται ξαπλωτοί αλλά και όρθιοι για να ξεχάσουν, να μη βασανίζονται από αυτόν τον εφιάλτη και προπαντός να προφυλαχθούν απ’ τον καυτό Ήλιο, που όλως περιέργως έχει γίνει πολύ καυτός τελευταία. Δεν αντέχεται. Τα παιδιά δεν το νοιώθουν αυτό. Γι’ αυτά ο Ήλιος είναι και μέσα. Και πίσω από τα κλειστά παντζούρια και παντού. Και τη νύχτα ακόμα … Μόνο και μόνο επειδή είναι στη μέση … ο Μανώλης ο αληθινός!

«Μια κι έξω»

Θα βρεθείς εκεί που ήσουν                     και που τώρα έχεις ξεχάσει                     πως κοιμήθηκε η καρδιά σου                     και τον δρόμο έχεις χάσει                     κλείσ' τα μάτια μη φοβάσαι                     όσο ζεις και πριν πεθάνεις                     κι επιθύμησέ τα όλα                     όσα τώρα δεν τα φτάνεις.                     Ζήσε εκεί, ψάξε το δρόμο                     μέσα είναι στη καρδιά σου                     κλείσ' τ' αυτιά και μην ακούσεις                     άλλο τα φαντάσματά σου.                     Τα λεπτά γλιστρούν και φεύγουν                     το ρολόι σε κοροϊδεύει                     και γυρεύει λυσσασμένα                     ευκαιρίες να σου κλέβει.                     Τώρα είναι ο αιώνας                     πάντα είναι αυτή η ώρα                     ξέχασε το πια το ψέμα                     την Αλήθεια σου προχώρα.                     Βγες απ' την απελπισία                     απ' την μέρα ως το βράδυ                     είναι αρκετός ο χρόνος                     να ξεφύγεις το σκοτάδι. Share

Η σπίθα ...

Τα σβήνω όλα ρε, όλα τα σβήνω           μέσα στη στάχτη μία σπίθα μόνο αφήνω           κρυφή μια σπίθα μέσα βαθειά μου           αυτή που είχα από μικρή στα όνειρά μου           που μου τη λέγανε τα παραμύθια           κι εγώ την έκανα την μόνη μου αλήθεια           κι ήθελα πάντα να προχωράω           κι αυτή, μονάχα αυτή τη σπίθα να κοιτάω           μια σπίθα πού 'μοιαζε κατάρα μόνο να 'ναι           που όλοι θέλαν εξ' αρχής να την πατάνε           γιατί είναι λένε αρκετή έτσι να γίνει           μια τέτοια σπίθα ένα ολόκληρο καμίνι           κι ό,τι δεν είναι ίδιο με 'κείνη           μπροστά της λιώνει μέχρι στάχτη ν' απομείνει.           Έτσι μου τα 'καψε όλα κι εμένα           δίπλα της δεν αντέχει ούτε ένα ψέμα           όλα στα παίρνει και μένεις μόνος           μοιάζει να χάνεται απ' τα μάτια κάθε δρόμος           αγάπες, μίση, έρωτες, σκέψεις           κι αυτές ακόμα που αραδιάζω εδώ οι λέξεις           όλα αλλάζουν, όλα περνάνε           όσο κι αν θέλουνε η αλήθεια αυτά να 'ναι           δεν είναι τίποτα, σκιές μου μοιάζουν           μπροστά στη σπίθα μου στα πόδια όλοι το βάζουν.           Κάθε λαμπρή μου φορεσιά ρούχο καμένο           τίποτα δεν κρατιέται μόνο του αναμμένο           ούτε εκείνο που εαυτό μου           το 'λεγα όταν ψηλαφούσα το κενό μου.           Κι αυτό τ' αφήνω, τ' αστέρια σβήνω           θέλω μονάχα αυτή η σπίθα ν' απομείνω           για να 'ρθει ο άνεμος να τη φουντώσει           ν' αγαπηθούνε κι έτσι αυτή να μεγαλώσει           παιδί του ήλιου, φωτιά να γίνει           κι απ' το σκοτάδι τίποτα πια να μη μείνει           να ζει το φως μου, η σπίθα εντός μου           και ν' απλωθεί μέχρι τα πέρατα του κόσμου           να μην υπάρχει τίποτα ξένο           μόνο ότι αντέξει με το φως να 'ναι ενωμένο           κανείς εχθρός πια, καμία πλάνη           κανένα ψέμα, ούτε δόλος ή πλεκτάνη.           Έτσι όπως θέλω, έτσι όπως θέλεις           να μην υπάρχει δουλευτής ούτε τεμπέλης           ούτε πια κάτι διαχωρισμένο           εκεί που είσαι κι εγώ δίπλα σου να μένω. Share

Χορεύουμε σα μαύρες μύγες πάνω στα σκατά ...

Χορεύουμε σα μαύρες μύγες πάνω απ' τα σκατά γλείφουμε και φτύνουμε κατάμουτρα μετά ουρλιάζουμε από έλλειμμα αγάπης με θυμό μα μόλις βρούμε μια μπουκιά τη κάνουμε εμετό. Όλοι ανορεκτικοί άθλιοι βουλιμικοί ποτέ δε βλέπουμε σε μας σφάλμα παραμικρό οι άλλοι εγκληματούν που δεν υπηρετούν την πείνα μας την άγρια που φέρνει πυρετό. Αφού όλα τα κάνουμε εμείς πάντα σωστά γιατί δεν μας χορταίνουν σαν ωραία φαγητά όλοι και όλα; μα ευθύς με δόντια αιχμηρά φωνάζουνε κι εγώ πεινώ και δώσε μια μπουκιά! Κανείς δεν γίνεται τροφή και όλοι πεινασμένοι παίρνουμε αναισθητικό και δήθεν χορτασμένοι μονάχα αφοδεύουμε τα δηλητήριά μας ... ξεχείλισαν οι βόθροι μας και πνίξαν τα όνειρά μας. Γρήγορα μεσ' σε ύπνωση να μπούμε στο εξής να μη τυχόν και πάρουμε χαμπάρι της ντροπής το έργο που σκαρώσαμε και τώρα προσκυνάμε ... να μπούμε σε παραίσθηση κι έτσι να το γλεντάμε που φτάσαμε ως τώρα, την τελευταία ώρα να μη μπορούν τα μάτια μας δούνε την Αλήθεια. Το Φως δεν το μπορούμε γιατί άμα το δεχτούμε θα δούμε πρώτα το ερπετό που κρύβουμε στα στήθια. Δεν έχουμε πια χρόνο να σβήσουμε τον πόνο δυο μέτρα γης απόμεινε η ελπίδα μας πια μόνο μαζί με τα σκατά μας εκεί να πούμε "τέλος" μα η Ζωή, μας πρόλαβε κι έριξε αιώνιο βέλος. Share

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2008

Να τα πω; Η Παναγιά ανέβηκε στο γαϊδουράκι πάλι και μία φάτνη αναζητά έξω απ' το καρναβάλι που στήνουμε οι ταλαίπωροι, λίγο για να χαρούμε με τζιγκλ μπελ και σαματά να φάμε και να πιούμε. Μια ανησυχία μέγιστη έπιασε τον "Ηρώδη" μήπως αυτός κι ο θρόνος του σύντομα πάρουν πόδι μιας και για θρόνο αδιάσειστο έχει το ψέμα μόνο μα η Αλήθεια προκαλεί σεισμό, ξεβόλεμα και πόνο ... γι' αυτό τρέμει κι ωρύεται και τονε πιάνει κρίση που τα Χρηματιστήρια δείχνουν να τα 'χουν φτύσει. Στων Media τα παράθυρα δες! την Αλήθεια ψάχνει και πλέκει εντέχνως τον ιστό όπως και μια αράχνη μέσ' από γνώμες ειδικών που αν το καλοσκεφτείτε γυρεύουν την Αλήθεια σα να ... καταζητείται! Όχι για να την ζήσουμε μα για να την τσακώσουν για να την κρύψουν και να πουν, αυτοί πως θα μας σώσουν. Οι «Μάγοι» την ψυλλιάστηκαν στο μεταξύ και τρέχουν το άστρο να διακρίνουνε μα πονοκέφαλο έχουν μες στα εκατομμύρια τα ηλεκτρικά τα φώτα και κείνοι δυσκολεύονται πια να χαράξουν ρότα. Οι «Φαρισαίοι» καρτερούν να έρθει ο Μεσσίας μα όπως πάντοτε γι' αυτούς μεγίστης σημασίας είναι κυρίως η δόξα τους κι η αυτοδικαίωσή τους η εξουσία, τα λεφτά, η αυτοθέωσή τους. Χαμός! Τί αναταραχή! ... Ημέρες Χριστουγέννων ... βγήκανε τα βαγόνια μας απ' τις γραμμές των τραίνων. Μήπως δεν είν' αυτή η γιορτή που ξέραμε ως τώρα; Της γαλοπούλας του γνωστού του ρεβεγιόν με δώρα; Και του χριστουγεννιάτικου δένδρου με τα λαμπιόνια; Πού πήγανε τα έλκηθρα; Πού πήγανε τα χιόνια; Τί έπαθε το καμπαναριό και βγήκε στα κανάλια; Τί πανηγύρι να 'ναι αυτό που πέφτουνε κεφάλια; Πάντα ο κόσμος χαίρονταν με τούτη την γιορτούλα κι έστηνε γλέντια και χαρές μ' ωραία παρεούλα. Καλά ήταν όλα ως εδώ στο ψέμα βολεμένα μα ετούτα τα Χριστούγεννα, τρίζουν τα δεδομένα! Απόψεις και συνέδρια, γνώμες και συζητήσεις, μεγάλος προβληματισμός κι εκατοντάδες κρίσεις! Χριστούγεννα δεν θέλαμε; Τί κάνουμε έτσι τώρα; Θέλουμε την Αλήθεια μα όχι αυτή την ώρα; Μου φαίνεται η φάτνη αυτή που ψάχνει η Παναγιά μας δεν είναι πια στη Βηθλεέμ μα μέσα στη καρδιά μας μακριά απ' της πόλης τη βουή και τα χυδαία φώτα μες στης σιωπής τη σιγαλιά θα 'ρθει το Φως σαν πρώτα ... όχι έτσι όπως νομίζουμε κι ως το 'χουμε συνήθεια εκεί που σβήνει ο εαυτός έρχεται η Αλήθεια θαρρείς πρωτοφανέρωτα με του Έρωτα τη φόρα Ανάσταση και Γέννηση είναι την ίδια ώρα χωρίς τα Πάθη του Σταυρού που Άλλος τον σηκώνει κοίτα! ... όπως νύχτωσε βαθειά, σε λίγο ξημερώνει! Και εις έτη πολλά. Share

8 - Επείγοντα Περιστατικά ... Γ' Οξέα

Ένας πολύ δύστροπος άνθρωπος, πάρα πολύ δύστροπος. Πολύ ακραίων απόψεων. Η ψυχή του όμως μέσα πολύ βαθιά και δυνατή. Τσαλακώνει, με πάσα ευκολία το ίματζ του, το έξω, για να σωθεί το Παιδί του μέσα. Πεσμένος με τα μούτρα στα σαρκικά. Αλλά ξέρετε αυτά τα πάθη δεν τα φοβάμαι. Γιατί αυτά δεν δικαιώνουν τον «εαυτό». Ο διάβολος, ξέρετε, ούτε με γυναίκες πάει, ούτε κλέβει, νηστεύει όλη μέρα, αγρυπνεί όλη μέρα, μία αμαρτία έχει, την υπερηφάνεια. Αυτός ο άνθρωπος ισοπέδωσε αυτή την υπερηφάνεια. Και μη νομίζετε ότι καλοπερνάει με τα σαρκικά. Είναι υπόδουλος, αλλά, αυτά τα σαρκικά πάθη ξεφτελίζουν το «εγώ». Δεν είναι βδελυκτά στα μάτια του Θεού … με ποιά έννοια; Η πορνεία, βέβαια, είναι βδελυκτή, αλλά, η πορνεία, η πνευματική πορνεία. Εκείνη είναι πιο σιχαμερή. Δεν είναι η σαρκική τόσο πορνεία. Γιατί κι αυτός ο άνθρωπος, ουσιαστικά, εκτίθεται ο ίδιος. Έφαγε πουθενά γλυκό ψωμί; Δεν χάρηκε τα παιδιά του, δεν χάρηκε την οικογένειά του, δεν χάρηκε τίποτε. Από την άλλη μεριά ο Θεός με όλη αυτή την κατάσταση την γυναίκα του την κάνει μπαμπάτσικη, γιατί είναι δυναμικό πλάσμα, κρατάει, είναι καπετάνιος στο σπίτι, κράτησε την οικογένειά της, και τον ίδιο ουσιαστικά τον αφήνει να μη καταξιωθεί σ’ αυτή την διαστροφική Εκκλησία, μέσα από αυτές τις βλακείες που κάνει. Είναι παιδικοβλακείες, πώς να σας πω; Δεν είναι της υπερηφάνειας, της δικαίωσης. Δεν έχει το άλλο, το δυσκολότερο, την εσωτερική υπερηφάνεια που μόνο ο Θεός μπορεί να την γκρεμίσει. Το πρόβλημά του είναι εύκολο γιατί είναι όλα χύμα. Βγαλμένο έχει το βρακί του αυτός. Ε, τί να ντραπεί; Ρεζίλι είναι. Δεν έχει καμιά υπόληψη στον εαυτό του. Η ψυχή του όμως είναι δυνατή μέσα του. Δεν έχει σημασία τί βλακείες κάνει έξω … Αλλιώς θα του είχε σαλέψει. Έπρεπε αυτός να είναι με ψυχοφάρμακα, καταλάβατε; Δηλαδή να είναι στο Ψυχιατρείο. Γιατί δεν έχει καμιά λογική. Τί χαίρεται; Μια ζωή στο φτύσιμο είναι, σε κάθε τι. Σημαίνει ότι ο Θεός τον κατευθύνει στο να χάσει τελείως κάθε καταξίωση ανθρώπινη και όταν θα ‘ρθει η ώρα, το παιδί από μέσα … ουχούουου θα Τον ακολουθήσει τον Κύριο … ενώ όλοι οι καθωσπρεπικοί δεσποτάδες και παπάδες πφφφ … Δεν είναι ευχάριστο ρε παιδιά, να φοράει ράσα και να ‘ναι στο φτύσιμο από μια Εκκλησία, δεν είναι ευχάριστο. Δεν το γευθήκατε γιατί δεν το ζήσατε, αλλά, ξέρετε ένας ιερέας δεν είναι εύκολο … κι όμως παρ’ όλα αυτά δεν κάνει καμιά προσπάθεια να κάνει τον καλό, και από παντού τρώει φτύσιμο. Ε, πώς να μη χαίρεται κανείς; Δώστε στη παπαδιά όμως λίγο από αυτό το φως να πάρει δύναμη, γιατί κι αυτή η κοπέλα γλυκό ψωμί δεν τρώει … βέβαια κρατάει την αλήθεια της, την κρατάει, την περπατάει, αλλά λίγο αν δει κι απ’ αυτό … θα χοροπηδάει μετά, θα φιλάει τον σταυρό της συνέχεια. Φαντασθείτε τί μέρες μας έρχονται; Να φιλάμε το σταυρό μας. Εκεί που θα σταυρωθούμε, να τον φιλάμε. Γιατί εκεί χαλάει όλο το έξωθεν μας. Δόξα τω Θεώ. Ξέρετε η οπτική του Θεού είναι τελείως διαφορετική από ότι του ανθρώπου. Τα πάνω κάτω έρχονται. Ενώ ο άλλος … επάνω στη λογική σου θα βγάζει την ερμηνεία. Ε, πες μου εσύ, ποιός δεν θα τον προσκυνήσει; Έτσι δεν είναι; Γιατί καταξιώνει πάλι τον «εαυτό» μας. Ένας άνθρωπος όμως σαν τον παπα-…… δεν καταξιώνει τους «εαυτούς». Σπάζει τις μαγκιές μας. Όλων. Και δώστε στην … τη δύναμη γιαυτό που περνάει, ότι όλο αυτό είναι μόνο για να μη καταξιωθεί πουθενά το ίματζ κανενός, ούτε του παπα-……. ούτε το δικό της. Αυτά όλα γίνανε για να δυναμώσουν οι ψυχές. Ένα περιστατικό με μια κυρία που ο γιος είχε … έχει δυο παιδιά μια οικογένεια, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, το αγόρι στο στρατό έπαθε ένα ατύχημα κι έμεινε τετραπληγικός. Ε, χρόνια πάλευαν να μπορούν λίγο να τον ανακουφίσει κ.λπ. δεκαπέντε χρόνια, είναι τώρα κάπου τριανταπέντε χρονών το παιδί, πολύς ο αγώνας. Αλλά η μαμά είχε κόλλημα στο γιο, μια άρρωστη κατάσταση, που εν ονόματι της ασθενείας αυτό νομιμοποιήθηκε, ας πούμε. Ε, λέμε τί άλλο να κάνει η γυναίκα; Αλλά δεν το ήξερε η ίδια ότι όλο αυτό δικαίωνε έναν «εαυτό», μακριά φουστάνια μέχρι τον αστράγαλο, καθόλου περιποίηση στον εαυτό της, κάθε λίγο στις αγρυπνίες, Θείες Κοινωνίες, ο άνδρας της παραλία, τώρα δεν είμαστε για τέτοια, τσακ, βολεύτηκαν όλα … Ο σύζυγος φυσικά … «που δεν ντρέπεται, δεν σέβεται τον αγώνα μου», έλεγε αυτή, «δεν πατάει στην Εκκλησία, δεν εξομολογείται» κ.λπ. κ.λπ.. Λοιπόν, μέχρι τότε, ας πούμε, δικαιωμένη κατάσταση, η μάνα. Εμένα πάντοτε με εξέπλησσε η διαβολική ταραχή που είχε το παιδί το τετραπληγικό. Διαβολική ταραχή, ένα φοβερό πράγμα, σκέτος διάβολος! Σκέτος διάβολος, στην κυριολεξία! Με τον μόνο που μπορούσε έτσι να ηρεμήσει ήταν όταν μιλούσαμε μεταξύ μας. Τέλος πάντων. Πριν λίγο καιρό, μου γράφει ένα γράμμα η κυρία αυτή, ότι έπιασ … γεμάτο οργή το γράμμα, έπιασε «στα πράσα» τον σύζυγό της, ότι πήγε, τέλος πάντων, με μια κυρά εκεί πέρα από το χωριό, και «δεν σέβεται τον αγώνα μου», και τέτοια, και φυσικά και πήγε στον πνευματικό, της έδωσε και το στεφάνι της δικαιοσύνης ο πνευματικός. Μάλιστα πήρε και τον γιο και τον πιάσαν τον μπαμπά «στα πράσα», εξήντα χρονών άνθρωπο, δεν είναι και μικρό … ναι, κ.λπ., και «δεν σέβεται» και τέτοια. Λοιπόν, αυτά η εξωτερική οπτική της υπόθεσης. Όταν διάβαζα το γράμμα είδα όμως τον διάβολο που είχε η ίδια της, ότι η μεγάλη πόρνη ήταν αυτή στην υπόθεση, και ότι … επειδή όμως είχε καλή προαίρεση και δεν πρόκειται ποτέ να το ‘βλεπε, ο Θεός, τον εκλεκτό του δούλο, τον σύζυγό της, τον έκανε, τον επέτρεψε να γίνει κατάρα αυτός, για να την γλυτώσει από την κατάρα. Εκεί πια έντονα το ένιωσα έτσι και μέσα μου αισθανόμουν ότι, «εσύ» λέω «από την ψωρο-υπερηφάνειά σου θα άντεχες ποτέ να πορνεύσεις; Θα έπαιρνες το ντουφέκι να καθαρίσεις τον εαυτό σου. Ενώ ο άλλος έχει δύναμη να σηκώσει το βάρος, τί; Δυο λεπτά ηδονή και χρόνια οδύνη, και συ τον λες ότι καλοπερνάει ο άντρας σου». Έτσι είναι. Και την πήρα τηλέφωνο λοιπόν, να της πω ότι, ξέρεις, λέω, λυπάμαι αλλά αισθάνομαι ότι … σε αγαπάει πολύ η Παναγία και είσαι πολύ τυχερή για να δεις τη δική σου πορνεία. Πώ! Τί είπα; Χαμός έγινε. «Κι έχουν δίκιο που λένε ότι είσαι πλανεμένος», σιγά που θα με … που θα με πεις εμένα πλανεμένο ή θα με πεις δαιμονισμένο, παλιοπουτάνα! Την κάνω μία. Μεγάλη γυναίκα, σεβάσμια γυναίκα, να της μιλήσω έτσι; Παναγία μου! … πουτάνα, της είπα. Αλλά έγινε χαμός, αφού έκλεισα τις πόρτες μη με ακούουν στο τηλέφωνο, έγινε χαμός, μάχη έπεσε. Βρωμάς ολόκληρη, της λέω, παλιοπόρνη! Πωωω, χαμός! Μισή ώρα βριζόμασταν, ο ένας έβριζε τον άλλον. Μετά από μισή ώρα όμως, μούκανε εντύπωση, αμέσως έτσι, έγινε το κλικ μέσα της και είδε! Πω, πω! Και πατάει τα κλάματα, η ψυχούλα, και τότε πήρε την άλλη εκδοχή της κατάστασης. Αλλά αυτό, ποιός να το δει; Όταν η οπτική μας είναι μόνο στραμμένη στον «εαυτό» και όχι στον Κύριο. Δεν θέλουμε την δόξα του Κυρίου, θέλουμε την δόξα του «εαυτού». Αν θέλουμε την δόξα του Κυρίου δεν θα φανερωθεί ο «εαυτός». Αν έστω και ίχνος «εαυτού» δεν σβήσει όλο θα το έχουμε φάει. Είναι πολύ λεπτό θέμα, που ζητάει η ψυχή ακριβώς να οδηγηθεί στα βήματα του Κυρίου της έως τέλους. Φυσικά δεν είναι κάτι που θα το κάνει ο ίδιος, θα το κάνει ο Κύριος, γιατί μόνο Αυτός περπάτησε τέτοιο δρόμο, μόνο ο Κύριος τον περπάτησε μέχρι τέλους. Αλλά αν δεν κολλήσουμε πάνω Του, αν δεν έχουμε όλη μας την αναφορά σε κάθε τι, στο λογισμό, στη … τίποτα, τίποτα άλλο δεν υπάρχει. - Να ρωτήσω, την «ευχή» μπορούμε να τη λέμε, το, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» για αγαπημένο πρόσωπο; --- Ναι, αλλά ξέρετε πια … το «ελέησόν με» θα περιλαμβάνει όλους. Αν θέλετε, καμιά φορά και αισθάνεσθε την ανάγκη για κάποιο πρόσωπο να το λέτε, αλλά, καμιά φορά, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος πάλι να κωλύσουμε στα πρόσωπα … αυτό το «ελέησόν με» τώρα να είναι για όλη την ανθρωπότητα … Αυτό το Χριστό που έχει κάθε ψυχή … Όταν εγώ ζωντανεύω το δικό μου θα ζωντανέψει παντού. Καταλάβατε; Αυτό θα λέω, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον κόσμο» όλο … κάθε ψυχούλα, ξύπνησε τους, Εσύ … Χριστός θα υπάρχει, παντού, όλα Χριστός θα ‘ναι. Τώρα σιγά-σιγά θα φαίνεται το βάθος της διαστροφής που πάθαμε. Τρώγαμε από τον Χριστό για να ζούμε εμείς, για να φανερωθούμε εμείς. Τώρα σιγά-σιγά το ανάποδο, το έξω προς τα μέσα τώρα. Εκείνος τώρα θα μεγαλύνεται, Εκείνος θα δοξάζεται, εμείς δεν υπάρχουμε. Αλλά εδώ δεν θα μπαίνει το συναίσθημα … γιατί τώρα ο Ουρανός μας θέλει. Είναι πάρα πολύ επώδυνο το ξερίζωμα απ’ όλα. Κοντεύεις να πεθάνεις! Είναι τρέλα! Κοντεύεις να σαλέψεις! Αλλά τελικά ο Ουρανός δεν χαρίζει κάστανα, είναι πολύ Ερωτιάρης, και το θέλει όλο δικό Του. Είναι Φοβερός. Πολύ Έρωτα έχει! Κάποιοι φοβούνται το απόλυτο, το απεύχονται, νοιώθουν ότι δεν μπορούν το απόλυτο Καλό και δεν καταλαβαίνουν ότι κάποιος άλλος τους βάζει αυτή τη φωνούλα μέσα τους γιατί ξέρει ότι η καρδιά μας καταξιώνεται στο Απόλυτο, ουσιαστικά όλοι θέλουμε απόλυτα πράγματα όχι μεσαία. Καλείται η ψυχή τί θέλει τώρα; Θέλει τη δική της δόξα, ή τη δόξα του Θεού; Δεν είναι εύκολο, κακά τα ψέματα. Καλείται η ψυχή να ‘ρθει στη φυλακή της. Και συνειδητοποιημένα να το αρνηθεί όλο αυτό το πράγμα, για να σβήσουν τα φωτάκια όλα και να λάμψει ένα Φως. Εσύ να χαθείς. Ο διάβολος θέλει «κεφάλια», ποσότητες, νούμερα ενώ ο Κύριος «όπου δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το Εμόν Όνομα …» δεν έχει ανάγκη πολλούς, γιαυτό και το δικό Του ποίμνιο είναι το μικρό ποίμνιο. Με τον ένα Χριστό, όλοι ένα στο τέλος, γιατί σβήνουν οι «εαυτοί». Υπάρχει Ένας. Αλλά όχι σαν μια δύναμη ομάδας. Ενώ ο άλλος χρειάζεται τη δύναμη της ομάδας γιατί μέσα είναι αδύναμος τελείως, και όλη η δύναμή του είναι στο έξωθεν. Η βασιλεία των έξωθεν. Του Κυρίου είναι έσωθεν. Αυτή είναι η διαφορά. Είναι πάρα πολύ ουσιαστικό στοιχείο. Αυτά όμως σιγά-σιγά θα περπατηθούν στη καθημερινότητά μας, γιατί αυτή η μάχη γίνεται και μέσα μας. Ένας «εαυτός» που έξω θέλει διαρκώς κι ένα έσωθεν. Αυτή η μάχη πρώτα καλείται να γίνει μέσα, για να μπορεί η ψυχή να ‘χει θέση εκεί στη μεγάλη στιγμή που έρχεται και σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτό τώρα είναι υπόθεση της γης. Καταξίωση της γης! Γίνεται γη της δόξης Του, η γη των παθών. Τη γη τη κάνει δικιά Του, τη κάνει Ουρανό Του. Καταξιώνει … δηλαδή γίνεται η Βασιλεία Του, η Βασιλεία του Θεού επί γης, γίνεται Ουρανός η γη. Είναι φοβερό. Βέβαια δεν είναι κατανοητά αυτά τα πράματα για το κοινό νου. Δεν χωράνε στον μικρό νου, αλλά η καρδιά όμως των ανθρώπων … απόλυτα κατανοητό στην καρδιά. Δεν χωράει στο νου, γιατί ο νους είναι πάρα πολύ περιορισμένος. Μάλλον δεν χωράνε στη διάνοια, όχι στο νου, γιατί ο νους είναι άλλο. Ο νους είναι ο ηγεμών της καρδιάς. Ενώ τώρα σε μας δεν υπάρχει αυτό, υπάρχει διάνοια, υπάρχει σκέψη, το επιφανειακό, αυτό βέβαια είναι πάρα πολύ περιορισμένο. Αλλά η καρδιά όμως του ανθρώπου, επειδή αυτή είναι η φύση της, αυτή είναι η καταγωγή της, είναι ουράνια κατάσταση. Έρχεται ο Ουρανός επί της γης. Πρώτη φορά στη ζωή μας θα το πούμε, «ελθέτω η Βασιλεία Σου, γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν Ουρανώ και επί της γης». Κι αυτή η γη θα γίνει γη της δόξης Του. Γη άφθαρτη. Γη αιώνια, στην οποία θα περπατάται αενάως μόνο ο Θεός, δεν θα υπάρχουν «εαυτοί», θα είναι μόνο ο Θεός, και όσο Φως εμείς έχουμε από Αυτόν τον Θεό, αυτό θα περιφέρεται, αυτό θα φανερώνεται. Όταν οι ψυχές μας πλέον γίνουν Χριστός, αμέσως θα συντονιστούμε με όλο το Σύμπαν. Καλείται κανείς, για να ‘ρθει σε επικοινωνία, με τον πιο ασφαλή τρόπο, με κάθε δημιούργημα του Θεού όπου κι αν βρίσκεται στο Σύμπαν, ο ίδιος πρώτα να συντονιστεί στη συχνότητα του Δημιουργού. Οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια είναι ματαιοπονία. Μια χαμηλή συχνότητα δικιά μας πάει να συντονιστεί με ποιά συχνότητα; Έρχεται όμως η ώρα που όλο αυτό … θα ‘ρθει ώρα που θα ξεδιπλωθεί όλο, σαν ένα απέραντο σχέδιο πολύ μοναδικό και μόνο η δόξα Του θα φανερώνεται και θα χοροπηδάμε για τη δική Του δόξα. Είναι ασύλληπτο για τη λογική μας. Είναι θέμα χρόνου. Δηλαδή όπως στη λογική σου πρώτα … στη σκέψη σου κάτι το ‘χεις τελειώσει και μετά το κάνεις και στη πράξη … ε, έχει τελειώσει όμως. Δηλαδή, όταν πλέον εδώ έχει τελειώσει … αυτό έχει τελειώσει από το 2004. Ήδη ετελειώθη. Τότε ετελειώθη. Ε, τώρα είναι θέμα χρόνου. Αυτά … πού να τα συζητήσεις; Με ποιόν; Δεν συζητιώνται.

7 - Επείγοντα Περιστατικά ... Β' Οξέα

- Από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου, αναζητώ τον σύντροφο της ζωής μου μέσα από ερωτικούς δρόμους, και αυτό με έχει οδηγήσει σε μία πορεία παθών και ηδονής που μ’ έχει κάνει κι έχω βάλει βαρίδια στα πόδια μου. --- Ωραία, ωραία. Όμως η ψυχή δεν το θέλει αυτό. Την αγάπη του Θεού θέλει. Ουσιαστικά τον Χριστό της … τον Θεό της ψάχνει. Απλώς τί γίνεται τώρα, επειδή είναι αλήθεια ότι μέσα σε όλα αυτά πάλι υπήρχε ένας «εαυτός», υπήρχε ένα «εγώ» μέσα μας, που κι αυτό ήθελε να φάει, και τράφηκε μέσα από αυτήν … εκμεταλλεύτηκε την αγαπητική σου διάθεση που είχες προς τον Θεό, και τόφαγε λίγο αυτό, κατάλαβες; Και τί γίνεται τώρα; Τώρα εκτίουμε τον κανόνα μας. Τώρα τί γίνεται; Αρχίζει το έξω μας να τσαλαπατιέται. Σε κάθε επίπεδο είναι κουρέλι. Εννοώ στα μάτια του εαυτού σου και του Θεού σου. Έτσι δεν είναι; Δεν έχεις να σηκώσεις κεφάλι. Αισθάνεσαι μολυσμένος, αιχμάλωτος, βαριά ναρκομανής, από το θέμα της σάρκας. - Έτσι είναι, αλλά θεωρώ ότι είναι θεόσταλτη αυτή η γυναίκα. Γιατί αυτή η σχέση με έκανε να γυρίσω στο Θεό, να θέλω να αποβάλλω τον παλιό μου κακό εαυτό, να αποβάλλω τα βαρίδιά μου, ένοιωσα ένα Δούναβη αγάπης. Αισθάνθηκα ότι υπάρχει επιτέλους ένας άνθρωπος στη ζωή που με αγαπάει. --- Ωραία. Τώρα αυτό δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Το πληροφορήθηκε η ψυχή, αισθάνεσαι, υπάρχει. Τώρα στο αισθητό για να μπαίνει κάποιο εμπόδιο, κάποιος λόγος υπάρχει. Δεν είναι δηλαδή λάθος αυτό που συμβαίνει, απλώς να μη το αιχμαλωτίσουμε σε επιθυμίες, να γίνεται έτσι, να γίνεται αλλιώς … Όπως προκύψει. Αυτό την σημάδεψε την ψυχούλα σου ξέρεις. - Μόνο ζητώ να γεμίσει έστω και μια σταγόνα πίστης η ψυχή μου, να πω στον Χριστό, «ας γίνει το θέλημά Σου και δος μου την δύναμη να το αντέξω». Αυτό θέλω. Δεν μπορώ ακόμη να το ζητήσω αυτό το πράγμα. --- Μα ήδη η καρδιά το λέει, το λέει η καρδιά. Από εκεί και πέρα είναι θέμα χρόνου. Ξέρεις δεν είναι στο χέρι μας. Τώρα ο Κύριος τα αναλαμβάνει. Εμείς αυτό που … Θυμάσαι την παραβολή του Ασώτου; Όταν ο Άσωτος πήρε την ουσία του Πατέρα, δεν πήρε περιουσία, πήρε την ουσία του Ίδιου του Πατέρα, και φεύγει σε ξένη χώρα, έχασε το σημείο αναφοράς του, έχασε τη πηγή δυνάμεώς του, πήρε δωρισμένη χάρη, αλλά δεν το εκτίμησε γιατί δεν ήταν δικό του αυτό, δεν κοπίασε γιαυτό. Κόπηκε ο ομφάλιος λώρος της αναφοράς στον Πατέρα, οπότε άρχισε να το σκορπάει, νομίζοντας ότι δεν θα το χάσει, κάποια στιγμή έφτασε στον πάτο. Εκείνη την στιγμή, το μόνο … το πρώτο που έκανε ήταν να εξομολογηθεί στον εαυτό του, μέσα στην καρδιά του: «τί κάνω; Τα έχω χάσει όλα. Και ήμουν στον Πατέρα. Θα γυρίσω πίσω και θα Του πω πλέον ότι δεν είμαι … δεν είμαι κάτι μπροστά Σου αλλά θέλω να ομολογήσω … να επιστρέψω δηλαδή στην πηγή μου, στην αγκαλιά του Θεού, στην δόξα του Θεού». Από εκεί ξεκίνησε. Τον Θεό πάλι να φανερώσει. Τον Πατέρα να φανερώσει. Κι έκανε αυτή την εξομολόγηση μέσα του. Και ξεκίνησε την πορεία της επιστροφής, αλλά επειδή όντως δεν είχε δυνάμεις … ο Πατέρας ήδη την άκουσε την εξομολόγησή του και πήγε και τον προϋπάντησε και τον έφερε στο σπίτι, όχι όμως σαν δούλο, αλλά πάλι σαν υιό, πάλι με το δαχτυλίδι της υιοθεσίας, με τη στολή της αφθαρσίας και το μόσχο τον σιτευτό. Δεν είναι στο χέρι μας τώρα. Στο χέρι μας είναι αυτό που καταθέτουμε στον Κύριο: «τώρα Κύριε θα πράξεις Εσύ, εγώ καταθέτω όλη μου την ύπαρξη, δεν υπάρχω πια, κάνε ότι θέλεις Εσύ». Έτσι; Αλλά με βαθιά ευγνωμοσύνη και με πολύ συντριβή, ότι όντως πονέσαμε το Πνεύμα του Θεού. Έτσι δεν είναι; Αλλά και από την άλλη, την άπειρή Του αγάπη που δεν … παρέβλεψε τελείως όλη μας την αδυναμία, και το μόνο που Τον νοιάζει είναι πώς θα μας επιστρέψει στο Σπίτι. Αλλά Αυτός θα το κάνει, δεν θα το κάνεις εσύ. Τώρα το θέμα είναι γιαυτή τη κοπέλα. Το θέμα της … δεν θέλω να το εκμεταλλευτεί καθόλου ο πονηρός, γιατί αυτό το πλάσμα την έστειλε ο Ουρανός για να σε ξελαμπικάρει και να σε στρέψει αλλού, όμως, αυτό δεν θέλω τώρα να βάλουμε κανένα δικό μας θέλημα. Ότι θα γίνει του Κυρίου. Αυτό χαράχτηκε μέσα σου, είναι το θηλυκό σου, είναι το θηλυκό σου, καταλαβαίνεις; Πρώτη φορά που το ενεργοποίησε η ψυχούλα του Θεού. Ναι, αυτό όμως δεν θα οικειοποιηθούμε. Είναι ένα δώρο. Είναι ένας άγγελος που τον έστειλε ο Ουρανός. Τώρα το τί θα γίνει στο αισθητό, ο Κύριος γνωρίζει. Δηλαδή, μη μπεις σε καμιά διαδικασία ανθρώπινη. Κάντε προσπάθειες, να έχετε κοινωνία, περισσότερο βαθιά, εσωτερική, αλλά μη βάλετε επιθυμίες … «πώς να γίνει; Τί να γίνει;» Ο Κύριος θα τα οδηγήσει όλα. Έτσι; Τί λες; Δεν θέλω να πληγωθείς άλλο. - Αυτό θέλω, αυτό θέλω, να αισθανθώ αυτή τη δύναμη να ζητήσω αυτό από τον Κύριο. --- Ήδη τόχεις πει βρε, ήδη τόχεις πει. Τώρα λίγο, η ψυχούλα σου θέλω, μια ανάπαυση λίγο να γίνουμε παιδιά βρε … να χαλαρώσουμε. Ήμασταν εκτός Σπιτιού, καταλαβαίνεις; Ήμασταν εκτός της αγκαλιάς του Θεού. Τώρα πρώτη φορά θα γίνουμε παιδάκι, πάλι, δικό Του παιδάκι. Δεν έχουμε καταξίωση να περιμένουμε κάτι για μας. Εκείνος να κάνει ότι θέλει. Μέσα όμως να βγαίνει ευγνωμοσύνη. Θέλω να σου βγαίνει ευγνωμοσύνη: «Χριστέ μου σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ για το δώρο!» Το ότι ήρθε η ώρα, η στιγμή, να το δεις … Γιατί ξέρεις και ο Άσωτος … το σημάδι του φωτός στη ψυχή του ήταν όταν πια είπε, «μα τί γίνεται; Εγώ χάνομαι!» Εκεί πλέον μπήκε το φως του Θεού στην καρδιά του. Όλα τα άλλα ήταν διαδικαστικά … το πώς θα επιστρέψει. Νομίζω ότι αυτό σε σένα έγινε. Μπήκε αυτή η συνειδητότητα, ότι όλο αυτό ήταν η ασωτία μας. Χαλάλι όλο, όσο φάγαμε. Μόνο μη πισωγυρίσεις: «αχ, γιατί τόκανα αυτό, γιατί …» Όλα, τα ομολογούμε όλα, δεν ήταν δικά μας, δεν ήταν της καρδιάς μας. Την πατήσαμε, ταυτιστήκαμε, σκορπίσαμε τον πλούτο μας … αλλά τώρα όμως όλα στον Κύριο. - Αυτό που με απασχολεί είναι ότι ακριβώς δεν θέλω να ξαναγυρίσω στον παλιό μου εαυτό, και επειδή θεώρησα ότι αυτά τα βαρίδια στα πόδια μου, μου τα έδιναν όλα αυτά τα πάθη μου, στον ερωτικό μου κόσμο, αυτή η κοπέλα είναι ασπίδα σαυτό … --- Ε, δεν είναι δώρο ότι σου ρούφηξε όλο το αγαπητικό σου; - Ναι, γι' αυτό ώρες-ώρες με πιάνει ένας τρόμος, μη χάσω αυτή την ασπίδα! --- Όχι δεν πρόκειται. Αφού ο Ουρανός την έδωσε. Αλλά ξέρεις όμως, αισθητά μας την έδωσε … άγγελος Θεού είναι επομένως. Είναι το αισθητό αυτό. Γιατί, εντάξει, δεν είμαστε εξαϋλωμένοι ώστε να εισπράξουμε κάτι … αλλά αυτό όμως δεν πρόκειται να χαθεί γιατί δεν είναι δικό σου, είναι του Ουρανού. Και πάλι στον Ουρανό έτσι … μην προσπαθείς να το οικειοποιηθείς αυτό, δεν είναι δικό σου. Τα του Ουρανού δεν τα οικειοποιούμαστε, μόνο τα χαιρόμαστε, μόνο κοινωνούμε μαζί τους. Σε παρακαλώ. Αυτό μη το δεις «γυναίκα». Δεν είναι γυναίκα. Αυτό είναι κάτι ουράνιο. Και το ουράνιο δεν μπορούμε να το οικειοποιηθούμε. Μην το πιέσεις αυτό … μην το πιέσεις, γιατί ξέρεις θα κάνουμε … θα το τραυματίσουμε το πλάσμα. Άστην, περνάει τη δική της νέκρωση. Ξέρει ο Θεός … - Αυτό που με έκανε να στραφώ στο Θεό, ήταν ότι αυτή η κοπέλα μπήκε πεντακάθαρη σ' αυτή τη σχέση, εγώ μπήκα βρώμικος. Και όταν το συνειδητοποίησα, είπα ότι για να μπω εγώ σ’ αυτή τη σχέση πρέπει να καθαρίσω. --- Έγινε και αισθητά αυτή η επιστροφή μας. Δεν ήταν μόνο νοητική. Δεν ήταν μόνο καρδιακή. Έγινε όλη μας η υπόσταση. Τώρα όλη μας η υπόσταση, ένα Θεό θα λατρεύσει, θα ‘μαστε ενοποιημένοι σ’ αυτό το δρόμο. Γιατί τόσο καιρό είμασταν διηρημένοι, σκόρπιοι. Η καρδιά ήταν αλλού, αλλά, το έξω ήτανε σκόρπιο. Τώρα όμως, όλη η υπόσταση, επιστρέφει διαλυμένη για να της ενώσει τα παζλ πάλι ο Κύριος και να κάνει το πλήρες, το πανέμορφο, το καινούριο πρόσωπο, που ο Κύριος θα φανερώσει … με πολύ ευγνωμοσύνη και με πολύ βαθειά αίσθηση. Πλέον, δεν θέλω να μπαίνει ένας ανθρώπινος φόβος, «αμάν μήπως κάνουμε κανένα λάθος». Όχι. Τώρα «Κύριε, Εσύ ενεργείς μέσα μου, όπως θέλεις Εσύ». Μη μπει μια διαδικασία ανθρώπινη. Άλλος ενεργεί πια. Εκείνος σ’ έχει αναλάβει. Πρέπει να το πιστέψει η ψυχούλα σου αυτό! Μόνο ευγνωμοσύνη θέλω μέσα από την ψυχούλα σου να βγαίνει, και με μια αίσθηση ότι πλέον είναι μέσα σου ο Θεός. Δεν είναι μακριά σου. Έτσι; Αυτό απόλυτη βεβαίωση. - Αισθάνομαι πολύ αμαρτωλός … --- Όχι, όχι. Δεν έχει πρόβλημα, δεν έχει πρόβλημα. Μόνο καλούμαστε τώρα όλη μας η υπόσταση Αυτόν να προσκυνά, Αυτόν να λατρεύει. Το έξω μας πια δεν έχει καμιά σημασία. Όλο να προσκυνά τον ζώντα Θεό μέσα στην καρδιά μας. Για να … για να χειραγωγήσει … για να γίνουμε διάφανοι. Ο Χριστός είναι μέσα, αλλά για να φανερωθεί κι απ' έξω μας, το έξω μας πλέον δεν θα ‘χει άλλη διαδρομή, πρέπει να ‘χει την ίδια διαδρομή με την έσω πορεία μας. Έτσι δεν είναι; Πλέον να γίνουμε διάφανοι. Το μέσα και το έξω να γίνει ένα. Να είναι όλα Χριστός. Να μην υπάρχει ο «εαυτός». Τί λες; - Συμφωνώ, συμφωνώ … στην πράξη φοβάμαι ότι … --- Μην το φοβάσαι. Δεν είναι στο χέρι σου … δεν είναι στο χέρι σου, Άλλος το ‘χει αναλάβει. Εμείς ομολογούμε μόνο τη δική μας αδυναμία και τη δική μας προαίρεση ότι θέλουμε μόνο το δικό Του το θέλημα να γίνεται κι όχι τίποτε δικό μας. Για να μη σου μπαίνουν και ανθρώπινες επιθυμίες και σκέψεις. Δεν υπάρχει καμιά σημασία. Ένας τα οδηγεί όλα τώρα: η αγάπη Του. Δεν είναι ανάσταση αυτή; - Είναι ανάσταση. --- Γιατί πορεία θανάτου είχες τόσα χρόνια. Δηλαδή καλοπερνούσες, νομίζεις; Ένα μαρτύριο ήταν. Αλλά όμως έτσι μπορεί κανείς να γευτεί ανάσταση. Το λένε στο Άγιον Όρος: «αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις». Ε; Αν γευτείς την ανάσταση από τώρα, τυχεράκια, δεν υπάρχει θάνατος μετά. Και έφερε έναν άγγελο που να τον δεις επί γης για να αισθανθείς την αγάπη του Θεού. Έτσι; Μέσα από αυτή την κοπέλα την αγάπη του Θεού θα βλέπουμε, δεν θα κολλάμε στο πρόσωπο όμως. Το πρόσωπο είναι αυτό που φανέρωσε ο Ουρανός. Το τί θα γίνει; Άστο σε παρακαλώ. Μη το εκβιάσουμε, γιατί όταν πάμε να το κάνουμε χώμα … το Πνεύμα δεν θα το κάνουμε χώμα. Τώρα, το χώμα θα το κάνουμε Πνεύμα. Προσοχή σ’ αυτό. Θέλει προσοχή - Κανένας άλλος άνθρωπος ποτέ στη ζωή μου … αυτό που ένοιωσα με αυτή τη κοπέλα ήτανε πραγματικά … αυτή η κεντρική ένωση, δεν έχω να θυμηθώ καμιά σαρκική επαφή μαζί της … --- Είδες, σου ρούφηξε όλες τις άλλες αγαπητικές καταστάσεις. είναι πολύ ερωτιάρικο πλάσμα. Έχει μια καρδιά! Τούρμπο είναι! Αυτό δεν είναι άνθρωπος, πίστεψέ με, δεν είναι ανθρώπινο. Μόνο καλείται όλο αυτό τώρα να γίνει … αυτό να παρακαλάμε τον Θεό, αυτό τώρα όλο να γίνει Πνεύμα, να μην σαρκωθεί, να μην το κάνουμε σάρκα. Έτσι …; Γιατί είναι πάρα πολύ επικίνδυνο. Ξέρεις πόσο επικίνδυνο. Ο πονηρός θέλει να τα φάει όλα. Ότι πιο ιερό να το φάει. Όχι. Αυτό τώρα να γίνει όλο δικό Του. Να γίνει Πνεύμα όλο. Καταλάβατε; Να μη μπει πάλι εαυτός. Να μη μπει ο εαυτός. Εδώ δεν υφίσταται εαυτός. Τώρα όλο στον Κύριο πάλι. Εκείνος ξέρει πώς θα το χειραγωγήσει. Άλλωστε στις μέρες μας τώρα δεν έχουμε μέρες. Και όχι συναναστροφές πολλές. Και δεν θα δίνουμε σημασία πλέον στις υποστάσεις μας. Τίποτα. Τώρα το καινούριο … το καινούριο πρόσωπο περιμένουμε. Ε, τώρα δηλαδή ακόμα υποστασιοποιούμε τα παλιά; Δηλαδή πάλι το αντίχριστο; Όχι! Ξουτ! Θάνατος! Κυνήγι! Βλέπεις πόσο επικίνδυνα είναι όλα; Αυτό το ένα Πνεύμα που η ψυχή είναι φορέας είναι σ’ όλους μας μέσα. Είναι αυτή η συγγένειά μας. Και τώρα καλείται η ψυχή, αυτό το δικό Του να ξυπνήσει, για να 'μαστε αιώνια μαζί. Ότι δεν ξυπνήσει όμως δεν θα πρόκειται να ξυπνήσει ποτέ! Καταλάβες; Γιαυτό και να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη γι' αυτό το ξύπνημά σου που έγινε. Είναι μεγάλο δώρο … Δεν γίνεται σε πολλούς. Το καταλαβαίνεις; Να το αισθάνεσαι. - Πραγματικά, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη, παλεύω με το «εγώ», παλεύω με τα βαρίδια μου. --- Δόξα τω Θεώ. Τα βαρίδια δεν είναι δικά σου. Την πάτησες τόσα χρόνια και τα φόρεσες. Τώρα θα τα ξεφορέσουμε. Λίγο να διακρίνουμε, τί ήταν το ξένο για να το αποτινάξει η ψυχή. Έτσι; Αυτό σε παρακαλώ. Δόξα τω Θεώ. - Μήπως τώρα η … είναι σε δύσκολη θέση αυτή και μήπως χρειάζεται βοήθεια. Νομίζει ότι επικοινωνεί με τον νεκρό πατέρα της … δεν θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου. --- Γιατί "νομίζει"; Εγώ αισθάνομαι ότι … επειδή η ψυχούλα της, είναι πεθαμένο πλάσμα αυτό … επειδή είναι πεθαμένο για τον κόσμο αυτό το πλάσμα, πιο πολύ επικοινωνεί με τους πεθαμένους παρά με τους ζωντανούς. Δεν έφυγε ο μπαμπάς της. Απλώς … ξέρεις μωρέ, δεν υπάρχει ο θάνατος στα μάτια του Θεού. Απλώς ανεβαίνει σε άλλη συχνότητα. Έτσι; Ε, αυτή επειδή … ήδη είχε ανέβει σ’ αυτή τη συχνότητα, πιο ωραία επικοινωνεί πάλι με κείνον, παρά με αυτό το χωματένιο το δικό μας. Μη τη φοβάσαι αυτή, είναι απίθανη. - Να μη μείνει εκεί και φύγει από μένα … --- Άστο! Μη το λες αυτό, μένα-σένα δεν έχει. Ο Ουρανός σου την έδωσε, ξέρει. Βέβαια θα υπήρχε ένας κίνδυνος, επειδή είσαι πολύ αγαπησιάρης, αν από την αρχή την είχες εδώ, θα κολλούσες σαν τη βδέλλα πάνω της. Και ο Θεός δεν μας θέλει κολλημένους τώρα. Ξέρεις τί δώρο σου ‘κανε βρε τυχεράκια; Για να γυρίσει η ψυχή στη συνειδητότητά της. Δες πως την οδήγησε ο Ουρανός. Άμα έμπαινες στη σχέση έτσι, δεν θα γινόταν τίποτα. Θα πρόσθετες βρώμα και στη κοπέλα κι όχι εσύ να γίνεις πνεύμα. Ενώ τώρα τί γίνεται; Από το πολύ ρούφηγμα που σε έφαγε το πνεύμα της, τώρα σε κάνει κι εσένα … σε πνευματοποιεί. Ε, δεν είσαι τυχεράκιας; Το τζόκερ της Ευρώπης έτυχες! Μεγάλη τιμή. Μόνο δεν θα το οδηγείς εσύ αυτό. Καλά; Άστο όλο στον Ουρανό πια. Ξέρεις, μόλις μπει λίγο το «εγώ» εδώ, δίνουμε τροφή στον άλλον. Όχι, αυτήν την υπόθεση θα την … όχι «θα», την έχει αναλάβει όλη η αγκαλιά του Θεού. Δόξα τω Θεώ. Η Παναγία να μας φυλάει.

6 - Επείγοντα Περιστατικά ... Α' Οξέα

Ένα άτομο τυπικό, με καλή πρόθεση, προσεκτικός, να μη πειράξει, να μη θίξει, να μη κάνει … κι έρχεται στη ζωή του ένα μπέρδεμα με τη γυναίκα του. Δεκαοκτώ χρόνια παντρεμμένοι, με παιδιά. Αυτός, αφιερωμένος στη γυναίκα του κι αυτή τον «βλέπει» δύο φορές να βγαίνει ραντεβού με μια κοπέλλα. Το είδε με τα μάτια της … ενώ στην πραγματικότητα δεν έγινε τίποτα. Πάνω στο φούντωμα αυτού του προβλήματος γίνεται μέσα του ένα κλικ, ότι όλα αυτά τα χρόνια, που ήσαν μαζί με τη γυναίκα του, ναι μεν της πρόσφερε ότι μπορούσε αλλά συνειδητοποίησε ότι δεν την αγαπούσε. Γίνεται το κλικ λοιπόν μέσα του κι αισθάνεται πλέον ότι έχει γυναίκα, ότι την αγαπάει, ότι είναι ερωτευμένος. Της το δηλώνει, άλλα αυτή δεν μπορεί να το δεχτεί. Συμφώνησαν να το αφήσουν, αυτή έλεγε ότι τον είδε, αυτός ότι δεν έκανε τίποτε, είπαν να το ξεχάσουν. Όμως αυτό δεν κράτησε πολύ. Με την παραμικρή αφορμή, κάποιες τρελές συμπτώσεις, ξανά όλα από την αρχή, ξανά ένα γκρέμισμα. Σιγά-σιγά μ’ αυτές τις κρίσεις που περνούσαν, του ζητάει διαζύγιο … την άλλη μέρα τον θέλει πάλι, φεύγει, ξαναγυρνάει, με αποκορύφωμα μια μέρα μπουκάρει στη δουλειά του και τα κάνει όλα λίμπα, κυριολεκτικά, τα ‘σπασε, δηλαδή, γυαλιά καρφιά τα ‘κανε όλα, κυριολεκτικά. Του ‘ριξε ξύλο, δηλαδή μιλάμε για ξύλο … κι αυτός επειδή κάποια στιγμή σκέφτηκε ότι αυτό το πράμα πρέπει να το κάνει, να βγει από μέσα της, δεν αντιστάθηκε. Παρόλα αυτά όμως ο άνθρωπος σκεφτόταν ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι διότι και τα παιδιά τα έχουνε τρελάνει κλπ. Σκεφτόταν λοιπόν ότι πρέπει να χωρίσει οριστικά γιατί αποκλείεται να αλλάξει η γυναίκα του. - Όλα αυτά ξεκίνησαν απ’ όταν γνωρίσαμε κάποιον Γιώργο ο οποίος γιατρεύει και μιλάει για ηθική, ότι «δεν μπορείς να είσαι λίγο καλός ή λίγο κακός. Ή καλός ή κακός. Τελείωσε. Θα διαλέξεις την θέση σου στη ζωή». Από τότε η γυναίκα μου άρχισε να παίρνει κάποια στοιχεία από αυτήν την, ας το πούμε, διδασκαλία, που τόνιζε ότι «αυτό που θέλεις, άπλωσε το χέρι και πάρτο. Όχι απλώς ζήτησέ το, ή περίμενε να στο δώσουνε. Άπλωσε το χέρι και πάρτο». Επίσης, εδώ και εννιά χρόνια πήγαινα σε μια σχολή εσωτερισμού, όπου μέσα από τις πρακτικές και από τα τέτοια, με τον πρώτο χρόνο απέκτησα δυνάμεις, να μπορώ να βλέπω πώς σκέφτεται ο άλλος … τα υπόλοιπα λοιπόν οχτώ χρόνια καθόμουνα πάνω στις δάφνες μου και έχτιζα έναν εγωισμό μέχρι εκεί πάνω … Κι έβλεπα μέσα μου όλο αυτό, ας πούμε, και ταραζόμουν, έλεγα «ποιός θα με γκρεμίσ… από αυτό το πράμα, πώς θα ξεκολλήσω;» --- Την εσωτερική υπερηφάνεια μόνο ο Θεός μπορεί να τη θεραπεύσει. Δεν πρόκειται άνθρωπος να το πολεμήσει αυτό. Μόνο ο Θεός. Ο Θεός βέβαια, εντάξει, δεν θα φανερωθεί ούτε με χέρια, ούτε … θα βάλει … ξέρει η ψυχή του καθενός πού είναι ευάλωτη … Με όσα γίνανε η δική σου η περηφάνεια γκρεμίζεται και η γυναίκα σου ουσιαστικά ανδρώνεται, η ψυχούλα της μέσα ελευθερώνεται. Ο διάβολος είναι αυτός που χτυπιέται. Όμως, η δικιά σου θυσία θα τα αλλάξει όλα. Όλο αυτό δεν είναι δικό της … πίστεψε ένα ψέμα. Και τώρα ο πονηρός τί την κάνει; Πάσι θυσία μη βγει στην επιφάνεια ότι αυτό ήταν ένα ψέμα. Βλέπεις, αυτός ο Γιώργος κατευθύνει στο να καταξιώνει το «εγώ» μας, να κάνει πράματα τα οποία να φουσκώνουν το «εγώ». Λέει, ας πούμε, ότι «εγώ είμαι η ράμπα για να πατήσετε και να φύγετε». Με τον τρόπο του τους μαζεύει να κάθονται άπειρες ώρες εκεί κοντά και να ακούνε τα ίδια και τα ίδια. Εμμέσως πλην σαφώς λέει, «να έρχεστε γιατί εγώ είμαι άπειρες ώρες εδώ για σας». Είδες μια παγίδα; Ενώ στα λόγια, ας πούμε, λέει ακριβώς λόγια του Κυρίου, στην πράξη όμως, κέντρο το «εγώ». Βλέπεις τη διαφορά; Πολλά κοινά. Πάρα πολλά κοινά. Εκτός από το ένα. Ότι το ένα, θέλει μόνο ο Χριστός να ζει, και το άλλο, μόνο εμείς να ζούμε. Πόσο λεπτή υπόθεση! Δεν έχουμε τίποτα δικό μας. Άλλος τώρα … Αυτό … Αυτό που υπάρχει μέσα μας. Αυτό τώρα αναγεννάται. Τόσα χρόνια το σκάσαμε, του βάλαμε φοβερά … φελλούς που να μη … ούτε η μυρωδιά του να μη βγει. Αν και βέβαια Αυτό είχε τρίπλες και έβγαζε την αιωνιότητά του … μας την έβγαζε και μας την βγάζει, αλλά, τώρα όμως συνειδητά θα βγάλουμε τους φελλούς. «Λάλει Κύριε, ακούει ο δούλος σου» … εδώ … Αυτό … η Βασιλεία είναι εδώ, μη ψάχνουμε πουθενά αλλού, μέσα μας είναι όλα, μη ψάχνουμε τίποτα απ’ έξω. Απ’ έξω ο άλλος θα ‘ναι. Ο Γιώργος θέλει εκεί, το λαό δικό του, να τους βγάζει έξω απ’ το Χριστό τους και να γίνει αυτός Χριστός. Η βασιλεία εκεί, η βασιλεία εξάρτηση, «μη μου φύγει κανείς, ότι θέλετε, φωτάκια όσα θέλετε, όσα κιλοβάτ φωτάκια θέλετε, θα σας τα δώσω όλα, αλλά, εδώ η βασιλεία». Κι ο Γιώργος δεν ξέρω σε τί επίπεδο θα τη φάει, αλλά θα τη φάει. Δεν νομίζω ότι την πάτησε κακοπροαίρετα … ε, φυσικά έδωσε τροφή κι αυτός, αλλά δεν το ‘κανε συνειδητά να υποταγεί στο διάβολο. Βέβαια πολλές δαιμονικές επιρροές ενήργησαν και βρήκε πρόσφορο έδαφος εκεί ο πονηρός και βρήκε το τέλειο εργαλείο του. Ε, δεν μπορεί παρά να μην αγαπά ο Χριστός αυτές τις ψυχές που αποκαλύπτουν το αντίχριστο πνεύμα, αυτές τις αγαπά πολύ. Γιατί είναι πιο πονεμένες ψυχές, γιατί τρων όλο το σκατό τώρα, να πούμε, αλλά το ξεμπροστιάζουν. Δόξα σοι ο Θεός. Τώρα θα δεις την άλλη οπτική του Γιώργου, γιατί όσο εσύ πια θα ‘χεις ακλόνητη στάση στην ψυχούλα σου … πω, πωωω … Αλλά, μη φοβηθείς. Αυτό θα ‘ναι ακόμα πιο δυνατή βεβαίωση για να είναι ασφαλισμένη η ψυχή στη δικιά μας στάση. - Απλώς δεν θέλω να κάνω … να δημιουργήσω κακό στην γυναίκα μου που είναι στο περιβάλλον του. Για να ξεκολλήσει πρέπει να γίνει ένα θαύμα, ας πούμε … --- Θαύμα θα γίνει και θα το δεις. Αλλά πρώτα ήθελε ο Θεός εσύ να κάνεις την αλλαγή. Η μεγαλύτερη βοήθεια που θα δώσουμε στη σύζυγο είναι τώρα η δική μας ακλόνητη κατάσταση για να μπορέσουμε να την ξεμπλοκάρουμε κι αυτήν. Γιατί είναι αλήθεια ότι τώρα πια είναι υπόδουλη τελείως. Ότι θέλει ο πονηρός κάνει από εκεί. Και φυσικά την μανία του πού θα την βγάλει; Ξέρει ότι εσύ ποτέ δεν ήσουν δικός του. Το ξέρει ότι εσένα όσο και να σε πείθει με το μπλα-μπλα-μπλα, μέσα, βαθιά, το παιδί είναι ζωντανό. Ξέρεις, ότι έκανε μας βγήκε σε καλό. Δηλαδή πήρε πέτρες να μας χτυπήσει ο πονηρός, αλλά την πάτησε. Θα κάνουμε Εκκλησία και θα χοροπηδάει ο Κύριος και θα σκάει αυτός. Γιατί και στους δυο σας μόνο καλό βγάζει η μπόρα σας. Όμως μη σου μπει η συναισθηματική κατάσταση προς την … γιατί ξέρεις μπαίνει λίγο, «πώς θα γίνει να την σώσω». Δεν θα την σώσουμε εμείς. Γιατί τώρα ο διάβολος θα κάνει χίλια μύρια να σε πισωγυρίσει. Τώρα θέλει ακλόνητη θέση. Δεν λυπόμαστε τίποτα τώρα. Θα κάνει ο Κύριος τα πάντα. Τα εξωτερικά τα έχει αναλάβει όλα η αγάπη Του. Γιατί είναι εδώ! Δεν μπορεί να κάνει ο διάβολος τίποτα. Ο Κύριος θα τα οδηγεί όταν εμείς Του τα δίνουμε. Όταν εμείς Του δίνουμε την προαίρεσή μας, θα τα αναλάβει Αυτός. Όταν δώσουμε όμως την προαίρεσή μας στον άλλον, ο άλλος θα αναλάβει. Τα έξω και στις δυο πλευρές θα τα αναλάβουν τα δυο αφεντικά, ανάλογα πού η ψυχή πλέον δίνει το οκέι της. Έχει δυο πρόσωπα η σύζυγος. Έχει δυο πρόσωπα. Αυτό το αληθινό της, το αυθεντικό, που είναι γλύκα, και το άλλο, σκέτος διάβολος. Και αυτή η διαίρεση την τρελαίνει. Όσο συγκατατίθεται στη λογικοφάνεια αυτής της στάσης και θέσης, που ήταν καθαρά διαβολική, η οποία όμως την πίστεψε, ε, οπότε αγκάλιασε τον διάβολο. Ε, θα φάει το κόστος του διαβόλου τώρα. Όμως αυτό το μόνο που κάνει είναι να ανδρώνει την ψυχή μέσα, γιατί η ψυχή μέσα μάχεται σ’ αυτό, δεν υποτάσσεται, γι' αυτό ακόμα βλέπεις ότι και η ίδια της θα 'θελε να τελειώσει όλο αυτό το ιστορικό, αλλά, ακόμα έχει εξουσία ο πονηρός, γιατί ακόμα η ίδια δεν είδε το ψέμα που πίστεψε. Ούτε τα παιδιά πληγώνονται. Μπορεί να είναι επώδυνο, πονάνε, αλλά, δεν έχουν τραυματικές εμπειρίες, γιατί βλέπουν τον σταυρό σας, και οι δυο σταυρωμένοι είστε. Δεν καλοπερνάτε. Δεν ντολτσέβετε. Εκτός αυτού, της μαμάς … δεν είναι από έκφραση αγάπης; Γιατί αν ήτανε ζαμανφουτίστρια θα έλεγε, «φφφ, στα παλιά μου τα παπούτσια, έχω και άλλοθι να φύγω». Δεν φεύγει, χτυπάει … χτυπιέται εκεί μέσα. Όμως είναι μια τρομερή εμπειρία, πρώτον για μας, να πέσει το είδωλό μας όλο, να γίνουμε ρεζίλι. Ευλογία αυτό, πολύ μεγάλη δωρεά. Άρα, κατά την καρδία μας, μας έδωσε ο Θεός. Απλώς δεν γνωρίζαμε πώς ... και δεν φανταζόμασταν φυσικά. Αυτό αρχίζει και γίνεται. Όταν λοιπόν ο Θεός χρησιμοποιεί για νυστέρι του τη σύζυγο θα την αφήσει; Είναι δυνατόν; Αλλά δεν τελείωσε ακόμα το δικό σου χειρουργείο. Ουσιαστικά πάλι εμείς είμαστε το πρόβλημα. Γιατί ακόμα μέσα μας δεν κόπηκε από τη ρίζα όλο αυτό το σάπιο και το εγωπαθές που υπάρχει. Τώρα, μόλις βλέπεις την αντίδραση της …, «Θέε μου συγχώρα με, κι άλλο έχω, Εσύ ξέρεις», έτσι … . Όχι το πρόβλημα απέναντι, το πρόβλημα εδώ, σε μένα! Μόλις θα τελειώσεις … θα βεβαιωθείς ότι τέλειωσες όταν θα δεις την άλλη όψη της. Όμως, μην αισθανθείς ότι τα παιδιά έχουν τραυματικές εμπειρίες, απλώς ωριμάζουν κι αυτά μέσα από τον πόνο. Ε, εισπράττουν, όμως, ότι και οι δυο σας πονάτε και δεν είστε ζαμάν-φου, ας πούμε, ο καθένας να περάσει όπως θέλει. Πονάτε. Κι αυτό το εισπράττουν οι ψυχούλες τους, έστω κι αν δεν μπορούν να το ερμηνεύσουν όλο αυτό. Άφησέ το … . Θα δεις. Πανηγύρια θα έχουμε. Και μη φοβάσαι, δεν υπάρχει κίνδυνος, μπορεί να σου έβγαλε ψαλίδι, να σου έριξε ένα … να έσπασαν γυαλιά επάνω σου … αλλά, άγγελοι την κρατάνε. Όμως βγήκε το θηρίο. Βγήκε όλη η μανία. Πρώτη φορά ξέσπασε τόσο έντονα. Σε έστειλε στο διάολο … αλλά δεν πειράζει … Όταν ο διάβολος σε στέλνει στο διάβολο σημαίνει ότι στο Θεό μας στέλνει. Άστο … πανηγύρια έχουμε. Ούτε να αισθανθούμε ότι ψυχολογικά είναι άρρωστη … αλλά έχει τη μάχη των δύο πνευμάτων ολοζώντανη μέσα της. Είναι μάχη δύο πνευμάτων. Εύκολο πράγμα είναι; Και το ζει όμως πολύ συνειδητοποιημένα. Και δεν είναι καθόλου εύκολο. Αλλά βλέπεις όμως, δεν υποτάσσεται στο εγωπαθές της, έχει στιγμές που παλεύει η ψυχούλα της. Εμείς τώρα να γίνουμε καλογεράκια … Όχι αυτή την εικόνα που είχαμε μέχρι τώρα. Αυτό το ψεύτικο, το ανθρωπομορφικό, το εικονικό, το εξωτερικό. Όχι έτσι. Τα καλογεράκια δεν είναι αυτά τα υποτακτικά, έτσι, σαν φυτά που είναι. Τα καλογεράκια είναι αυτά που όλη μέρα πορνεύουν, γελάνε, χαίρονται, τραγουδάνε, κάνουνε … αυτά τα καλογεράκια. Τα αυθεντικά. Όπως είναι τα παιδάκια. Τα παιδάκια έχουν αναστολές; Δεν έχουν … δεν τους νοιάζει, αν σπάσουν τα μούτρα τους, αν βγάλουν το βρακί τους, αν βραχούνε, μια ζωή απόλαυση έχουν, γκρεμίζουν το σπίτι, δεν κλαίνε … δεν έχουν καμιά αναστολή. Τέτοια καλογεράκια να γίνουμε. Όχι αυτό το εξωτερικό, δηλαδή, καταλάβατε; Μας δηλητηρίασαν αυτά τα εξωτερικά. Η ταπείνωση του Χριστού δεν είναι εξωτερικό σχήμα. Ταπείνωση ουσιαστικά είναι κανείς να ‘χει «νου Χριστού», γιατί ο Χριστός το φόρε… η όλη Του στάση στη γη είναι η ταπείνωση. - Αυτό σκέφτομαι. Δηλαδή κοίταξε, Τον σταυρώσανε, ήτανε ο Θεός και Τον σταυρώσανε. Εγώ παραπονιέμαι που η γυναίκα μου λέει, και όλος ο κόσμος το έχει μάθει, ας πούμε, ότι εγώ την απατώ, κι ότι εγώ είμαι … --- Δόξα σοι ο Θεός. Πόσο χαίρομαι! Πόσο χαίρομαι! Γιατί έτσι γίνεται ξεφτίλα ο διάβολ… Ουσιαστικά ήταν ένα απωθημένο μέσα στη σύζυγο όλο αυτό το πράγμα, ένα απωθημένο στη ψυχή. Η πορνεία υπήρχε μέσα της. Και η πορνεία δεν είναι να πάω να ακουμπήσω δέρμα γυναίκας. Η πορνεία είναι πολύ βαθειά. Όταν η ψυχή μέσα αποστρέφεται την κοινωνία της και την υποταγή της στον Κύριό της ουσιαστικά πορνεία είναι. Κι εσύ πόσο δεν πόρνεψες σ’ αυτό … στο ότι ουσιαστικά μέσα σου ένα «εγώ» έτρεφες. Ένα διάβολο. Και πού ήταν η ψυχή; Δεν ήταν υποταγμένη στον Κύριό της. Οπότε το δαιμονικό πνεύμα, δηλαδή, ήτανε σε απόλυτη κυριαρχία μέσα μας. Η ψυχή ήταν σε απόλυτη πορνεία. Ε, κι αυτή η πορνεία αρχίζει και βγαίνει στην επιφάνεια … τάχα πήγες με γυναίκα. Και καμία σχέση δεν έχει αυτό. Αλλά βγαίνει το άλλο όμως. Η παλιά μας, η αληθινή πορνεία και η βαθειά πορνεία που μέχρι τότε δεν την γνώριζα. Είναι ευλογημένα αυτά. Ευλογημένα. Ας πιούμε όλο το ποτήρι, όμως. Δεν το ήπιες όλο. Και ξέρεις τώρα, ακόμα ο βολεμένος «εαυτός» θέλει ακόμα δικαίωση. Όχι, όχι, να γίνει ρεζίλι όλο. Γιατί μας ήπιε το αίμα τόσα χρόνια. Από τον Χριστό που είχες μέσα σου έπινε, το ξέρεις; Δεν είχες δυνάμεις από αλλού. Από Εκείνον είχες. Κι αυτές τις καπηλευόταν κάποιος άλλος. Δεν είναι πορνεία αυτή; Δηλαδή να παίρνεις δύναμη από αλλού και να τη δίνεις σ’ άλλο κύριο; Κι έτσι δεν γινόταν, ας πούμε, αυτό … «τα Σα εκ των Σων», δεν προσφερόταν τα δικά Του από τα δικά Του. Ε; «Τα Σα εκ των Σων» αυτό δεν λέμε; Τα δικά Σου από τα δικά Σου, Σοι προσφέρωμεν. Εκείνη την ώρα που γίνεται ο άρτος και ο οίνος, Σώμα και Αίμα Χριστού. Όταν όλη η Εκκλησία, όλη η καρδιά, με όλη την καρδιά, «τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρωμεν», Του τα προσφέρουμε. Δηλαδή όταν φτάσει η στιγμή που η ψυχή πια, ότι έχει μέσα της, θελήματα, επιθυμίες, πόθους, καταξιώσεις, λογικές, «τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρω», σε Σένα τα προσφέρω όλα αυτά, «κατά πάντα και δια πάντα», τότε σαρκώνεται ο Λόγος μέσα στην καρδιά μου. Τότε γίνεται η σάρκωση του Λόγου μέσα μου. Έτσι δεν είναι; Δεν είναι όμορφα αυτά; Αλλά αυτό σημαίνει, βασική προϋπόθεση, η παρθενία για τις έξωθεν μέχρι τώρα πορνείες. Αφού μέχρι τώρα πορνεύουμε. Σε πρόσωπα, σε σκέψεις, σε απόψεις, σε θέσεις. Ένα «εγώ» υπερτραφές. Έτσι δεν είναι; Και τώρα έρχεται η ώρα που όλο αυτό το γκρεμίζει. Δηλαδή, μέσα από μια, ας πούμε … πώς να το πω; Ε, μια ανθρώπινη μπόρα που περνάτε, να γκρεμίζεται όλος ο διάβολος που έχεις μέσα σου. Δηλαδή με πολύ ανθρώπινα πράγματα να γκρεμίζεται το δαιμόνιο όλο. Δεν είναι ευλογία; Ποιός άλλος θα μπορούσε να στο γκρεμίσει; Κανείς δεν θα το κουνούσε. Ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να στο κουνήσει ήταν εκείνη που αγάπησες. Κι από ‘κει άρχισε και γκρεμίζεται. Δεν έχει λογική. Δεν το ξέρει η σύζυγος. Και την βλέπεις, έχει κόστος για την ίδια να κρατάει αυτή την αμετακίνητη στάση της. Θα μπορούσε εκείνη να βάλει νερό στο κρασί της για να είναι καλά μαζί σου. Όμως δεν το επιλέγει αυτό. Την αφήνει ο Ουρανός να ‘ναι πολύ σκληρή μόνο και μόνο για να σπάσει το δικό σου. Γιατί ένα σκληρό πράμα θέλει πιο σκληρό αντικείμενο για να το σπάσει. Δεν έχουμε ακόμη πολύ δρόμο, η πολύ μαγκιά έσπασε. Βλέπεις ήρθε πλέον η στιγμή που λες, «εδώ δεν παλεύεται. Δηλαδή αν τώρα έβγαλε ψαλίδια την άλλη φορά τί θα βγάλει; Τσεκούρια; Τί θα κάνουμε;» Από Θεού άρξασθαι. Τώρα από Θεού αρχίζουμε. Μόνοι μας δεν το παλεύουμε. Το καταθέτουμε και ζητούμε δύναμη. Ε, τυχεράκια; Ποιός θα το γκρέμιζε αυτό; Πριν τριάντα χρόνια έβγαλες τον σταυρό από πάνω σου … Δεν έβγαλες τον Χριστό, όμως. Τους τύπους έβγαλες. Το είδωλο έβγαλες. - Ο διάβολος έχει λογική ανθρώπου; --- Ε, τώρα, σε τόσα χρόνια, διδακτορικό πήρε. Λογικότατος. Επειδή, ξέρεις, είναι πάρα πολύ αδύναμος, ο μόνος τρόπος που μπορεί να επιβιώσει, είναι να ταυτίζεται με τη λογική μας. Ενώ ο Κύριος δεν έχει κανένα πρόβλημα να καταξιωθεί πουθενά. Κατάλαβες; Αυτός, όμως, πρέπει. - Τον διάβολο τον έβαλε ο Θεός για να μας πειράξει; --- Δεν τον έβαλε ο Κύριος, αλλά, ακόμα κι αυτό το χρησιμοποιεί για το καλό μας. Δηλαδή, φαντάσου, τόσο αγάπη μας έχει. Αλλά δεν ήταν όμως η ευχή του Θεού να γίνουν έτσι. Δεν ήταν δηλαδή από την αρχή ένα σχέδιο, να πέσει ο πονηρός κλπ, κλπ, αλλά ακόμα κι αυτό, τόσο πολύ αγάπη έχει για το λαό Του, που το χρησιμοποιεί ακόμα κι αυτό. Ουσιαστικά ευεργέτης μας είναι ο πονηρός. Τί κάνει τόσα χρόνια; Ετοιμάζει την έλευσή του Κυρίου. Χαζοπούλι δεν είναι στην ουσία; Η πίστη μας όμως τώρα θα περάσει αυτές τις μεγάλες δοκιμασίες, στο τί ακριβώς θα είναι το αυθεντικό του Θεού και τί δεν θα είναι του Θεού. Ε, θα είναι τόσο μπερδεμένες και δυσδιάκριτες αυτές οι έννοιες, γιαυτό έχουμε ανάγκη τώρα, την ευλογία και την χάρη των αγίων και της Παναγίας. Αρχίζει πια η ψυχή να διακρίνει τα δύο πνεύματα. Γιατί θα ‘ναι τόσο λεπτές οι υποθέσεις. Όταν στις μέρες μας θα ‘ναι τόσο πρόκληση όλα … Με ποιά έννοια; Ότι, ο αληθινός Θεός θα ‘ναι ο «κακός» Θεός που θα θέλει τις ψυχές να βασανίζονται, να ‘ναι θλιμμένες, να ‘ναι διωκόμενες, να ‘ναι πεινασμένες, να ‘ναι … τέτοιος, «Τί Θεός είναι αυτός! Τί κακός Θεός είναι αυτός!» Κι ένας δίπλα ο οποίος θα τα δίνει όλα, κι ο οποίος θα καταξιώνει σε απόλυτο βαθμό κάθε στάση και θέση της ψυχής. Ακόμα και τη σωτηρία θα την έχει βεβαιωμένη, με βούλα! Ενώ ο αληθινός Θεός δεν θα βεβαιώνει καμιά σωτηρία των «εαυτών» μας … Πείτε εσείς, στην Εκκλησία όλο για να σωθούμε δεν λένε; Να πάμε για να σωθεί η ψυχή μας, να πάμε στον παράδεισο; Όλοι για μια σωτηρία δεν μας μιλάνε; Όμως μια σωτηρία, εγωπαθή σωτηρία. Δεν έχουμε καταλάβει τι σημαίνει να σωθεί ο εαυτός μου. Τί σημαίνει να σωθώ. Δεν το ‘χουμε πιάσει αληθινά, τί σημαίνει να σωθώ. Δεν σημαίνει ότι θα καταξιωθεί ο εαυτός μου. Σωτηρία μου, ουσιαστικά τί σημαίνει; Ουσιαστικά να καταστραφώ εγώ για να φανερωθεί ο Θεός. Πες μου εσύ, πού είναι αυτό; Ποιά Εκκλησία στο λέει! Βλέπετε, λοιπόν, ότι όταν θα ‘ρθει ο αληθινός … «εγώ δεν Σε ξέρω Εσένα! Τί είσαι Εσύ ρεσύ; Θεός είσαι Εσύ;» Δηλαδή αυτή την αίσθηση έχω αν δηλαδή, όντως, φανερωθεί ένας, που θα είναι εκφραστής αυτού του αληθινού Θεού … κατευθείαν θα τον πάμε στην πυρά. Ενώ ο άλλος είναι ακριβώς αυτός που θα αναπαύει τους «εαυτούς». Και ο Κύριος το έχει πει, «στις μέρες εκείνες, όποιος θα πάει να σώσει την ψυχή του θα την χάσει. Όποιος θα την χάσει, αυτός θα την σώσει». Πού γίνεται αυτό; Πείτε μου εσείς! Όταν όλοι πάνε για μια σωτηρία, για ένα βόλεμα. Γιατί η σωτηρία είναι βόλεμα. Μας έχουν κάνει παράδεισο τί; … τουλάχιστον οι μουσουλμάνοι λένε ρε παιδί μου: «θα ‘χει γυναίκες, θα ‘χει χασίς, θα ‘χει νερά, θα ‘χει φαΐ, θα ‘χει!» Εμάς, ο δικός μας τί θα ‘χει; Μας είπαν ποτέ; Να μπούμε λέει στον παράδεισο … Τί είναι ο παράδεισος ρε παιδιά; Παράδεισος σημαίνει κάψιμο του «εαυτού»! Εξαφάνιση του «εαυτού». Αυτό είναι παράδεισος … Πού είναι αυτά; Ενώ αλλιώς καταξιώνεσαι. Εμπειρίες αποκτάς. Γνώσεις αποκτάς. Γιατί και η γνώση είναι του αλλουνού. Την γνώση την πήραμε απ’ τον όφη. Μέχρι τότε ο άνθρωπος δεν γνώριζε … ήταν … κολυμπούσε μέσα στο Πέλαγος. Την γνώση λοιπόν άρχισε να την δίνει ο άλλος. Αν αυτή την γνώση δεν την επιστρέψουμε πίσω, τον άλλο θα έχουμε γέροντα, τον άλλο θα προβάλουμε, πάλι. Η γνώση αυτόν προβάλει. Καταλάβατε; Είναι πολύ λεπτές υποθέσεις. Όταν, λοιπόν, ο ένας, με κάθε τρόπο θα καταξιώνει και θα δικαιώνει όλο αυτό το πράγμα, κι ένας Άλλος θα κάνει το παν να το σβήσει, ποιός θα το αντέξει; Κι όταν η πρόκληση θα είναι δίπλα-δίπλα, κολλητά. Το ένα θα σε δοξάζει και το Άλλο θα σε σβήνει. Βλέπετε πιθανό να γλυτώσει κανείς; Στις μέρες μας; Κι όταν θα προβάλλεται από την ίδια την Εκκλησία! Από την ίδια Εκκλησία θα δοξάζεται: «να, η Δευτέρα Παρουσία, ήρθε!» Το βλέπετε μακριά; Συγχωρέστε με, αλλά, πάρα πολύ κοντά το βλέπω. Αλλά ξέρετε, τί διαστροφή πάθαμε; Στο ότι κάνουμε το παν να περισώσουμε αυτόν τον «εαυτό», αυτή είναι η διαστροφή. Δηλαδή, δεν το στρέψαμε αλλού, να φανερωθεί ένα Φως άλλο. Δεν έχουν σημασία τα δικά μας φωτάκια. Ξέρετε, ο διάβολος επειδή είναι σκοτάδι, για να μπορέσει να επιβιώσει το σκοτάδι … επειδή το σκοτάδι δεν είναι δημιούργημα, δεν είναι όντα το φως και το σκοτάδι, αλλά το σκοτάδι είναι απουσία φωτός. Τώρα αν, κι ένα κεράκι ν’ ανάψει … το δικό του, το σκοτάδι έχει σβήσει. Συμφωνείτε; Χάθηκε το σκοτάδι του. Άρα ο μόνος τρόπος για μπορέσει να επιβιώσει το σκοτάδι είναι να μας πείσει ότι είναι φως. Και τί γίνεται μας βγάζει φωτάκια, τί θέλει ο τάδε, αυτά τα φωτάκια, όλοι μας έχουμε φωτάκια. Μας τα δίνει όλα αυτός, μη τυχόν και ζητήσουμε κάνα Φως. Καταλάβατε; Είναι φοβερό το παιχνίδι του που παίζει ώστε μη τυχόν … γιατί αν θα ανάψει το Φως το άλλο, τα φωτάκια μας χάθηκαν, τελειώσανε. Ποιός θέλει να χαθεί το φωτάκι του; Όταν το θεωρούμε πολύ σπουδαίο και σημαντικό. Κι όταν ο άλλος επιβραβεύει συνέχεια, και στο δοξάζει αυτό. Κι έρχεται ένας Άλλος που στο σβήνει. Η παγίδα δεν είναι τρομερή; Και αν θα βγει ένας τρελός, ας πούμε, και μας πει, «ξέρετε αυτά …» ε, ποιόν θα κυνηγήσουμε τότε; είναι, δηλαδή, μαθηματική ακρίβεια αυτό. - Δηλαδή η ανθρώπινη λογική του, ας πούμε, έχει ατέλειες; --- Αν τα βλέπεις με την ανώτερη οπτική, ναι. Από την ανθρώπινη δεν πρόκειται να δεις ατέλεια. Γιατί θα καλύπτει κάθε κενό σου. Δεν θα έχει καμιά ατέλεια. - Αν όμως εσύ, ας πούμε, πατήσεις πιο βαθιά μέσα σου; --- Έτσι. Στο μέσα σου, που είναι η άλλη οπτική. Αυτό όμως τί θέλει; Να κωφεύσουμε στις έξωθεν αλήθειες και λογικές. Και το άλλο που διάβασα στον Προφήτη Ιεζεκιήλ, ότι εκείνες τις μέρες λοιπόν, που φανερώνεται αυτός ο θεωμένος άντρας, του λέει ο Θεός, πάνε σημάδεψε τους δικούς Μου. Πριν σφραγίσει ο διάβολος τους δικούς του, θα σφραγίσει ο Θεός τους δικούς Του. Και ποιοί είναι οι δικοί Του; Αυτοί οι οποίοι στενάζουν και οδυνώνται, αυτοί που πονούνε και στενάζουν για τον πόνο του Ουρανού. Ότι είναι η πιο επώδυνη περίοδος για τον Ουρανό, είναι τώρα, γιατί ο Ουρανός ποθεί τις ψυχές, ποθεί τη φανέρωσή Του, θέλει να γίνει ο καθένας κατοικητήριό Του, να γίνει ο καθένας Θεός μέσα του, κι εμείς … για τελείως χαζομάρες, μεριμνάμε και τυρβάζουμε, για κάτι τελείως επουσιώδη πράγματα. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόνος στον Ουρανό. Εμείς τώρα πονάμε για τον ποπό μας, όχι για τον πόνο του Θεού. Είμαστε ακριβώς, οι εξ αριστερών λησταί, οι οποίοι, δίπλα μας χλευάζεται, διώκεται ένας αδίκως θανατούμενος και δεν μας νοιάζει, αλλά, ο ποπός μας, μας νοιάζει. Κι εμείς τώρα, ενώ υπάρχει τόσος πόνος στον Ουρανό για όλη αυτή τη κατάσταση, «πώς θα σωθούν τα οικονομικά μου, πώς θα φτιάξω με τα παιδιά μου, πώς θα κάνω με τη γυναίκα μου, πώς θα γίνει με τη δουλειά μου», για τελείως μου … μου … μου … χαζομάρες και βλακείες, χάνουμε τη δόξα του Ενός και τον πόνο του Ενός. Και ο Κύριος σημαδεύει τον λαό Του. Ποιούς; Αυτούς που συμμετέχουν … «των καταστεναζόντων και κατοδυνομένων με τον δικό Μου πόνο». Και ο Κύριος, βέβαια, μετά λέει, αρχίστε, στους αγγέλους, αρχίστε από τους αγίους μου, από τις Εκκλησίες, από τους ιερείς, δηλαδή. Γιατί είναι αυτοί που λένε το λαό, ότι του λένε, «ο Θεός εντάξει, δεν μας βλέπει τώρα». Και τώρα ο Θεός σημαδεύει τις ψυχές. Και στο τέλος λέει μάλιστα, πηγαίνει ο άντρας αυτός στον Κύριο και Του λέει, «πεπλήρωκα, τελείωσε το έργο, έγινε πια η σάρκωση Σου στη γη, οι ψυχές που έχουν μέσα τους αυτό το παιδί τις σφράγισα, δικές μου είναι». Ε, δεν είναι ωραίες μέρες ρε παιδιά; Τί λέτε; Αυτά όμως να αρχίσει να τα βιώνει η ψυχή τώρα θέλει εσωστρέφεια, θέλει κώφευση από τα απέξω. Μη μας πιάσει αυτή η έξωθεν … η διάσπαση, γιατί ξέρετε ο πονηρός αυτό θέλει, να μας κάνει τερτίπια απ’ έξω για να μας διασπάει. Όλα επί της γης είναι … όλα εδώ. Καταλαβαίνεις; Και το ξέρει ο πονηρός ότι ο Κύριος θα ‘ρθει εδώ, οπότε αυτό που περιμένει ο άνθρωπος, αυτός πάει να το προετοιμάσει, αυτός να το καθιερώσει, για να πειστεί ο κόσμος ότι αυτό είναι. Δηλαδή θα κάνει μια βασιλεία προ της Βασιλείας. Αλλά ξέρει όμως ότι αυτό είναι τελειωμένο παιχνίδι για τον ίδιο. Αλλά θα το χρησιμοποιήσει γιατί βρίσκει πρόσφορο έδαφος σ’ εμάς τα χαζοπούλια. Αν δεν μας έβρισκε εμάς τόσο πλέον επιρρεπείς σ’ όλο αυτό, δεν θα είχε δύναμη. Αλλά είναι γραμμένο όμως τί θα γίνει. Θυμάστε τί έλεγε ο Κύριος: «άραγε όταν θα επιστρέψω θα βρω την πίστη;» Δεν το ρωτούσε, ήταν σίγουρος ότι δεν θα βρει τίποτε. Όλοι θα είμαστε για ένα βολεμένο «εαυτό». Κι αυτή τη βασιλεία θα τη φέρει ο άλλος. Ενώ ο Κύριος φέρνει μια Βασιλεία αφανισμού των «εαυτών», ο άλλος θα φέρει μια βασιλεία των «εαυτών». Ε, στις μέρες μας, πείτε εσείς, ποιά βασιλεία θέλει ο κόσμος; Ποιός μπορεί να τολμήσει να πει ότι, «έρχεται η Βασιλεία του Θεού», όταν όλοι οι άνθρωποι ζητούν μια βασιλεία των «εαυτών» τους! Αλλά τί θα γίνει; Θα δοξαστούν όλοι αυτοί οι «εαυτοί», θα βγουν στη φόρα και τότε θα συντριβούν. Το κλειδί είναι να εστιάζω στην αλήθεια, που υπάρχει μέσα μου. Αυτό να είναι μπροστά μας, το σημείο αναφοράς. Γιαυτό και τώρα θέλει, ούτε μια επιθυμία. Γιατί και μια επιθυμία μπορεί να μας κάνει λίμπα. Δηλαδή τώρα μια επιθυμία, ας πούμε, αν θα γίνει πόθος και επιθυμία, ο μεν Κύριος ακόμα μας την στερεί, ο άλλος θα μας την φέρει. Ε, πείτε μου εσείς, ποιός δεν θα την πατήσει; Όταν η επιθυμία είναι μπροστά, δεν είναι η αλήθεια. Τώρα καμιά επιθυμία! Και την ποιό εύλογη επιθυμία. Είναι στιγμές δηλαδή πάρα πολύ λεπτές. Δεν μπορεί κανείς να το καθορίσει. Ποιος μπορεί να πει ότι δεν θα την πατήσει; Θυμάστε η γυναίκα του Λωτ. Τί είχε; Μια περιέργεια. Δεν έγινε δεκτή. Στήλη άλατος. Θυμάστε; Και ο Κύριος το είπε, ότι τις τελευταίες μέρες θα ‘ναι σαν τις μέρες του Νώε και του Λωτ. Ο Νώε, τί του λέει ο Θεός; Στον Καύκασο, τώρα, στο Αραράτ, εκεί που θάλασσα για να δει κανείς θέλει πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα να πάει μακριά. Του λέει να κάνει μια Κιβωτό, και με συγκεκριμένα ξύλα, συγκεκριμένες διαστάσεις, και πόσα χρόνια κρατάει η κατασκευή της Κιβωτού; Εκατόν είκοσι χρόνια … χα, χα, χα, φαντασθείτε τί φτύσιμο έφαγε ο Νώε, τί κοροϊδία … τί ακλόνητη πίστη είναι αυτή που να … μέσα στον Καύκασο, να κατασκευάζεις μια Κιβωτό και να τρως όλη την κοροϊδία, να μη βλέπεις πουθενά κανένα σημάδι βεβαίωσης γιαυτό, κανένα σημάδι. Και τελικά ποιός δικαιώθηκε, όμως; Πείτε μου τώρα, σ’ αυτές τις μέρες, ένας τρελός, ας πούμε, κρατάει μέσα του μια αλήθεια, την οποία δεν κλονίζεται απ’ τη … με πολύ κόστος, από τις έξωθεν επιρροές, κουφεύει και προχωράει. Πχχ… πού θα γίνει αυτό; Πείτε μου. Δεν είναι πάρα πολύ … πολύ δυνατή πίστη χρειάζεται αυτό. Και καθόλου «εαυτό». Να μη λυπηθεί κανείς τον εαυτό του! Ο Νώε έκανε Κιβωτό εμείς πρέπει να κάνουμε σωσίβια. Ουσιαστικά Κιβωτός γίνεται ο ίδιος μας ο εαυτός, ξέρετε πώς; Αν προσέξτε, όταν το σώμα είναι ζωντανό, στη θάλασσα μέσα, πνίγεται. Επειδή οι πόροι είναι ανοιχτοί μπαίνει το νερό και μας πνίγει. Αν όμως πεθάνει και κλείσουν οι πόροι, το ίδιο το σώμα γίνεται Κιβωτός. Η Κιβωτός είναι το σώμα μας, αλλά, καλείται να πεθάνει για όλα, για να γίνει Κιβωτός, ειδάλλως το ίδιο μας το σώμα θα μας καταδικάσει. Οι αισθήσεις είναι αυτές στις οποίες μπαίνει ο πονηρός. Από τις αισθήσεις μέσα μπαίνει και βγαίνει. Πρέπει να κλείσουν οι αισθήσεις. Γιατί ο πεθαμένος τί είναι; Δεν έχει αισθήσεις. Ε, τώρα πείτε εσείς στη πράξη, πόσο δύσκολο κι ακατόρθωτο είναι, να μη ζουν οι αισθήσεις, να μη βλέπω αυτά που βλέπω. Γιαυτό τότε όταν φανέρωνε … η Παναγία μας, τότε, εκείνα τα χρόνια έλεγε, «θα βλέπετε με τα αυτιά σας και θα ακούτε με τα μάτια σας. Μη βλέπετε αυτά που βλέπετε, αλλά, από αυτά που βλέπετε να ακούει η ψυχή, τί ακριβώς συμβαίνει. Κι αυτό που ακούτε να βλέπετε». Καταλάβατε; Να μην ισχύουν αυτές οι αισθήσεις που έχουμε τώρα, γιατί αυτές σίγουρα θα μας δώσουν λάθος αποτέλεσμα. Πρέπει η ψυχή να βλέπει πίσω από όλα αυτά. Πρέπει να τον μπερδέψουμε. Είναι αλήθεια ότι είναι η στιγμή της τρίπλας! Όσοι τριπλάρουν τώρα πολύ το γουστάρω. Αλλά όλα αυτά με μια αίσθηση, να κρύψουμε τελείως αυτό το βαθύ της ψυχής. Το παιδί δηλαδή τελείως κρυφό. Δεν μπορεί αυτό να γίνει … γιαυτό θέλει πάρα πολύ κρύψιμο στις μέρες μας. Γιαυτό και στον Γιώργο, κουβέντα, τίποτα. Έτσι … θα αποστασιοποιείσαι σιγά-σιγά θα δεις … μόλις θα πας θα δεις την φάτσα του, θα ‘ναι ενοχλημένος πολύ. Τον άκουγα χθες ήτανε μπαρούτι … Ξέρετε δεν θέλει ο Ουρανός τώρα να το ζήσουμε όλο το μυστήριο, και ξέρετε τί μας κάνει; Δεν ανοίγει όλη την αυλαία, δεν την ανοίγει. Αφήνει μια κουρτίνα ανοιχτή, με πόθο να πας να δεις, άλλη κουρτίνα. Πφουου! Πας εκεί με πόθο να ‘νοίξει, άλλη κουρτίνα, όλο κουρτίνες. Λίγο-λίγο, λίγο-λίγο, δεν θέλει ο Ουρανός, δεν το αντέχει το σαρκίο μας, είναι τόσο, τόσο πολύ μεγάλο που δεν το αντέχει το σαρκίο μας. Δεν το αντέχει. Αλλά ετοιμάζει τις ψυχές. Τις νεκρώνει, τις νεκρώνει, γιατί πρέπει να είναι τελείως νεκρές οι υποστάσεις μας για να αντέξουν την θεότητά Του. Αυτοί που θα είναι στη γη, δηλαδή ... αυτοί που έχουν φύγει, είναι τελειωμένοι, τυχεροί. Δηλαδή πιο τυχεροί απ’ όλους θα ‘ναι αυτοί. Αλλά πιο συνειδητοποιημένοι θα ‘ναι αυτοί που θα αντέξουν όμως το καμίνι το τελευταίο, γιατί θα Τον υποδεχτούν εν ζωή, αλλά νεκροί όμως, από τις αισθήσεις, από τα «θέλω», από τις επιθυμίες, από τις λογικές, από τους «εαυτούς». Τίποτα, δεν υπάρχει «εαυτός». Και μια Εκκλησία να σώζει τους «εαυτούς». Γιατί τώρα, ειλικρινά αν ήμουνα ηγούμενος, θα την κλείδωνα την Εκκλησία, θα τους έδινα και καμιά τσόντα, πάντε να δείτε καμιά τσόντα να ‘χετε υλικό ρε παιδιά. Τώρα εκεί τί κάνετε; Μπρ, μπρ, μπρ, μπρ, μπρ, μπρ, τίποτα δεν μένει. Είναι ένας πνευματικός αυνανισμός. Πάμε και ικανοποιούμαστε ότι κάναμε. Ο Θεός δεν θέλει αυνανισμούς. Θέλει λιώσιμο του «εαυτού». Χαλαρά. Πώς το λένε; Όπως όταν … πότε σαρκώνεται ένα παιδί; Όταν προσφέρεται, ρε παιδί μου, το ανδρόγυνο λιώνει, δεν υπάρχει για τον εαυτό του, δεν κρατάει για τον εαυτό του, τότε σαρκώνεται το παιδί. Έτσι δεν είναι; Ε, τώρα πώς θα σαρκώσω μέσα μου τον Λόγο αν ο «εαυτός» μου δεν λιώσει, δεν θα γίνει αυτή η συνουσία με τον Κύριο αν η μήτρα μου, μέσα, δεν είναι λιωμένη και σε οργασμό για να πάρει το σπέρμα του Θεού και να το κάνει Λόγο, να το κάνει σάρκα, «ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Ε; δεν είναι όμορφα αυτά; Απλώς τώρα βλέπεις αυτή η παγίδα … «Πήγα στην Εκκλησία». Ε, και τί έγινε που πήγες; Πήγαν τα πόδια σου, ή ξέρω γω, είπες ένα Ψαλτήρι, ή διάβασες και σημαίνει αυτό τίποτα; Αυτό παραμυθιάζει … Αλλά τινάζεται πλέον στον αέρα η λογική όμως. Ξεβολεύει τους «εαυτούς», ξεβολεύει, τα κουνάει όλα. Κουνιούνται όλα, συθέμελα, το οικοδόμημα της γνώσης του καλού και του κακού, όλα τινάζονται τώρα. Αλλά μέσα η ψυχή αρχίζει και αναπνέει.

5 - «Είπε, έχω αστραπή μες στην καρδιά μου ...»

«Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς», η προσευχή που ο Κύριος έδωσε στους ανθρώπους, η μόνη που άφησε επί της γης, όταν Τον ρώτησαν, «πώς να προσευχόμαστε;». «Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου επί της γης», σαν να ομολογεί δηλαδή ο άνθρωπος, ότι Είσαι μεν, εν τοις Ουρανοίς, αλλά και εμείς που είμαστε τώρα μακριά ομολογούμε την απόστασή μας, και την διάστασή μας μαζί Σου, αλλά ο πόθος πια είναι να τελειώσει αυτή η ασωτία μας. Γιατί μέσα στην καρδιά του Θεού ήμασταν όλοι, μέσα στον Παράδεισό Του. Ο Παράδεισος δεν είναι τόπος, είναι τρόπος, είναι η Καρδιά του Θεού. Και από αυτή την Καρδιά με την πτώση μας, δια της Εύας με τον όφη … βγήκαμε από αυτή την Καρδιά του Θεού, και ο Θεός, από πολύ αγάπη, μας έβγαλε έξω από Αυτή, όχι για τίποτα άλλο, όχι σαν τιμωρία, αλλά, επειδή δεν γίνεται στην Καρδιά του Θεού να υπάρχει κάτι ξένο. Ή θα 'μαστε ταυτισμένοι με την Χάρη και με την ουσία του Θεού, ειδάλλως θα καεί ο άνθρωπος, ότι ξένο και νάχει αν μπει μέσα σ' αυτήν την … στον τόπο του Θεού, καίγονται όλα, είναι «πυρ καταναλίσκον». Οπότε, όταν ο άνθρωπος πια εκεί με όλη την συγκατάθεσή του, προσκύνησε και πίστεψε κάτι ξένο, κάτι εκτός του Θεού, και μάλιστα ο Θεός έκανε και τις προσπάθειες, μήπως ρε παιδιά ομολογήστε αυτό που κάνατε ... Πάει στον Αδάμ και του λέει: «μήπως φάγατε από τον καρπό;» Και είδατε τί είπε ο Αδάμ, δεν είπε, «ναι, φάγαμε τον καρπό ζητούμε συγχώρεση», αλλά τί είπε; «Η Εύα που μου 'δωσες, αυτή μου το 'δωσε». Φαντασθείτε, δηλαδή, την ευθύνη την έριξε στον Θεό! «Η Εύα που μου 'δωσες!» Πώρωση! Μετά πάει στον … στην Εύα και την ρωτάει εκείνην μήπως τουλάχιστον εκείνη ομολογήσει. «Ο όφις!» Είδατε ότι ρίξαμε την ευθύνη όχι στον εαυτό μας για αυτό που κάναμε. Δεν ζητήσαμε συγχώρηση ότι αυτό που κάναμε ήτανε κάτι πορνικό, κάτι εκτός της υπακοής στο θέλημα του Θεού. Τέλος πάντων, έγινε αυτό. Και τότε ο άνθρωπος βγήκε έξω από την Καρδιά του Θεού, έξω από το οικείο περιβάλλον του και άρχισε να ασωτεύει, τόσους αιώνες ασωτεύει και πάει να κάνει πράγματα δικά του και φυσικά όσο περνάει ο καιρός και η απόσταση μεγαλώνει με τον Θεό και μεταξύ μ… και με τον ίδιο τον άνθρωπο. Και ο Κύριος όταν ήρθε επί της γης, μας θύμισε αυτή την προσευχή, ότι, αν είμαστε στην γη είμαστε μόνο για ένα λόγο, για το πώς να επιστρέψουμε, για το πώς να γίνει η ζωή μας ένας τόπος που ξα… να γίνει κατοικητήριο του Θεού. Και αυτή την προσευχή την είπε: «Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς, αγιασθήτω το Όνομά Σου, ελθέτω η Βασιλεία Σου», να αγιασθεί το Όνομά Του επί της γης, στη καρδιά μας, στο νου μας, στις αισθήσεις μας, στον τόπο που ζούμε, στους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε κλπ. «Ελθέτω η Βασιλεία Σου …». Για να 'ρθει όμως η Βασιλεία Του ουσιαστικά πρέπει να σβήσουν οι δικές μας βασιλείες, τα δικά μας «εγώ», ο «εαυτός» μας, πρέπει να σβήσει, για να μπορέσει αυτή η Βασιλεία να γίνει μόνο Αυτή. Γιατί ο Θεός δεν μπορεί με άλλο, δεν συνυπάρχει με τίποτα άλλο, υπάρχει μόνο Αυτός. «Γενηθήτω το θέλημά Σου ως εν Ουρανώ και επί της γης», να γίνει πια η γη μας, κατοικητήριο του Θεού. Αυτή ήταν η προσευχή. Πάλι δυο χιλιάδες χρόνια, πάλι τα ίδια, πάλι πάθαμε ζημιά, πάλι ξεχάσαμε αυτή την Πατρίδα, πάλι αρχίσαμε να κάνουμε δικά μας πράγματα, να κάνουμε το ένα, να κάνουμε το άλλο κλπ, κλπ. Κι όλα αυτά να βγάζουν πάλι τη ψυχή μας σε μακρινή χώρα. Καμιά σχέση δηλαδή με αυτό που ήταν η φύση της πλασμένη, αφού απ' το Θεό ήμαστε πλασμένοι. Και αντί να γυρίσουμε εκεί που ήμαστε πλασμένοι φεύγουμε διαρκώς όσο πάει πιο μακριά. Και έρχεται κάποια στιγμή που πλέον ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την ασωτία του αυτή, ότι πλέον, έφτασε ένα πλήρωμα του χρόνου, «πού θα πάει άλλο; Λιμό απόλλυμαι», έτσι είπε ο Άσωτος, «από πείνα κοντεύω να πεθάνω». Η Πρώτη Παρουσία ήταν η ενσάρκωση, ο Θεός σάρκα, έτσι έγινε. Στη Δεύτερη Παρουσία, ο άνθρωπος γίνεται Θεός. Αυτή είναι η Δεύτερη Παρουσία! Δεν θα ξανάρθει ο Χριστός όπως ήρθε στην Πρώτη, αλλά αυτή τη φορά, ο Χριστός είναι μέσα στους ανθρώπους. Αλλά, όχι ένα κομμάτι, ξέρω και 'γω, παντού … πάντοτε ήταν, αλλά, αυτή τη φορά υπάρχει το πλήρωμα, υπάρχει η ταύτιση, όλος ο Θεός!!! Οπότε ο διάβολος πια δεν έχει λόγο να κάθεται πάνω … πώς να σας πω; Ηττήθηκε! Δηλαδή, αυτό που τόσα χρόνια κατηγορούσε, ότι, ας πούμε, δεν έγινε ποτέ αυτό, ότι δεν είχε όση εξουσία ήθελε στον κόσμο, και είχε άλλοθι, ήρθε η στιγμή που πλέον τον λύνει ο Θεός! Και τότε ο αρχάγγελος … τα λέει μέσα η Αποκάλυψη αυτά, δέκατο-τρίτο κεφάλαιο μου φαίνεται, δωδέκατο, δέκατο-τρίτο, κάπου εκεί, που πλέον ο αρχάγγελος Μιχαήλ τον ρίχνει επί της γης. Πώς θα επιβιώσει; Δεν είναι με κέρατα, δεν έρχεται με μάχες, έτσι έρχεται. Αναλογισθείτε να δείτε, πόσος κόσμος δεν είναι υποχείριο δαιμονικών επιρροών. Τώρα, σ' αυτό επάνω … με τους δύο ληστές με τον Κύριο που ήταν στον Σταυρό. Και οι τρεις σταυρωμένοι. Και οι τρεις ετοιμοθάνατοι. Ποιός γνωρίζει τώρα ότι Αυτός που πεθαίνει στη μέση είναι Θεός; Ποιός Θεός; Ένας άνθρωπος πεθαίνει μάταια. Έχει λογική, δηλαδή, τώρα να τον πεις αυτόν Θεό; Τί Θεός είναι Αυτός; Έτσι δεν είναι; Ξέρετε ο Σταυρός εκείνο τον καιρό ήταν το πιο σιχαμερό που υπήρχε. Δεν ήταν απλώς ένας επώδυνος θάνατος, ήταν σιχαμερός, βδελυκτός. Κι εκεί που πεθαίναν λοιπόν και οι τρεις, ο ένας ληστής, ο εξ αριστερών, ούτε τον νοιάζει δίπλα του ότι άλλοι πεθαίνουν … τον νοιάζει ο ποπός του: «Αν είσαι Θεός …» τί Του λέει; «κατέβα να με σώσεις» … με νοιάζει ο εαυτός μου … δεν με νοιάζει για Σένα. Είναι η μια … η μια μερίδα ανθρώπων, ας πούμε. Δυο μερίδες ανθρώπων υπάρχουν. Δεν υπάρχει τρίτη. Γιαυτό και είναι δύο ληστές. Ο ένας από δω κι άλλος από κει. Ο ένας, λοιπόν, το μόνο που τον νοιάζει είναι μόνο τα θελήματά του, οι επιθυμίες του, το «εγώ» του, το βόλεμά του, η δόξα του. Συμφωνείτε; Όλα τα «μου». Κι απ' την άλλη πλευρά, ένας άλλος ληστής, που κι εκείνος ετοιμοθάνατος, κι εκείνος ξεψυχάει, ωδινάται, αλλά, ούτε ίχνος αυτολύπησης! Δεν τον νοιάζει για τον εαυτό του. Τελειώνει! Δεν είναι κι εύκολο! Ξεψυχάει, πάνω σ' ένα σταυρό! «Εμείς δικαίως πάσχουμε. Εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να μιλάμε καθόλου». Και μάλιστα, τον ελέγχει τον άλλο: «τί βλασφημείς! Εμείς ότι πράξαμε … άξια! Αλλά Αυτός ο δίκαιος, μαζί μας εδώ; …». Κι αυτό, ξέρετε, που πήρε θέση υπέρ του Χριστού είχε ακόμα περισσότερο κόστος, γιατί εκείνη την ώρα, όλοι οι Φαρισαίοι, οι Εβραίοι, που ήταν εκεί, οι στρατιώτες οι Ρωμαίοι κλπ, όλοι ήταν εναντίον του Χριστού. Γιατί όλη η σταύρωση ουσιαστικά για τον Χριστό γινόταν. Υπήρχε μια μανία εναντίον του Χριστού. Ε, ένας ληστής που είναι επάνω ετοιμοθάνατος, αντί να κάνει το παν, λίγο ρε παιδί μου να πάρει εύνοια του κόσμου, ακόμη πιο πολύ επιδεινώνει την θέση του. Και παίρνει το βάρος του Κυρίου μας. Μετέχει του βάρους του Κυρίου. Γιατί, εκείνη την ώρα, ποιος μπορεί να καταλάβει, τί πόνο έχει Αυτός, ο αδίκως σταυρούμενος, για να μετέχει στον πόνο Του. Κι εκεί τί αποκαλύπτεται στον ληστή; Ότι Αυτός είναι Θεός. Εκείνη την στιγμή αποκαλύφθηκε. Δεν το γνώριζε. Το αισθάνθηκε η ψυχή του. Γιαυτό είπε εκείνο το «μνήσθητί μου Κύριε εν τη Βασιλεία Σου». Ενώ, η Παναγία μας, που ήταν κάτω από τον Σταυρό, ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, οι Μυροφόρες, δεν Τον είδαν Θεό! Απλώς πονούσαν για ένα αγαπητό τους πρόσωπο, που αδίκως έπασχε, όχι Θεό όμως. Θεό τον αισθάνθηκαν μετά την Ανάσταση. Ο ληστής όμως φαντασθείτε ότι ταυτίστηκε με τον Θεό, πότε; Όταν πέθαναν όλα τα «εγώ» του. Ενώ η Παναγία κι εκείνη «εγώ» είχε. Είχε το παιδί της. Γιαυτό κι εκείνη την ώρα ο Χριστός την είπε, «Γύνε, ιδού ο υιός σου»! Κουβέντες φοβερές! Εκείνη την ώρα ακόμα και με την Παναγία χωρίστηκε ο Κύριος. Είναι συγκλονιστικό! Δεν την είπε, «Μήτηρ μου». Τέρμα! Εγώ αποποιούμαι πια ότι είμαι γιός σου. Με ποιά έννοια; Εεε, το ότι, εκείνη τη στιγμή δεν ταυτίστηκε με το Πνεύμα αυτό που εκείνη την ώρα έπασχε. Πόσο δύσκολο δεν είναι αυτό; Πόσο … αν δεν είναι κανείς τελείως νεκρός, δηλαδή, από οποιοδήποτε «θέλω» πόσο εύκολο είναι να αρνηθούμε ακόμα και τη θεότητα. Μέχρι τέλους … Ξέρεις, ο μεγαλύτερος ευεργέτης μας, είναι ο πονηρός. Αυτός φέρνει την μεγαλύτερη ευλογία. Μακάρι, δεν σας το κρύβω, η ευχή μου, και ο πόθος μου και αυτός να επιστρέψει, γιατί κι αυτός κάποτε δεν ήταν κακός. Μακάρι … ό,τι δηλαδή ακόμα μέσα του έχει σωθεί και δεν κάηκε, γιατί, ξέρετε, λένε οι άγιοι Πατέρες, ότι, μετά την έλευση του Θεού στη γη, στα χρόνια του Κυρίου μας και μετά από τη Σταύρωσή Του και την Ανάστασή Του, ότι απέκτησαν οι άγγελοι και οι δαίμονες άτρεπτο. Δηλαδή, οι μεν άγγελοι είχανε ροπή προς το να πέσουνε, ο δε διάβολος είχε δυνατότητα να επιστρέψει. Αλλά βλέποντας ακόμα κι αυτό το φοβερό, το συγκλονιστικό, έναν Θεό να πάσχει επάνω στον Σταυρό, να υβρίζεται, να κάνει … κλπ, κλπ, στον τάφο … στα μάτια των αγγέλων ήτανε φρικτό το γεγονός. Δεν είναι σαν τα δικά μας, τα πολύ περιορισμένα. Τότε, λέει, πλέον, τα ουράνια τάγματα, φτάσανε στο άτρεπτο. Δηλαδή, οι μεν άγγελοι πια, δεν πρόκειται να πέσουν, συγκλονισμένοι από αυτό. Οι δε δαίμονες δεν μπορούν να επιστρέψουν. Τόσο … αφού εκεί δεν μετάνιωσαν, εκεί δεν είπαν ένα, «ήμαρτον», ας πούμε … αλλά ακόμα και στο τέλος, επειδή πάντοτε … το παράπονο του πονηρού ήταν, ότι τόσους αιώνες, μετά την Ανάσταση του Κυρίου, τον έχει δεμένο ο Θεός τον διάβολο. Είναι αυτή η χιλιετής περίοδος που την λέει, ότι χίλια χρόνια τον έχει τον διάβολο δεμένο, είναι τα χρόνια από την Πρώτη Παρουσία μέχρι την Δεύτερη, αυτή είναι η χιλιετία. Αυτό που λένε οι Γιαχωβάδες, ας πούμε, το περιμένουν μετά την Δεύτερη Παρουσία την χιλιετία. Ενώ η Εκκλησία πρεσβεύει ότι η χιλιετία είναι αυτή η περίοδος, από την Πρώτη Παρουσία μέχρι την Δεύτερη Παρουσία, στην οποία ο διάβολος είναι δεμένος. Δεν είχε πολύ εξουσία στον κόσμο, είχε όση ο Θεός του έδινε. Αλλά επειδή είναι το παράπονό του, «δεν με άφησες ποτέ, κι εγώ να κάνω τις τρέλες μου», μετά, τον λύνει ο Θεός τον διάβολο και είναι οι μέρες τώρα αυτές στις οποίες πια λύθηκε ο πονηρός. Λύθηκε πια αυτός και τώρα … όμως αυτό το λύσιμο, πάλι οικονομία Θεού, γιατί τώρα πια αποκαλύπτεται όλος, ενώ μέχρι τώρα ποτέ δεν φανερώθηκε όλος! Αλλά τώρα, πλέον, αποκαλύπτεται όλος, γιαυτό και θα γίνει οριστική νίκη του Κυρίου. Γιατί πια εκτίθεται κι ο άλλος. Μέχρι τώρα δεν εκτίθονταν ποτέ. Άμυνά του ήταν το κρύψιμό του. Να μη φανερώνεται πουθενά. Τώρα, όμως, πάλι ο Θεός από αγάπη για το λαό, του δίνει αυτή τη δυνατότητα να αποκαλυφθεί ο πονηρός … φυσικά πώς αποκαλύπτεται; Από τις δικές μας διαστροφές, γιατί αυτός έχει εξουσία όσο εμείς του δίνουμε εξουσία, όσο εμείς δεν του δίνουμε εξουσία δεν έχει δύναμη. Αλλά επειδή ο λαός πια είναι σε τέτοια κατάσταση πτώσεως … οπότε φτάνει στο σημείο πλέον η κυριαρχία του να είναι καθολική, να φανερωθεί όλος ουσιαστικά για να ηττηθεί όλος … Ε, γιαυτό και αισθάνομαι ότι πια είναι η οριστική του ήττα, γιατί αποκαλύπτεται όλος, κι έτσι θα γίνει η οριστική νίκη του Χριστού. Αλλά όμως αυτό που δημιούργησε ο Θεός δεν μπορεί να χαθεί. Θα χαθεί το διαστροφικό, το κακό. Αλλά αυτό το ουράνιο, που είχε όταν δημιουργήθηκε, στον Κύριο θα επιστρέψει. Ελήλυθεν το Φως. Και ξέρετε τί με βεβαιώνει ότι ήρθε το Φως το Θεού; Ήρθε πια, η Δευτέρα Παρουσία τελείωσε, το Πνεύμα Του είναι εδώ, γιαυτό και τρελαίνεται αυτός. Είναι αυτό που λέει, «έχει θυμόν μέγαν, ειδώς ότι ολίγον καιρόν έχει» (Αποκ. 12,12). Ήρθε το Φως και το έχει πάρει αυτός χαμπάρι ότι ήρθε, και τώρα ξέρει ότι τελειώνει, θα φανερωθεί το σκοτάδι του, και θα κάνει ότι πιο βλακώδες είναι. Όσο, δηλαδή, θα αυξάνει η τρέλα του και η … αυτό όλο που θα βλέπουμε τώρα, η ανακατωσούρα, θα σημαίνει ότι πλέον πλησιάζει το τέλος του. Τώρα όμως τί θέλει; Να κωφεύσουμε από τις έξωθεν αλήθειες και λογικές. Πώς γίνεται; Γιαυτό τώρα και στις μέρες μας … τα λέει όλα, ξέρετε είναι ξεκάθαρη η Αποκάλυψη είναι πάρα πολύ φοβερή, στις μέρες μας ξεδιπλώνεται. Δείχνει ένα όραμα, μια γυναίκα, οδύνουσα, βασανιζόμενη τεκείν, έτοιμη να γεννήσει, αλλά, με ζόρια … είναι οι ψυχούλες των ανθρώπων που μέσα τους έχουν αληθινό Πνεύμα Θεού, αλλά δεν είναι ρε παιδί μου, σ' ότι ευχάριστο, ζορίζονται. Δεν έχει προϋποθέσεις να γεννηθεί εύκολα αυτό το Παιδί. Αυτό το δείχνει σαν γυναίκα, είναι οι ψυχές των ανθρώπων στις οποίες, αυτό το Παιδί που έχουμε μέσα μας, γιαυτό το Παιδί που μιλάμε όλοι μας, είναι αυτό που κρατάει η Παναγία … το Βρέφος που έχουμε μέσα μας είναι αυτό που η Παναγία κρατάει αενάως, είναι αυτός ο Χριστός που έχουμε όλοι μας. Η κάθε ψυχή είναι πανάγια ψυχή που γεννάει μέσα της αυτό το Βρέφος, τόχει μέσα της και το μόνο που κάνει είναι να κρατάει αυτό, δεν της νοιάζει τίποτε άλλο. Συμφωνείτε; Όπως η Παναγία δεν βαρέθηκε να το κρατάει. Στέκει εκεί. Και μας το δείχνει για να το κρατάμε κι εμείς, αυτό το Παιδί! Μη το πουλήσουμε, μη το θάψουμε, για μια έξωθεν κατάσταση! Τώρα, λοιπόν, αυτές οι ψυχές, οι πανάγιες ψυχές οι οποίες γεννούν τον Λόγο μέσα τους. Και … και αυτό το Παιδί πλέον έχει υπόσταση, δεν είναι μια θεωρία, δεν είναι πράξη … δεν είναι μια, ας πούμε έτσι, αφηρημένη κατάσταση. Ο δράκος όμως, μυρίζεται ποιος θα γεννήσει … πού γεννάται αυτό το Παιδί, το ξέρει, κι ο δράκος είναι απ' έξω για να φάει αυτό το Παιδί, δηλαδή να σβήσει αυτή την … πανάγια ψυχή, να την στριμώξει, να τη διώξει, να το σβήσει αυτό. Γιατί αυτός ξέρει ότι αν θα υπάρχει αυτό το Παιδί έχει χαθεί ο ίδιος. Τελικά γεννάται το Παιδί, είναι ο θεωμένος άνθρωπος που λέμε, γίνεται πια στη γη, γίνεται υπόσταση ο θεωμένος άνθρωπος, θεώνεται ο άνθρωπος πια, γεννάται μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, στου καθενός μας το Παιδί … σε λανθάνουσα κατάσταση κλπ, ο καθένας όμως το βιώνει αυτό. Όμως Αυτό αρπάζεται στον Ουρανό, είναι η γέννησή του στον Ουρανό που θα 'ρθει μετά εν δόξη, αλλά, ήδη έχει γίνει αυτό. Όμως μετά η μανία του δράκου είναι να κυνηγήσει τη γυναίκα, να κυνηγήσει αυτή που το γέννησε, και τότε ο Ουρανός την κρύβει αυτή τη γυναίκα. Αυτά όλα είναι για μας τώρα, δηλαδή, αυτός που αρχίζει σιγά-σιγά μέσα του ο Λόγος να ακούγεται, και να 'ναι πολύ δυνατός, και να 'ναι ο μόνη του ύπαρξη, δεν έχουν σημασία οι έξωθεν μετά καταστάσεις, τότε η ψυχή είναι στην έρημό της, δεν το εκφράζει, δεν το εκδηλώνει, δεν κάνει τον έξυπνο εκεί, εκείνο το κρύβει μετά, και το βιώνει, έως ότου περάσει αυτή η λαίλαπα. Καταλάβατε; Ένα σαρκωμένο Πνεύμα να περπατάει μαζί μας. Αυτό που έχουμε όλοι Το είδαμε κι απ’ έξω, κι Αυτό μας Το ‘δωσε για να ξυπνήσει Το δικό μας. Δεν είναι δηλαδή κάτι παραπάνω από όλους. Το ίδιο είμαστε όλοι. Αλλά Αυτό μας Το δώρισε σε έναν, να Το μαρτυράει, να Το φανερώνει, να Το βλέπουμε, να είναι μαζί μας, για να ξυπνήσει Τα δικά μας. Δεν είναι μεγάλη δωρεά; Εδώ δεν είναι όμως για να δοξαστεί όμως κανένας. Είναι για να φανερώσει Το δικό μας. Γιατί Το ίδιο έχουμε. Και όσοι Το ‘χουμε Αυτό λίγο ξυπνητό, τόσο θα συγχρωτιζόμαστε. Όσοι όμως δεν μας συμφέρει Αυτό γιατί υπάρχει ένα … ένας άλλος «εαυτός», ε, πάσι θυσία θα Το αφανίσουμε. Και νομίζω ότι αυτό βιώνεται, ας πούμε, συνέχεια, έως ότου θα φτάσει στο τέλος. Δηλαδή, θα φτάσει μέχρι τέλους, θα το δούμε. Θα δούμε μέχρι τέλους τον αφανισμό. Οι μάρτυρες τρέχανε με χαρά στο μαρτύριο. Όντως είναι αλήθεια, ότι είναι πολύ μεγάλη χαρά, εκείνη τη στιγμή, η ψυχή να αισθάνεται ότι στον Κύριό της πάει, δεν της νοιάζει το αισθητό της. Όπως κάθε μάρτυρας … Τί καταξίωση να ‘ταν, να ποθεί να χαθεί το αισθητό του, ας πούμε, για να γίνει και το αισθητό του Χριστός. Γιατί Χριστός είναι το μέσα μας, το έξω μας όμως, είναι η βασιλεία του «εαυτού». Έχουμε δυο βασιλείες, η έσωθεν Βασιλεία και η έξωθεν. Τώρα καλείται, ποιά σε ποιά θα υποταχθεί. Εμείς τόσα χρόνια θάβουμε την έσωθεν Βασιλεία για να βασιλεύει ο έξωθεν εαυτός. Θέλουμε τώρα η έξωθεν βασιλεία να παραδοθεί στην έσωθεν. Κι αυτό όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ χαρά έχει η ψυχή, ηδονή έχει, να το κάνει, για να γίνει και το έξωθεν μας Χριστός. Γιατί ο Κύριος δοξάστηκε στον Σταυρό Του. Άρα η δόξα μας είναι στο σταυρό. Γιατί τότε θα γίνει και το έξωθεν μας αιώνιο και αθάνατο. Όμως καταντήσαμε όποιος γίνεται καλόγερος, όποιος φοράει ράσο να γίνεται δαίμονας. Δεν φταίνε τα παιδιά. Φοράς το ράσο και δοξάζεσαι εσύ. Δεν θάβεσαι σ' αυτό, δοξάζεσαι. Όσο ζούσε ο Χριστός, καλά περνούσαν όλοι. Προβλήματα έλυνε, θεραπείες έκανε, κηρύγματα φουλ, καταξιώσεις των μαθητών, … Όμως εκείνοι που αντέδρασαν ήταν οι κοντινοί. Θυμάστε; Ποιός πήγε και αντέδρασε; Οι Μαθητές, ο Πέτρος τί Του είπε όταν … Θυμάστε που τους ρώτησε εκεί ... «Τί λέει ο κόσμος για Μένα;» - «Εσύ είσαι ο Προφήτης» - «Εσείς τί λέτε;» - «Εσύ, ο Υιός του Θεού», λέει, ο Πέτρος. Χαίρεται ο Κύριος, ότι επιτέλους κατάλαβαν κι αυτά τα χαζοπούλια, ποιος Είμαι. Χάρηκε το αισθητό του Κυρίου. Κι εκείνη την ώρα αρχίζει να τους αποκαλύπτει το τί έρχεται. Έρχεται ο εξευτελισμός, η παράδοση … πού; Στους Γραμματείς και Φαρισαίους, στην Εκκλησία, στον καθωσπρεπισμό. Ο καθωσπρεπισμός σκοτώνει το «Καθώς Εστί», έτσι δεν είναι; Και … και τους λέει λοιπόν ότι έρχεται η ώρα που θα παραδοθεί … κι εκείνη την ώρα Τον πιάνει ο Πέτρος, Τον πάει πιο πέρα, και Του λέει, «μη τυχών τολμήσεις και κάνεις κάτι τέτοιο» και … εκεί φάνηκε το πνεύμα το αλλότριο το οποίο δεν θέλει τέτοια, δεν θέλει ξεβολέματα, «εμείς θα χάσουμε, οι κοντινοί Σου, θα χάσουμε τις θέσεις μας». Κι εκεί ο Κύριος εις επήκοον πάντων του λέει, «οπίσω Μου σ' έχω σατανά, ότι ου φρονείς τα του Θεού». Βλέπετε εκείνη την ώρα μίλησε το Πνεύμα, από μέσα, δεν μίλησε … ο Ιησούς θα ήθελε, σαν άνθρωπος, η ανθρωπίνη φύση Του, να είναι καταξιωμένη και δικαιωμένη στο κόσμο. Αλλά εκείνη τη στιγμή, όμως, το Πνεύμα έβαλε τη θέση, ότι, «οπίσω Μου σ' έχω σατανά, ότι ου φρονείς τα του Θεού». Και τί γίνεται; Το αισθητό, όσο υπάρχει, βλασφημείται το Πνεύμα, γιατί αρχίζει και καταξιώνεται πάλι το αισθητό. Και καλείται σ' αυτό να πάρει θέση. Πότε; Στη στιγμή του αφανισμού του αισθητού. Να δούμε εκεί τι θα κάνει η ψυχή, θα μείνει κολλημένη και στριμωγμένη στο είδωλο, ή στο Πνεύμα; Κι εμάς να μας δίνει δύναμη, εκεί η ψυχή να μην κλονιστεί από το ανθρώπινο, να μη μείνει σε μια λύπηση του αισθητού, αλλά να βλέπει τον Θεό πάλι, δηλαδή, ακόμα και στην πιο άσχημη φάση, ας πούμε, πάλι … όπως ο ληστής που λέγαμε, είδε πάσχοντα τον Θεό, εκείνη τη στιγμή. Ο μόνος που Τον είδε. Δεν Τον είδε η Παναγία. Δεν Τον είδε Θεό. Έβλεπε λυπημένη τον γιο της αδικοχαμένο, εκεί. Αλλά δεν Τον έβλεπε Θεό. Ο μόνος που Τον είδε Θεό ήταν μόνο ο ληστής. Όλοι είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία. Όποιος έχει παραπάνω να δίνει στον άλλο. Δεν ξέρω ποιός έχει και ποιός δεν έχει. Έτσι θα κουνάνε οι στάθμες διαρκώς. Όλοι θα διακονούμε, θα κάνουμε αυτά που κάνουμε. Αυτά όμως δεν είναι ένα έργο δικό μας. Εκφράζει το βαθύ μας, τον Κύριό μας και ότι κάνουμε τον Κύριο θα εκφράζουμε. Εμείς πια θα θάβουμε τον «εαυτό» μας για να φανερώνεται ο Κύριος. Πιστέψε με όμως έχω τόση χαρά, τόση χαρά, τόση τρέλα κουβαλάω πάνω μου … Πολύ τρέλα κουβαλάω, ειλικρινά. Εν τω μεταξύ το σώμα είναι κουρέλι, τί να σας πω δηλαδή. Επειδή έχω αυτά τα αλλεργικά κλπ, και όλο με κορτιζόνες και τέτοια και είμαι κοτόπουλο σωματικά, αλλά, η ψυχή δεν δίνει καμιά σημασία, η ψυχή θέλει να φύγει, τέτοια χαρά έχω … πότε θα πάει στο άλλο. Πειράζει; Δεν είναι δικά μου ρε, πίστεψέ με, δεν είναι δικά μου. Δόξα σοι ο Θεός. Τα τραγούδια είναι η Θεία Λειτουργία βρε! Μερικά τραγούδια ακούω και πώς τρελαίνομαι … «Ο άγγελός μου ο θάνατός μου», γιατί όντως ο θάνατος του παλιού εαυτού ήταν αυτή η υπόθεση. Θα συντρίβει την καρδιά, θα την κάνει κομμάτια, αλλά όμως Εκείνον αγαπάμε. Όλα τα τραγούδια είναι αγαπησιάρικα. Ενώ στην Εκκλησία … μπρ-μπρ-μπρ, μπρ-μπρ, χωρίς καρδιά τα λέμε. Οι άνθρωποι με πόνο τα βγάζουν αυτά. Είδες πώς αντιστράφηκαν τα πράγματα; Κι εμείς νομίζουμε στην Εκκλησία … Τί λέμε; Τον εαυτό μας λατρεύουμε. Έρχεται, η ώρα του ισοπεδώματος … Τώρα έχει να γίνει … Τί να σας πω; Ένα αιώνιο πανηγύρι θα 'μαστε. Ότι πιο τρελό. «Δεν ζω για κανέναν …» δεν λέει το τραγούδι; Ποιός το λέει; Τί ωραία λόγια λένε μερικά τραγούδια! «Δεν ζω για κανέναν …», όντως, «μόνο για Σένα ζω», δεν υπάρχω για κανέναν. Ποιός το λέει; Ο Χατζηγιάννης; Κάποιος το λέει. Κάθε τραγούδι τώρα εκφράζει Αυτό της ψυχής. «Θα ζήσω ελεύθερο πουλί κι όχι κορόιδο στο κλουβί, από κανάρα σε κανάρα θα πετάω» έτσι … τί ωραίος, τί απίθανα που τα λεν όλα. Όμορφα είναι, γιατί τώρα η ψυχή δεν κολλάει πουθενά. Τελείωσε … είναι … όπως στη θάλασσα, ας πούμε, όταν έχει βράχια, κάτω, ε, δεν ακουμπάς ολόκληρος γιατί θα πατήσουμε και κανά κοφτερό, θα μας πληγώσει, ακροθιγώς πατάμε. Αλλά δεν σημαίνει ότι δεν θα περπατάμε. Θα περπατάμε, δε μένουμε πίσω, θα περάσουμε αυτό, αλλά, δεν πατάμε και με τη βαρύτητα όλη. Όσο γίνεται πιο ακροθιγώς. Και αυτό για να περάσουμε αυτή τη λαίλαπα. Το έργο αποκαλύπτεται συνέχεια, φανερώνεται. Και όχι, κανένας συναισθηματισμός για κανέναν. Τώρα ο Κύριος. Αλλά αυτό τώρα θα γίνει προ του τέλους. Γιατί κοιτάξτε, όταν ο αντίχριστος θα πιάσει αυτούς τους δύο τους προφήτες και θα τους καθαρίσει στα Ιεροσόλυμα … Ουσιαστικά τί είναι; Ο προφήτης Ηλίας είναι ο Πρόδρομος, «ο ένσαρκος άγγελος» θυμάστε το τροπάριο του; «ο ένσαρκος άγγελος των προφητών η κρηπής», η κορυφή των προφητών «ο δεύτερος πρόδρομος της παρουσίας Χριστού Ηλίας ο ένδοξος», έτσι λέει το τροπάριό του. Είναι ο πρόδρομος της Δευτέρας Παρουσίας. Και ο προφήτης Ενώχ είναι … δηλαδή ο ένας θα είναι εις τύπον του Τιμίου Προδρόμου, ο Ηλίας θα είναι ο Πρόδρομος … πάντα πακέτο πάνε, το Πνεύμα του Θεού και το Πνεύμα το προδρομικό πάνε πακέτο, όπως ο Κύριος με τον Πρόδρομο. Έτσι τώρα ο Ηλίας είναι το προδρομικό Πνεύμα και ο προφήτης Ενώχ είναι ο Υιός του ανθρώπου, δηλαδή έρχεται εις τύπον Χριστού, είναι ο θεωμένος άνθρωπος που λέμε, δηλαδή. Αυτούς τους δύο, τους παίρνει ο αντίχριστος και τους καθαρίζει στα Ιεροσόλυμα, υπό τα βλέμματα της ανθρωπότητος, και τους αφήνει άταφους τρεις μέρες, για να παραδειγματίζεται ο κόσμος. Και έχει τόση χαρά όλη η ανθρωπότητα που τελειώσαμε με αυτούς τους δαίμονες, που μας ξεμπροστιάζουν και μας ξεβολεύουν τη βασιλεία μας, που θα μοιράζουν δώρα μεταξύ τους όλες οι φυλές της γης, που πεθάναν … που σκοτώσαμε τους δύο αυτούς. Και τότε θα φανερωθεί το αλλότριο πνεύμα στον ψευδοπροφήτη, μέχρι τότε το αλλότριο θα κοιμάται. Τότε θα φανερωθεί, ότι πια τελείωσα, πια τους καθάρισα, και τότε αποκαλύπτεται εκείνος και η εξουσία του, και μετά εκείνη τη στιγμή … μετά από τρεις μέρες ανασταίνονται αυτοί! Ε, και τελειώνει αυτός, πάει τελείωσε, την πάτησε, κι από εκεί μετά τελειώνει ο θάνατος επί της γης! Δεν θα υπάρχει θάνατος! Δεν θα πεθαίνει κανείς! Αλλά τότε όμως, θα γίνει όλη η μάχη δική του, η μανία του, θα κάνει φοβερά … θα κάνει ψυχρό πόλεμο στους ανθρώπους, οι οποίοι δεν θα μπορούν να πεθαίνουν. Γιαυτό και θα λένε, «βγείτε εσείς οι πεθαμένοι να μπούμε εμείς οι ζωντανοί» … δεν θα υπάρχει θάνατος, θα τρελαίνει τον κόσμο, σε φοβερό … κανείς δεν μπορεί να το πει με λόγια τί ακριβώς θα γίνει … Αλλά είναι το τέλος του, καταλάβατε; Πειράζει που χαίρομαι; Πειράζει που είμαι ερωτιάρης; Εγώ επιθυμώ όλη τη γη ρε! Όλη τη γη ρε! Δεν θέλω αυτή την Εκκλησία με … με ντουβάρια, γιατί μας περιορίζει! Άκτιστη τη θέλω. Θέλω όλη η γη να 'ρθει εδώ! Πώς θα γίνει, δηλαδή; Δεν θα λείψει κανείς! Είμασταν μέσα στην αμαρτία αλλά δεν ήταν δικό μας όλο εκείνο. Μας άρεζε, το αγαπήσαμε, το φιλήσαμε, το φάγαμε, καιρός να το ξεράσουμε τώρα. Δεν έχουμε καμιά σχέση μ' αυτό.